Δεν προσπαθώ να απαλλάξω τον κάθε πολίτη από την «ατομική του ευθύνη». Τουλάχιστον όχι σε αυτό το θέμα. Αντιθέτως πιστεύω και ποντάρω στην προσωπική λαχτάρα για ελευθερία κάθε όντος. Κατανοώ όμως, και αυτό εκφράζω εδώ, το πώς κατά την άποψή μου είναι σήμερα δυστυχώς λογικό μεγάλη μερίδα να μην ενδιαφέρεται για τα κοινά, πόσο μάλλον επιπλέον να συμμετάσχει σε αυτά, να θεωρεί τη «πραγματική δημοκρατία», όπως και αν το φαντάζεται αυτό, ένα ουτοπικό πολίτευμα και να θέλει απλά να ζήσει την όποια ζωούλα του δίνεται, με την τηλεορασούλα του και την τοστιέρα του. Το ερώτημα που θέτω όμως προκύπτει από ειλικρινή διάθεση να δούμε τις εναλλακτικές μας. Συγγνώμη αρχικά για την βαριά επίκληση στο συναίσθημα, είμαι σίγουρος ότι πολλά θέματα που αγγίζονται είναι ευαίσθητα για κάποιους όπως και για εμένα, δεν πρόκειται για κάποιου είδους επιστημονικό δοκίμιο αλλά για κάτι αρκετά πιο λογοτεχνικό, όπως και για το ειρωνικό (δεν είναι σωστό!) και απόλυτο ύφος που απευθύνεται στην στερεοτυπική «ιδέα» και δεν ισχύει σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση και εποχή, και συγγνώμη για την ίσως δυσάρεστη επανάληψη των ίσως δυσάρεστων λέξεων, και συγγνώμη για το spam σε ψηλοτυχαία

Κεφαλαία και bold. Τα κεφαλαία είναι κύρια ονόματα που χρησιμοποιούνται ως ταμπέλες. Τα bold είναι φράσεις με ιδιαίτερη σημασία. Επίσης δεν πιστεύω σε κατώτερους, οργανισμούς γενικότερα, αλλά σε οικοσυστήματα. Δεν θεωρώ τον άνθρωπο ανώτερο από κάποιο ζώο πχ πολύ ικανότερο να επιβιώσει την κάποια ακραία οικολογική ή πυρηνική καταστροφή. Έναν τραμπούκο πίθηκο που την είδε alpha δεν τον θεωρώ «κατώτερο» των άλλων πιθήκων αλλά μία πρόκληση της κοινωνικής (και απ’ ότι φαίνεται και της γονιδιακής) εξέλιξης των πιθήκων ώστε να επιτευχθεί μία πιο ευσταθής ισορροπία με λιγότερες απώλειες. Και γενικά δεν τρέφω καμιά ιδιαίτερη αγάπη στον Πλάτωνα, μάλλον το αντίθετο, έπρεπε να το προσθέσω αυτό τελικά, έστω και με edit!}

Αλλά όταν οι «κατώτεροι» που σε εξουσιάζουν φροντίζουν να αδιαφορούν οι πολίτες, ως ενδιαφερόμενος αλλά εξουσιαζόμενος τι κάνεις;

Όταν..

οι μελλοντικοί πολίτες από βρέφη, όντες Μαθητές, εκπαιδεύονται να σηκώνονται κάθε μέρα αξημέρωτα ενάντια σε κάθε έρευνα πάνω στην ανάπτυξη του παιδικού εγκεφάλου και σχεδόν κοιμισμένοι και με έναν βάρος ίσο με το βάρος τους, που αποκαλούν τα βιβλία, αποκολλιούνται καθημερινά από την οικογένεια τους, συχνά με δάκρυα στα μάτια, για να πάνε σε ένα κρύο, ετοιμόρροπο μέρος, με αρχιτεκτονική φυλακής, με κάγκελα για να μην το σκάσουν, με κάγκελα στα παράθυρα, με Φύλακες και με Δασκάλους, μία άλλη «τάξη» ανθρώπων.

