vima365

Στις παγωμένες κορφές της Πίνδου, εκεί που ο άνεμος μαστίγωνε το χιόνι και οι βουνοκορφές έγιναν προμαχώνες της ελευθερίας, στάθηκαν οι γυναίκες της Ηπείρου.

Δεν φορούσαν στολή, δεν κρατούσαν όπλο κι όμως, πολέμησαν με τη ψυχή και τα χέρια τους.

Ήταν οι μάνες, οι αδερφές, οι σύζυγοι των στρατιωτών μα πάνω απ’ όλα, οι αφανείς φρουροί της Λευτεριάς.

Μαυροντυμένες σαν αερικά, με τις ποδιές τους γεμάτες χώμα και χιόνι, ανέβαιναν τα κακοτράχαλα μονοπάτια φορτωμένες τρόφιμα, πολεμοφόδια, ρούχα, ελπίδα.

Εκεί που τα μουλάρια λύγιζαν, εκεί που το χιόνι κατάπινε τα βήματα, οι γυναίκες προχωρούσαν.

Έπεφταν, μα ξανασηκώνονταν. Κάθε τους βήμα ήταν όρκος, κάθε τους ανάσα, προσευχή για την πατρίδα.

Όταν οι στρατιώτες δεν μπορούσαν να προχωρήσουν, εκείνες καθάριζαν με τα ίδια τους τα χέρια τα χιόνια από τους δρόμους, ανοίγοντας μονοπάτια μέσα στα απάτητα βουνά, για να περάσει ο στρατός, για να περάσει η ελπίδα.

Μέρα και νύχτα, μέσα στη θύελλα και στο κρύο, έγιναν ο δρόμος της νίκης.

Στο φως του καντηλιού, έραβαν στολές, έπλεκαν μάλλινα, έψηναν ψωμί για τους φαντάρους που πολεμούσαν στα χαρακώματα.

Μαζί με κάθε ράμμα, ύφαιναν και το ύφασμα της ελευθερίας.

Δεν ζητούσαν δάφνες, δεν περίμεναν τιμές.

Είχαν μάθει να αγαπούν τη ζωή μέσα από τον αγώνα.

Τα πρόσωπά τους σκλήρυναν από το κρύο, τα χέρια τους ματώσαν από το βάρος, μα η καρδιά τους έλαμπε από φως ελληνικό εκείνο που δεν σβήνει ποτέ.

Οι ίδιες δεν γράφτηκαν στα πολεμικά ανακοινωθέντα, μα κάθε πέτρα της Πίνδου, κάθε ρυάκι και φαράγγι, θυμάται το πέρασμά τους.

Και σαν πέρασε ο καιρός, κι ήρθαν οι άνοιξες, οι πλαγιές γέμισαν με κρίνα και αμάραντα, σαν στεφάνια της δόξας για εκείνες.

Γιατί εκείνες δεν ήταν απλώς γυναίκες ήταν η αγέρωχη ψυχή της Ελλάδας.

Αθάνατες γυναίκες της Πίνδου,

Μάνες, κόρες και αδερφές του Έπους του ’40,

Σας ευγνωμονεί μια πατρίδα ολόκληρη, γιατί χωρίς εσάς, το χιόνι δε θα ’χε γίνει λευτεριά,κι ο αγώνας δε θα ’χε γίνει θρύλος.