Ο καλλιτέχνης πρέπει να τολμά !
Απο τον Στελιο Ταντουρη Στον κόσμο της Τέχνης φίλοι μου νομίζω πως η εξέλιξη δεν είναι απλώς προσωπική επιλογή του κάθε καλλιτέχνη αλλά αποτελεί πλέον αναγκαιότητα.
Ο καλλιτέχνης που παραμένει στάσιμος, αναπαράγοντας συνεχώς το ίδιο στυλ, την ίδια θεματική και βλέπει τον κόσμο συνεχώς από την ίδια οπτική γωνία, κινδυνεύει να εγκλωβιστεί σε μια ρουτίνα που περιορίζει τη δημιουργική του έκφραση .
Η τέχνη, εξ ορισμού, είναι ζωντανή, ανήσυχη και συνδεδεμένη με την εσωτερική και εξωτερική αλλαγή.
Η στασιμότητα είναι αυτή που σκοτώνει τη δημιουργικότητα.
Και τι εννοώ με αυτό;
Όταν ο δημιουργός μπαίνει στη «ζώνη άνεσης» του, δηλαδή δημιουργεί με ένα συγκεκριμένο στυλ ή μια συγκεκριμένη τεχνική που πουλάει μπορεί που εύκολα να παρασυρθεί στην παγίδα του να παράγει έργα που είναι ασφαλή αλλά αδιάφορα.
Χωρίς ρίσκο, χωρίς διάθεση εξερεύνησης, χωρίς ερωτήματα, η δημιουργικότητα δυστυχώς σβήνει.
Η εξέλιξη είναι απόδειξη εσωτερικής ωρίμανσης.
Η αλλαγή στην τεχνοτροπία, στα χρώματα, στη θεματική ή στις φόρμες κάποιου καλλιτέχνη δεν είναι τυχαία. Αντανακλά την προσωπική εξέλιξη του καλλιτέχνη, τις εμπειρίες του, τα συναισθήματα, τη γνώση και τις νέες οπτικές που αποκτά με τον χρόνο.
Ένας δημιουργός που αλλάζει, είναι ένα άτομο που «ζει», σκέφτεται και πολλές φορές αμφισβητεί.
Η στατικότητα είναι αυτή που δηλώνει απουσία εσωτερικής αναζήτησης.
Οι θεατές συχνά συνδέουν έναν καλλιτέχνη με ένα συγκεκριμένο ύφος.
Όταν εκείνος τολμήσει να το αλλάξει, η πρώτη αντίδραση μπορεί να είναι σύγχυση ή απόρριψη.
Ωστόσο, η ιστορία έχει δείξει ότι η πραγματική αναγνώριση έρχεται όταν ο καλλιτέχνης δείχνει θάρρος και τολμά .
Για να το πω και πιο απλά, το κοινό τελικά εκτιμά εκείνους που δεν αναμασούν τον εαυτό τους.
Οι μεγάλοι καλλιτέχνες έγιναν μεγάλοι γιατί δεν φοβήθηκαν να αλλάξουν δρόμο, ακόμη και όταν αυτό τους στοίχισε.
Επειδή πάντα θέλω να τεκμηριώνω τις απόψεις μου, θα αναφερθώ σε μερικά
παραδείγματα μεγάλων ζωγράφων που τόλμησαν αυτή την αλλαγή.
Θα ξεκινήσω από τον Πάμπλο Πικάσο,που από την
Μπλε Περίοδο πέρασε στην Ροζ Περίοδο, στον Κυβισμό και αργότερα στον Νεοκλασικισμό.
Ο Πικάσο άλλαξε περισσότερα στυλ απ’ όσα άλλοι καλλιτέχνες θα δοκίμαζαν να αλλάξουν σ’ όλη τους τη ζωή.
Κάθε αλλαγή του σηματοδοτούσε και μια νέα στάση απέναντι στον κόσμο και αυτή ακριβώς η τόλμη των αλλαγών τον κατέστησε εμβληματικό ως καλλιτέχνη.
Ο Βαν Γκογκ ξεκίνησε επηρεασμένος από τον Ολλανδικό ρεαλισμό με σκούρα χρώματα, και στη συνέχεια μέσα από την επαφή του με τον Ιμπρεσιονισμό και την προσωπική του αναζήτηση πέρασε στο φωτεινό και έντονα προσωπικό μετα-Ιμπρεσιονιστικό ύφος.
Το πέρασμα του από το σκοτάδι στο φως είναι μια από τις δυνατότερες καλλιτεχνικές μεταμορφώσεις στην ιστορία της Τέχνης.
Ο Κλοντ Μονέ που αφιέρωσε δεκαετίες εξερευνώντας το φως, τη διάθλαση και την ατμόσφαιρα εξελισσόταν συνεχώς, δοκιμάζοντας νέες τεχνικές, χρωματικές ισορροπίες και προσεγγίσεις.
Ο Γουίλιαμ Τέρνερ
που ξεκίνησε ως κλασικός τοπιογράφος και κατέληξε να δημιουργεί έργα που προσεγγίζαν τον αφηρημένο Εξπρεσιονισμό πριν αυτός καν υπάρξει.
Οι αλλαγές τουΤέρνερ ήταν τόσο ριζοσπαστικές, που πολλοί σύγχρονοι του τις θεώρησαν ακατανόητες, σήμερα όμως έχουν φτάσει σε σημείο να αγνωρίζονται ως ορόσημα.
Και για να κλείσω ο καλλιτέχνης δεν πρέπει να είναι εργοστάσιο παραγωγής ίδιων έργων.
Ο καλλιτέχνης είναι φορέας αλλαγής, εξερεύνησης και αλήθειας.
Αν δεν εξελιχθεί, αν δεν αμφισβητήσει το ίδιο του το ύφος θεωρώ ότι προδίδει την ίδια τη φύση της τέχνης.
Στελιο Ταντουρη Για το vima365
Το σχόλιο σας θα δημοσιευθεί αφου εγκριθεί πρώτα απο τον διαχειριστή για την αποφυγή υβριστικού η προσβλητικού περιεχομένου.
Greek
Arabic
Chinese (Simplified)
Dutch
English
French
German
Italian
Japanese
Portuguese
Russian
Spanish