Ανθρώπων που τους «αγαπάνε σαν παιδιά τους», που από την αγάπη τους θα αντικαταστήσουν την μαμά και τον μπαμπά τους, που θα τους πουν τι είναι λάθος και τι σωστό, τι είναι σωστό να σκέφτονται, τι είναι σωστό να λένε, αφού σηκώσουν χέρι, πότε έχουν Άδεια να το πουν, πότε έχουν Άδεια να κατουρήσουν, πότε έχουν Άδεια να χαρούν την περιορισμένη τους ελευθερία στο χώρο του Προαυλίου στο χρόνο του Προαυλισμού τους. Την «τάξη» των ανθρώπων στην Έδρα κάτω από την εικόνα του Χριστού και της Παναγίας *.

Την «τάξη» των ανθρώπων που ξέρουν ΤΗΝ ΜΙΑ Αλήθεια!

Που ερμηνεύουν ΤΟ ΕΝΑ Βιβλίο στο οποίο είναι γραμμένη η Αλήθεια όπως μας την έδωσε το υπέρκοσμο ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ! Την Αλήθεια που πρέπει να αποστηθίσουν.

Την Αλήθεια που δεν χρειάζεται να τους ενδιαφέρει για να τη μάθουν. Την Αλήθεια που όποιος, έστω αυτή την κουτσουρεμένη εκδοχή της, την διαβάζει είναι «φυτό».

Την Αλήθεια για την οποία κανείς δεν θα τους κινήσει το ενδιαφέρον παρόλες τις εξελίξεις της παιδαγωγικής, της παιδοψυχολογίας, της ψυχολογίας στην χειραγώγησης μαζών και τις ατελείωτες τελειοποιημένες τεχνικές marketing της κοινωνίας μας.

Την Αλήθεια που για να την μάθουν δεν πρέπει να παίζουν, δεν πήγαν εκεί για να παίξουν, πήγαν για να μάθουν, αντίθετες έννοιες αυτές οι δύο! Την Αλήθεια που απαιτεί κόπο να διαβάσουν αλλά πρέπει να το κάνουν με το ζόρι.

Την Αλήθεια με βάση την οποία θα κριθούν όταν φύγουν από αυτόν τον μικρόκοσμο και πάνε στον έξω κόσμο και είτε θα γίνουν αυτό που επιθυμούν οι ψυχούλες τους είτε δεν θα γίνουν τίποτα σε αυτή τη ζωή, άστεγοι, πρεζάκια και πόρνες. Την Αλήθεια που δεν χρειάζεται να την ψάξουν ή να ερευνήσουν. Την Αλήθεια που δεν είναι νεφελώδης και δεν χρειάζεται να αμφισβητήσουν τίποτα για να την βρουν.

Την Αλήθεια που δεν χρειάζεται να τη διασταυρώσουν από διαφορετικές πηγές. Την Αλήθεια σε μορφή νεκρών, κρύων και ωμών πληροφορίων, χωρίς να χρειάζεται να αντλήσουν κάποιες ουσιαστικές γνώσεις από τον συνδυασμό αυτών, και αν αντλήσουν, να μην προκύπτει κάποια ιδιαίτερη σοφία από αυτές της γνώσεις.

Την Αλήθεια χωρίς και πολύ διάλογο. Την έτοιμη Αλήθεια, την δοσμένη, την Αλήθεια που χρειάζονται!

Την ΜΟΝΗ αλήθεια που χρειάζονται γιατί για τα επουσιώδη δεν υπάρχει χρόνος, όπως φιλοσοφία, πολιτικές επιστήμες, κοινωνιολογία, ψυχολογία, ανθρωπολογία ή απλά το πως ζεις, πως αλληλοεπιδράς με τους ανθρώπους και τα ζώα, πως δεν υποτάσσεσαι, πως δεν υποτάσσεις, πως δεν χειραγωγείσαι, πως δεν χειραγωγείς (*εδώ μπορούν να μπουν πολλά, χρειάζεται συζήτηση, πήρα κάποια ψηλοτυχαία*) σύμφωνα με το υπέρκοσμο ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ. Όπως ποτέ δεν έφτασε χρόνος για το τελευταίο κομμάτι της ιστορίας που έχει ΄άμεση σχέση με την κατανόηση της καθημερινότητας τους.

