vima365

Στο χωριό των γιαγιάδων μου το Αλτίνογλου Τσιφλίκ είχαν ένα ιδιαίτερο έθιμο το οποίο δεν το έφεραν στην νέα πατρίδα.

Ήταν το έθιμο «τα φουστούρτα»(ομελέτες). Ανήμερα του Πάσχα πήγαιναν τα φουστούρτα στην εκκλησία μαζί με γάλα και ψωμιά και αφού τα ευλογούσε ο παπάς ,τα μοίραζαν στο εκκλησίασμα.

Ήταν μια προσφορά για τις ψυχές των πεθαμένων, γιατί πίστευαν ότι οι ψυχές από την ημέρα της Λαμπρής περιτριγυρίζουν έξω από τα «ταφεία» και ξαναμπαίνουν μέσα την ημέρα της πεντηκοστής.

Ήταν μια γιορτή ουσιαστικά οργανωμένη από την επιτροπή της εκκλησίας ,η οποία όριζε τον τόπο και τον τρόπο της γιορτής.

Τα «φουστούρτα» έπρεπε να φτιαχτούν με πολλά και καλά αβγά, πρόσθεταν όμως και άλλα υλικά ,όπως αλεύρι ,ζάχαρη και μπόλικο βούτυρο.

Ήταν ένα επίσημο φαγητό το οποίο μαγείρευαν και πρόσφεραν και σε άλλες εξαιρετικές περιστάσεις.

Υπάρχει και μια ανεκδοτολογική ιστορία ,η οποία επιβεβαιώνει την σπουδαιότητα αυτού του εδέσματος.

Κάποτε τρεις οδοιπόροι μπήκαν σε μια σπηλιά να ξεκουραστούν. Εκεί βρήκαν το «φούστορο» και το έφαγαν.

Το φούστορο όμως ήταν του Αϊ-Γιώργη και αυτός τους τιμώρησε κλείνοντας την πόρτα. Τότε αναγκάστηκαν να πληρώσουν ένα μεγάλο χρηματικό ποσό για να ξανανοίξει η πόρτα.

Έτσι έμεινε η έκφραση «άμον τ Άεργή το φούστορον» για κάθε τι το ακριβοπληρωμένο.