vima365

Στο Ουράνιο Δάσος, όπου τα ουράνια τόξα αγκαλιάζουν τα δέντρα, ένα μικρό ασημένιο ελάφι θα μάθει πως η λάμψη της ψυχής του είναι δώρο, όχι βάρος. Μια υπέροχη και λυρική ιστορία για τη διαφορετικότητα, τη φιλία και το φως που κρύβουμε μέσα μας.

Το έλεγαν Ουράνιο Δάσος, γιατί κάθε φορά που έπεφτε η βροχή και ο ήλιος έβγαινε δειλά πίσω από τα σύννεφα, ένα πολύχρωμο ουράνιο τόξο αγκάλιαζε τα δέντρα του σαν πέπλο μαγείας.

Εκεί ζούσαν πολλά πλάσματα — ζώα, πουλιά και νεράιδες. Μα ανάμεσά τους υπήρχε ένα μικρό, ασημένιο ελάφι με μεγάλα, λυπημένα μάτια. Το έλεγαν Λούμιν.
Από τη μέρα που γεννήθηκε, το τρίχωμά του δεν έμοιαζε με κανενός άλλου: δεν ήταν καφέ, ούτε λευκό, αλλά ασημένιο, που έλαμπε σαν το φως του φεγγαριού. Και εξαιτίας αυτής της διαφοράς, τα άλλα ζώα τον κοιτούσαν με απορία.

– Δεν μοιάζεις με εμάς, του έλεγαν. Δεν ανήκεις εδώ.

Ο Λούμιν στεναχωριόταν, μα δεν μιλούσε. Κάθε νύχτα ανέβαινε σ’ έναν λόφο και κοιτούσε τον ουρανό.
«Αν υπάρχει κάπου η θέση μου», σκεφτόταν, «ίσως να είναι εκεί, ανάμεσα στ’ αστέρια».

Μια νύχτα, καθώς το φεγγάρι καθρεφτιζόταν στη λίμνη, άκουσε μια ψιλή φωνή:
– Μη στεναχωριέσαι, μικρό ελάφι. Η λάμψη σου είναι δώρο, όχι βάρος.

Ήταν μια νεράιδα, η Αλίνα, με φτερά σαν θραύσματα από το ουράνιο τόξο.

– Μα όλοι με αποφεύγουν, είπε το ελάφι. Εγώ μόνο διαφορετικός είμαι.
– Κι όμως, απάντησε η Αλίνα χαμογελώντας, οι πιο φωτεινές ψυχές είναι πάντα διαφορετικές. Μη φοβάσαι τη μοναξιά σου. Μια μέρα, το δάσος θα χρειαστεί τη λάμψη σου.

Τα λόγια της έμειναν στην καρδιά του Λούμιν.
Κι όταν ήρθε εκείνη η μέρα, τα θυμήθηκε.

Ένα πρωί, ένα βαρύ σύννεφο τύλιξε το Ουράνιο Δάσος.
Η βροχή δεν σταματούσε, ο ουρανός σκοτείνιασε και μια παχιά ομίχλη σκέπασε τα πάντα.
Τα ζώα πανικοβλήθηκαν· κανείς δεν έβλεπε τίποτα. Δεν μπορούσαν να βρουν τον δρόμο για τα σπίτια τους

Τότε ο Λούμιν στάθηκε στη μέση του δάσους και το φως του άρχισε να λάμπει δυνατότερα από ποτέ.

Σαν φάρος μέσα στη νύχτα, οδήγησε όλα τα ζώα με ασφάλεια στα καταφύγιά τους.
Και καθώς το έκανε, άκουσε ψιθυριστά να λένε:
– Ο Λούμιν! Το ελάφι που σώζει το δάσος!

Η βροχή σταμάτησε, και το ουράνιο τόξο φάνηκε πάλι.
Όλα τα χρώματά του ενώθηκαν γύρω από τον Λούμιν, κι από τότε κανείς δεν τον ξαναείδε σαν “διαφορετικό”.
Ήταν το φως του δάσους, το σημάδι ότι η μοναδικότητα είναι δύναμη.

Η νεράιδα Αλίνα του χαμογέλασε από ψηλά.
– Το βλέπεις τώρα, μικρό μου; Το δώρο σου τους έσωσε όλους.

Ο Λούμιν έκλεισε τα μάτια του και ψιθύρισε:
– Ίσως να μην ανήκω στ’ αστέρια, μα εδώ κάτω, στο Ουράνιο Δάσος, η λάμψη μου βρήκε λόγο να υπάρχει.

Κι από τότε, κάθε φορά που το φως του φεγγαριού αγκαλιάζει το δάσος, κάποιοι λένε πως βλέπουν ένα ασημένιο ελάφι να περπατά αθόρυβα ανάμεσα στα δέντρα, αφήνοντας πίσω του μια αχνή λάμψη…

 Μήνυμα του παραμυθιού

Η διαφορετικότητα δεν είναι ελάττωμα — είναι φως που ο κόσμος χρειάζεται.
Μπορεί να σε κοιτούν αλλιώς, μα αυτό που σε ξεχωρίζει είναι κι αυτό που μπορεί να σώσει, να εμπνεύσει και να φωτίσει τους άλλους.

Κείμενο: Βίκη Σιωμοπούλου