Αυτή η ανώτερη «τάξη» ανθρώπων βρίσκεται γύρω και, φυσικά, κάτω από τον απόλυτο Supreme Leader, αυτού του μικρού κόσμου, τον ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ, αυτόν που διευθύνει σαν μαέστρος με τέχνη, γνώση, εμπειρία και αφοσίωση αλλά ταυτόχρονα αυτόν που φροντίζει και τιμωρεί σαν Πατέρας.

Τον τοποθετημένο διά βίου από το ίδιο το ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ, τον ανώτατο δικαστή, τον διοικητή, ο λόγος του οποίου ΕΙΝΑΙ Ο ΝΟΜΟΣ, ο ΜΟΝΟΣ ΝΟΜΟΣ. Και όσοι ανόητοι από τους μελλοντικούς πολίτες τολμήσουν να παραβούν αυτόν τον ΝΟΜΟ, είτε δεν αποστηθίζουν την αλήθεια είτε να είναι Ασεβείς αμφισβητώντας τους Δασκάλους, είτε γενικά δεν είναι Υπάκουοι, τότε είναι Κακοί Μαθητές! Και δεν θα πάρουν τους Βαθμούς!

Tους Βαθμούς, τους οποίους συγκεντρώνουν όταν δεν ενοχλούν στην τάξη, όταν τους πάνε οι Δάσκαλοι, όταν είναι πρόθυμοι να συμμετάσχουν, φυσικά όπως κρίνουν οι Δάσκαλοι κατάλληλα, γιατί ακόμα και αν δεν τα καταφέρνουν, ΤΟΤΕ είναι που προσπαθούν!

Αλλά αν είναι τίποτα τεμπέληδες που αφού κάτσουν ώρες στο θρανίο τους, δεν θα κάτσουν ώρες στο γραφείο τους, ή τίποτα ρέμπελοι που καπνίζουν ή που εμπλέκονται σε σεξουαλικές δραστηριότητες, ή τίποτα «έξυπνοι», που τη λένε στους Δασκάλους, δεν μπα να γράφουν, αν ενοχλούν την ιερή διαδικασία της εκπαίδευσης θα βγουν από την τάξη, θα πάρουν αποβολές και θα πάρουν κακούς Βαθμούς.

Τους Βαθμούς που ξεχωρίζουν τους κακούς, τους μέτριους και τους Άριστους!

Τους Βαθμούς που ξεχωρίζουν τους Άριστους μεταξύ τους, γι’ αυτό πρέπει και να ανταγωνίζονται και να μην αλληλοβοηθιούνται! Όσοι αλληλοβοηθιούνται θα ΜΗΔΕΝΙΖΟΝΤΑΙ! «Θες αυτός που δεν αξίζει τους Βαθμούς να σου πάρει την θέση ΣΟΥ αύριο;»

Οι Βαθμοί δείχνουν την αξία! Οι Βαθμοί δείχνουν αν αξίζουν να γίνουν γιατροί και μηχανικοί, δικηγόροι και δικαστές! Αν δεν είναι ούτε του βασικού 10, ε, δεν θα γίνουμε και όλοι πανεπιστήμονες! Όχι μία από τις ελάχιστες και μυριάκριβες θέσεις στο Πανεπιστήμιο δεν αξίζουν, θα αξίζουν να «μείνουν» ένα χρονάκι από τη ζωή τους και όσα χρειαστούν! Το χρονάκι της μαρμότας μέχρι να είτε να κουρδιστεί το πορτοκάλι είτε να πάρουν το μπούλο από δω χάμω.

Και τι θα κάνουν; Χα! Ας καπνίζουν στο Προαύλιο ό,τι καπνίζουν, μπάφους, ναρκωτικά … αυτοί είναι Αλήτες, Ρέμπελοι, Ταραχοποιοί και Ανυπάκουοι και δεν έχουν θέση στο σχολείο.

