vima365

Η Ελλάδα ως Δορυφόρος – ή Η Ατίμωση της Κυριαρχίας ! Από τον Χρήστο Κατσέα

Η Ελλάδα ως Δορυφόρος – ή Η Ατίμωση της Κυριαρχίας!

   Από τον Χρήστο Κατσέα

Η Αθήνα, μέσα σ’ έναν ταραγμένο ατλαντικό άνεμο, δέχεται πιέσεις —όπως
ήδη παραδέχονται και οι δημόσιες αναφορές— από τις Ηνωμένες Πολιτείες, το
ΝΑΤΟ και τις ευρωπαϊκές μητροπόλεις, να ενισχύσει τη συνεισφορά της στον
πόλεμο της Ουκρανίας· «όχι πια μόνο ηθικά», αλλά υλικά, ενεργά, δεσμευτικά.
Το νέο πλαίσιο πίεσης, η πρωτοβουλία PURL (Prioritised Ukraine
Requirements List), λειτουργεί σαν μηχανισμός εξαναγκασμού· τα κράτη-μέλη
του ΝΑΤΟ καλούνται να αγοράζουν όπλα από τις Η.Π.Α. και να τα
μεταβιβάζουν στο Κίεβο. Εμμέσως δηλαδή, να χρηματοδοτούν τη δυτική
πολεμική μηχανή για λογαριασμό άλλων.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, η Ελλάδα φέρεται να πιέζεται να διαθέσει μέρος των
Mirage 2000-5 ή και συστοιχίες Patriot…
———
Έφτασε η ώρα που η Ελλάδα, η χώρα η ανυπότακτη επί χιλιετίες, καταντά
σήμερα πρόθυμη υπηρέτρια των εξουσιαστών της. Κάποτε, στις Θερμοπύλες,
ο Λεωνίδας αποκρίθηκε στον βάρβαρο: «Μολών λαβέ». Σήμερα, ο Έλληνας
άρχοντας απαντά στον ξένο πρέσβη: «Τι άλλο θέλετε να σας δώσουμε;» Ο
ίδιος τόνος, η ίδια αναισχυντία – μα ανεστραμμένη· όχι από μεγαλείο, μα από
δουλοπρέπεια.
Οι Αμερικανοί, στο όνομα του ΝΑΤΟ, πιέζουν. Ζητούν τα λίγα όπλα που μας
απόμειναν για άμυνα —τους Patriot, τα Mirage, και χρήμα· χρήμα από λαό
που έμαθε να πεινά, αλλά να πληρώνει. Το Κίεβο, λένε, χρειάζεται στήριξη.
Μα όταν το Κίεβο χρειάζεται, η Αθήνα αδειάζει. Όταν η Ευρώπη φλέγεται, η
Ελλάδα σιωπά. Κι όταν η Ελλάδα κινδυνεύει, οι «φίλοι» απουσιάζουν.
Η συμφορά δεν είναι ότι μας πιέζουν· οι ισχυροί πάντοτε πιέζουν. Η συμφορά
είναι ότι υποχωρούμε. Ότι, αντί να υπερασπιστούμε την εθνική μας
ανεξαρτησία, επινοούμε δικαιολογίες περί «συμμαχικής αλληλεγγύης». Ότι,
αντί να φωνάξουμε ένα καθαρό «Όχι», ψελλίζουμε ένα αμήχανο «ίσως». Αντί
για τον Πολίτη, ο υπηρέτης. Αντί για την Ανδρεία, η απολογία.
Τι είναι η Ελλάδα σήμερα; Ένα στρατόπεδο με ελληνική σημαία, μα ξένη
εξουσία. Η Αλεξανδρούπολη, η Σούδα, η Λάρισα, η Σκύρος – κομμάτια ενός
δικτύου συμφερόντων που απλώνεται πάνω μας με το πρόσχημα της
προστασίας. Κι οι πολιτικοί ηγεμόνες; Αντί να μιλούν ως ηγέτες Ελλήνων,
ομιλούν ως κλητήρες ξένων γραφείων. «Στρατηγική συνεργασία», λένε – λες
και η συνεργασία με εκείνον που σε κρατά απ’ τον λαιμό είναι στρατηγική κι
όχι ασφυξία!
Αν η Ελλάδα ήταν κυρία του πεπρωμένου της, θ’ αποκρινόταν ως Έθνος. Θα
’λεγε: «Τα όπλα μας τα χρειαζόμαστε για την άμυνά μας, όχι για να γίνουμε

