vima365

«Η Σημασία Της Συγχώρεσης» – Απο την Βικη Σιωμοπουλου

«Η Σημασία Της Συγχώρεσης»

    Απο την Βικη Σιωμοπουλου

Η πόλη ήταν ήσυχη εκείνη την ημέρα, με τα σύννεφα να σκιάζουν τα στενά δρομάκια και το φως του ήλιου να πέφτει αχνά πάνω στις παλιές πέτρινες προσόψεις των κτιρίων..Ο Αλέξανδρος περπατούσε βιαστικά, η καρδιά του βαριά σαν πέτρα..

Κάθε του βήμα τον έφερνε πιο κοντά στο σπίτι της Ελένης, αλλά η σκέψη ότι θα την έβλεπε ξανά, μετά από τόσους μήνες σιωπής, του προκαλούσε περισσότερη αγωνία παρά ανακούφιση..Δεν μπορούσε να ξεχάσει το βράδυ που η σχέση τους κατέρρευσε..

Το ψέμα του, η αποτυχία του να την στηρίξει όταν εκείνη τον είχε ανάγκη, ήταν αρκετό για να σβήσει όλη την αγάπη που κάποτε τους ένωνε..

Και η Ελένη, η γυναίκα που κάποτε του είχε παραδοθεί ολόκληρη, τον είχε κοιτάξει με θλίψη και απογοήτευση πριν τον διώξει από τη ζωή της, σιωπηλή και πικραμένη..

Ο Αλέξανδρος εσφιγγε τα δάχτυλά του γύρω από την τσάντα του..Δεν ήξερε αν ήταν έτοιμος να της ζητήσει συγχώρεση, αν μπορούσε να βρει τις σωστές λέξεις για να εκφράσει την ενοχή του..

Ο πόνος που είχε προκαλέσει της είχε κόψει την ανάσα, και εκείνος ένιωθε αδύναμος μπροστά της..

Από την άλλη πλευρά, η Ελένη καθόταν στο μικρό της παράθυρο, με τα μάτια να κοιτούν τον κόσμο έξω από το παράθυρο, αλλά η σκέψη της ήταν κολλημένη σε εκείνον, στον Αλέξανδρο..Όταν του είχε πει αντίο, δεν ήταν απλά ένα τέλος..

Ήταν το κλείσιμο μιας πόρτας που άφηνε πίσω της πληγές και δάκρυα. Αλλά, όσο περνούσε ο καιρός, τόσο η ανάγκη για συμφιλίωση μεγαλώνανε..

Το μίσος δεν μπορούσε να την κρατήσει ζωντανή. Χρειαζόταν κάτι πιο δυνατό για να προχωρήσει μπροστά, κάτι που δεν μπορούσε να βρει παρά μόνο μέσα από τη συγχώρεση..

Ο ήχος από το κουδούνι του σπιτιού της Ελένης έκοψε την απόλυτη σιωπή της μέρας..

Ο Αλέξανδρος στάθηκε για λίγα δευτερόλεπτα μπροστά στην πόρτα, διστάζοντας..Κάθε γροθιά που χτυπούσε την πόρτα ήταν σαν να χτυπούσε κατευθείαν στην καρδιά του..

Τα λόγια, οι εξηγήσεις, η συγγνώμη – όλα φαινόταν να κολλάνε στο στόμα του..

Τι θα μπορούσε να της πει που να αξίζει;

Ποια λέξη θα μπορούσε να σβήσει τον πόνο που είχε προκαλέσει;

Η πόρτα άνοιξε και η Ελένη βρέθηκε μπροστά του..

Το βλέμμα της ήταν ψυχρό, αλλά τα μάτια της φανέρωναν τη μακρόχρονη πίκρα που κρατούσε κρυμμένη..

Εκείνος ένιωσε έναν κόμπο στο λαιμό.. Η σιωπή τους γέμιζε τον αέρα γύρω τους, ένα αόρατο τείχος που τους χώριζε..Δεν ήξερε αν μπορούσε να πει κάτι που να την κάνει να ακούσει..

«Ελένη…» είπε τελικά, η φωνή του βαρειά και γεμάτη αμφιβολία.

Η Ελένη τον κοίταξε για μια στιγμή, το βλέμμα της σκληρό..»Τι θέλεις, Αλέξανδρε;» ρώτησε, και ο ήχος της φωνής της φάνηκε να τον διαπερνά σαν μαχαίρι..

Δεν ήξερε αν τον έπαιρνε για τον άνθρωπο που ήταν κάποτε ή αν το θυμόταν μόνο ως τη σκιά του πόνου που της είχε προκαλέσει..

«Ξέρω ότι δε μπορείς να με συγχωρέσεις… αλλά αν είναι να υπάρχει ακόμα κάτι, αν υπάρχει έστω μια ελπίδα, πρέπει να το προσπαθήσουμε», είπε και έκανε ένα βήμα μπροστά..

Η Ελένη τον κοίταξε, και για μια στιγμή φάνηκε να χάνει την ισχυρή εμφάνιση που είχε καταφέρει να διατηρήσει τόσους μήνες..Η καρδιά της ήταν γεμάτη θυμό και φόβο, αλλά και πόθο για να κλείσει το κεφάλαιο της οριστικής απομάκρυνσης..