Και όσοι αισθάνονται ότι αυτό το μέρος είναι αντιδημοκρατικό, κάνουν τεράααστιο λάθος! Πρώτον! Έχουν Εφημερίδα! ΤΗΝ Εφημερίδα! Που γράφουν οι ίδιοι οι μελλοντικοί πολίτες! Για ότι θέλουν! Φυσικά δεν πιάνουν στο στόμα τους Δασκάλους πόσο μάλλον τον ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ! Η’ πολιτικά θέματα, ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ τα πολιτικά στο σχολείο! Και φυσικά δεν σχολιάζουν τραμπούκικες, σεξιστικές ή ρατσιστικές συμπεριφορές και άλλα σκοτεινά και δυσάρεστα. Γενικά δεν ξέρουν για τι να γράψουν γι’ αυτό τους συντονίζει ένας Δάσκαλος. Και δεύτερον και ΚΥΡΙΩΤΕΡΟΝ! Γιατί έχουμε και Εκλογές!

Ω, ναι! Την ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ! Σε αυτή την ΜΕΓΙΣΤΗ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ μπορούν όλοι να συμμετάσχουν και να μάθουν την θέση τους στην κοινωνική ιεραρχία! Ήρθε η ώρα τους να σχηματίσουν διαπροσωπικές σχέσεις με βάση τις Εκλογές και να υποσχεθούν διάφορα ψέματα όπως ότι θα ψηφίσουν ο ένας τον άλλον ή χάρες ή άκυρα πράγματα που δεν μπορούν να κάνουν, καθώς ανταγωνίζονται μεταξύ τους για τα διάφορα αξιώματα!

Και τι αξιώματα! Ταμίες, Προέδροι, Αντιπροέδροι!

ΟΥ.Α.ΟΥ.

Μετά από νοθείες και μαγειρέματα έχουν πλέον Εξουσία! Μπορούν να εκπροσωπήσουν την βούληση των πληβείων λεηλατώντας τα ταμεία για τις εκδρομές!

Αληθινοί πολιτικοί!

Οι αυριανοί τους Ηγέτες!

Που θα τους Ηγούνται! Θα τους δείχνουν τον δρόμο δηλαδή.

Γιατί οι υπόλοιποι δεν τον ξέρουν, μωρέ, δεν μπορούν να τον δουν! Μόνο κάποιοι μπορούν, τον βλέπουν και τον δείχνουν!

Και αυτούς τους βρίσκουνε με τις Εκλογές! Πάλι καλά που έχουνε τις Εκλογές γιατί αλλιώς θα συνηθίζανε την Απολυταρχία!

Δεν θα μπορούσανε ποτέ να πέρνανε αποφάσεις αλλιώς, όλοι μαζί κάπως, με διάλογο ίσως. Όλοι ξέρουμε ότι δεν βγαίνει άκρη έτσι! Είμαστε άλλωστε ΠΑΡΑ ΜΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΙ σε αυτό το σχολείο.

Μετά από το σχολείο;! Όχι! Οι μελλοντικοί πολίτες δεν γίνονται πολίτες!

Γίνονται στρατιώτες …

Πρόσθεσα στο Disclaimer ότι δεν τρέφω καμία ιδιαίτερη αγάπη στον Πλάτωνα, μάλλον το αντίθετο.

Είχα όντως ξεχάσει να προσθέσω στο Disclaimer ότι περιέχει βαριά επίκληση στο συναίσθημα, όπως πολύ σωστά παρατηρήθηκε.

Η αλήθεια είναι ότι τα νοιώθω ενώ τα γράφω και ελπίζω να μου το επιτρέψετε καθώς δεν πρόκειται για κάποιου είδους hardcore επιχειρηματολογία αλλά μια πιο λογοτεχνική απόπειρα.

Στο Disclaimer πρόσθεσα: Τα κεφαλαία είναι κύρια ονόματα που χρησιμοποιούνται ως ταμπέλες.

Τα bold είναι φράσεις με ιδιαίτερη σημασία.