μεσάζοντες σε πόλεμο που δεν επιλέξαμε». Θα ’λεγε: «Τα Mirage τ’ αγοράσαμε
για ανάγκες εθνικής ασφάλειας, όχι για να τα χαρίσουμε σε ξένους στρατούς».
Θα ’λεγε: «Ο φόρος του Έλληνα είν’ ιερός, όχι εξαγώγιμος». Μα ποιος να τα
πει αυτά; Ο άνθρωπος που φοβάται ν’ ανοίξει το στόμα του χωρίς την έγκριση
της πρεσβείας;
Στο όνομα του «δυτικού κόσμου» μας ζητούν να πολεμούμε σε ξένους
πολέμους. Μας εντάσσουν σε προγράμματα σαν το λεγόμενο PURL, όπου η
Ελλάδα συμμετέχει όχι ως σύμμαχος, αλλ’ ως υπηρέτης. Μα η Ιστορία δεν
συγχωρεί τους λαούς που ξεχνούν ποιοι είναι. Αργά ή γρήγορα, ο ανάξιος
υπηρέτης πληρώνει ακριβότερα απ’ τον εχθρό.
Πρέπει ν’ αναρωτηθούμε: τι σημαίνει «συμμετοχή»; Είναι άραγε αρετή να
υπακούς χωρίς αντίσταση; Η ηθική ενός έθνους, αν θέλει να διασώσει την αξία
του, οφείλει να αντιλέγει. Όταν ο σύμμαχος σε μεταχειρίζεται ως όργανο, δεν
είσαι πια σύμμαχος – είσαι υποτελής. Όταν δίνεις τα όπλα που σε
προστατεύουν, μην περιμένεις να σε σώσει ο άλλος. Η ιστορία τ’ απέδειξε:
όποιος παραδίδει τα όπλα του, έχει ήδη ηττηθεί!
Μα εδώ, η ήττα είναι ήδη νοοτροπία. Το φρόνημα εξασθένησε, η συνείδηση
εξαγοράστηκε. Τα μέσα ενημέρωσης αναμασούν («κάποια») «γεωπολιτική
σταθερότητα», οι αναλυτές βαφτίζουν τη δουλοπρέπεια «στρατηγικό
ρεαλισμό». Κι ο λαός, κουρασμένος απ’ την απάτη και τον φόβο, αποστρέφει
το βλέμμα. Έτσι αρχίζει η παρακμή – όχι απ’ την πολιορκία απ’ έξω, αλλά απ’
την άδεια μέσα.
Αν η Ελλάδα πιστεύει ακόμη πως υπάρχει, πρέπει να ξαναβρεί τη φωνή της·
όχι για να φαίνεται πολεμόχαρη, μα για την αξιοπρέπειά της. Γιατί όπως ο
άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του δεν χαρίζει την ψυχή του, έτσι κι ένα
έθνος που τιμά την τιμή του δεν παραδίδει την κυριαρχία του.
Όσο κι αν αλλάζει ο κόσμος, η αξία της ελευθερίας μένει αμετάθετη. Αλλιώς, η
λέξη «Έλληνας» θα γίνει κατάλοιπο ιστορίας, όχι έμβλημα ζωντανού λαού. Και
τότε, όταν οι νέοι θα ρωτούν «τι ήταν η Ελλάδα;», θ’ απαντά η σιωπή – η
σιωπή ενός λαού που φοβήθηκε να πει, μια φορά ακόμη, το ιερό του «Όχι».

Χρῆστος Κατσέας ἐπὶ τοῦ «Vima365.gr»