Η συγχώρεση φάνταζε αδύνατη, αλλά η επιθυμία να προχωρήσουν μπροστά παρέμενε δυνατή..

«Πόσο δύσκολο είναι να συγχωρέσεις, Αλέξανδρε;» ρώτησε, με τη φωνή της να τρέμει από τη συγκίνηση. «Πόσο δύσκολο είναι να συγχωρείς τον άνθρωπο που σε πλήγωσε τόσο βαθιά;»

Ο Αλέξανδρος σιώπησε για μια στιγμή, η καρδιά του βαριά..Τι μπορούσε να πει για να απαλύνει τον πόνο που είχε προκαλέσει;»Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο..Ξέρω ότι σου πήρα κάτι πολύτιμο και δεν μπορώ να το αλλάξω..Αλλά το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι μετάνιωσα… και αν υπήρχε τρόπος να γυρίσω τον χρόνο πίσω, θα το έκανα..

Είσαι ο μόνος άνθρωπος που αγαπώ και ξέρω πως χωρίς εσένα, είμαι χαμένος..»Η σιωπή τους πλημμύρισε ξανά..

Οι λέξεις αιωρούνταν στον αέρα, βαρές και γεμάτες συναισθηματική ένταση..Η Ελένη ένιωθε ότι κάτι είχε αλλάξει στον τρόπο που την κοιτούσε, και παρά την πληγή που της είχε προκαλέσει, το βλέμμα του της έδειχνε κάτι αληθινό..Μια απόφαση, μια ειλικρίνεια που ποτέ πριν δεν είχε δει..Τελικά, ύστερα από εκείνη τη στιγμή, ήξερε ότι η συγχώρεση δεν ήταν κάτι που μπορούσε να δοθεί εν μια νυκτί..

Ήταν μια πορεία που έπρεπε να διανύσουν και οι δύο..Αλλά, ίσως, αυτό ήταν το πρώτο βήμα..»Αλέξανδρε… δεν ξέρω αν μπορώ να συγχωρήσω αμέσως..

Αλλά θα προσπαθήσω, για μένα και για μας..Για όσα ήμασταν και για όσα μπορεί να γίνουμε», είπε με μια ήρεμη φωνή, και για πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό, του χαμογέλασε..

Η πόρτα έκλεισε πίσω τους, και η συγχώρεση, αν και δύσκολη, είχε αρχίσει να φυτρώνει σαν σπόρος..Η μέρα που ακολούθησε ήταν γεμάτη σιωπή και σκέψεις..

Η Ελένη, καθισμένη στο παράθυρο, παρατηρούσε τον ήλιο που έπεφτε σιγά-σιγά στον ορίζοντα..Στο μυαλό της, εικόνες από το παρελθόν έρχονταν και έφευγαν με ταχύτητα..

Μνήμες γέλιου, μνήμες δακρύων, τα λόγια του Αλέξανδρου να αντηχούν ακόμα στην καρδιά της..

Είχε περάσει τόσος καιρός από εκείνη τη στιγμή που όλα είχαν αλλάξει, αλλά ποτέ δεν είχε σταματήσει να τον αγαπάει..Από την άλλη πλευρά, ο Αλέξανδρος περνούσε τις ώρες του με την ίδια σκέψη..Η συνειδητοποίηση ότι είχε πληγώσει την Ελένη τόσο βαθιά τον καταδίωκε, και όσο κι αν προσπαθούσε να τη διαγράψει από το μυαλό του, εκείνη ήταν πάντα εκεί, σαν σκιά πάνω από την καθημερινότητά του..

Η υπόσχεση που της είχε δώσει, ότι θα προσπαθήσει να την κερδίσει πίσω, δεν ήταν απλώς λόγια – ήταν κάτι που είχε ήδη βυθιστεί μέσα του, σαν φλόγα που θα τον οδηγούσε στο μέλλον..

Ο Αλέξανδρος έστειλε ένα μήνυμα στην Ελένη εκείνο το απόγευμα, προσπαθώντας να βρει την αφορμή για να την ξαναβρεί, να βρουν τον κοινό τους τόπο..Ήθελε να της πει ότι ήταν έτοιμος να την ακούσει, να της δώσει το χώρο και τον χρόνο που χρειάζεται..

Η Ελένη κοίταξε το μήνυμα με μια βαθιά ανάσα.. Κάθε λέξη του Αλέξανδρου την έπιανε σαν δόρυ στην καρδιά της..Ήξερε ότι θα έπρεπε να αποφασίσει αν θα του δώσει μια δεύτερη ευκαιρία ή αν θα τον αφήσει να φύγει για πάντα..

Η συγχώρεση δεν ήταν μόνο θέμα του να του επιτρέψει να επιστρέψει στη ζωή της, αλλά και να συγχωρήσει τον εαυτό της που τόσα χρόνια είχε αφήσει τον πόνο να την καθοδηγεί..Αποφάσισε τελικά να τον καλέσει, να μιλήσουν πρόσωπο με πρόσωπο.. Όταν οι δρόμοι τους συναντήθηκαν ξανά, κάτι άλλαξε στην ατμόσφαιρα..

Η σιωπή που υπήρχε ανάμεσά τους ήταν πιο ζωντανή από ποτέ, αλλά αυτή τη φορά δεν ήταν γεμάτη από κατηγορίες..Ήταν γεμάτη από την ανάγκη να βρουν μια διέξοδο από τον κύκλο του θυμού και της απογοήτευσης..»Ελένη, ξέρω ότι το λάθος που έκανα δεν μπορει να διορθωθεί με λόγια..Αλλά θέλω να ξέρεις ότι είμαι εδώ, για ό,τι χρειαστείς.. Και αν μείνουμε μαζί ή αν χωρίσουμε, θέλω να είσαι καλά..Αυτό είναι το μόνο που μετράει για μένα τώρα..

«Η Ελένη τον κοίταξε για μια στιγμή, τα μάτια της γεμάτα συγκίνηση.. «Αλέξανδρε, δεν ξέρω αν μπορώ να σε συγχωρήσω ολοκληρωτικά..Αλλά αυτό που ξέρω είναι ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να κρατάμε μίσος..Αν θέλεις να ξαναχτίσουμε κάτι, τότε πρέπει να είμαστε ειλικρινείς και να αφήσουμε πίσω μας όλο το βάρος..»Η λέξη «ειλικρίνεια» ήταν το κλειδί που και οι δύο αναζητούσαν..

Όχι μόνο να συγχωρέσουν τον άλλον, αλλά και τον ίδιο τους τον εαυτό, να αποδεχτούν τα λάθη τους και να επιτρέψουν στον εαυτό τους να κάνουν νέα βήματα..»Δεν ξέρω τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, Ελένη, αλλά θέλω να προσπαθήσουμε..

Αν δεν το δοκιμάσουμε, θα το μετανιώσουμε και οι δύο», είπε ο Αλέξανδρος, και τα λόγια του ήταν σαν μια υπόσχεση που, για πρώτη φορά, ένιωθε πραγματική..

Η Ελένη χαμογέλασε ελαφρά, νιώθοντας την πίεση που κουβαλούσε για τόσο καιρό να υποχωρεί..

Ήξερε ότι δεν ήταν η τελευταία ευκαιρία τους, αλλά αν δεν έκαναν το πρώτο βήμα, τότε όλα θα παρέμεναν στο σκοτάδι..»Έχεις δίκιο..Ας το προσπαθήσουμε», απάντησε, και η καρδιά τους άρχισε να χτυπά ξανά με μια νέα ελπίδα..

Από εκείνη τη μέρα, η Ελένη και ο Αλέξανδρος έμαθαν να μιλούν ανοιχτά για τα συναισθήματά τους, να συγχωρούν και να αποδέχονται ο ένας τον άλλον όπως είναι..Το βάρος του παρελθόντος, όσο και αν δεν έπαψε να τους επηρεάζει, άρχισε να εξασθενεί..Μαζί, βρήκαν τη δύναμη να χτίσουν κάτι καινούριο, πιο δυνατό, πιο αληθινό..Δεν ήταν πάντα εύκολο, δεν ήταν πάντα τέλειο..

Αλλά το πιο σημαντικό ήταν ότι και οι δύο είχαν αποφασίσει να προχωρήσουν μαζί, χωρίς να ξεχνούν τα λάθη τους, αλλά να τα βλέπουν ως κομμάτια που τους δίδαξαν να είναι καλύτεροι άνθρωποι..Όταν η αγάπη είναι ειλικρινής, η συγχώρεση δεν είναι μόνο μια πράξη, αλλά και μια διαδικασία – μια διαδικασία για να θεραπευτείς, να μεγαλώσεις και να ανακαλύψεις τη δύναμή σου..

Το τελευταίο βράδυ που πέρασαν μαζί, κοιτάζοντας τον ουρανό γεμάτο αστέρια, ξέρουν ότι η ζωή τους θα είναι γεμάτη καινούριες προκλήσεις..Αλλά τώρα είχαν τη δύναμη να αντιμετωπίσουν οτιδήποτε, γιατί ο ένας είχε τον άλλον και μαζί είχαν τη δύναμη της συγχώρεσης και της αγάπης..

«Σ’ ευχαριστώ που μου έδωσες μια δεύτερη ευκαιρία», είπε ο Αλέξανδρος, και τα μάτια του είχαν μια λάμψη που η Ελένη δεν είχε δει ποτέ ξανά..

«Η ζωή είναι γεμάτη από δεύτερες ευκαιρίες, Αλέξανδρε», απάντησε η Ελένη, «και αν τις αρπάζουμε με ανοιχτή καρδιά, τότε είναι που αρχίζει η αληθινή μας πορεία..»

Και έτσι, η συγχώρεση τους έγινε το θεμέλιο για κάτι νέο και όμορφο. Κάτι που θα αντέξει στο χρόνο, πέρα από τα λάθη και τις αδυναμίες, γιατί η αληθινή αγάπη πάντα βρίσκει το δρόμο της..