vima365

«Οι αξιωματικοί είναι ωραίοι μέσα στις στολές τους καβάλα στα περήφανα άτια, πούναι στολισμένα με μπρούτζινα φάλαρα και χλιμιντράν οργισμένα» – Στρατής Μυριβήλης

Αλογα κάλπαζαν ακόμα και στους τάφους…. του προϊστορικού Φαλήρου, που μαρτυρούν την λατρεία των κατοίκων στον «λευκό ίππο της Αττικής».

Οι ερευνηθείσες ταφές έφθασαν τις 1.797 στην νεκρόπολη του Δέλτα, και περιμετρικά της ομαδικής ταφής των (79) δεσμωτών. Συνολικά (18) άλογα βρέθηκαν προσεχτικά θαμμένα στην τεράστια νεκρόπολη του Φαλήρου κατά τις ανασκαφές μεταξύ (2012-2016), που είτε θυσιάστηκαν στον Ίππιο Ποσειδώνα που λατρευόταν στην περιοχή του Δέλτα ανάμεσα στις κοίτες των ποταμών Ιλισσού και Κηφισσού (αναγκαίου νερού για την απομάκρυνση της σβουνιάς), είτε ετάφησαν με τον κύριό τους για να τον συνοδεύσουν στον Κάτω Κόσμο (Dr. Jenifer Neils, της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα).

Δεν είναι τυχαίο που ο ιππόδρομος στους σύγχρονους καιρούς λειτουργούσε στο Δέλτα του Φαλήρου από το 1925-2003, όταν αγοράστηκε από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος για τις εγκαταστάσεις του ομώνυμου Κέντρου Πολιτισμού, την μεταστέγαση της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος, και της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.

Ιδρυτής του οικισμού του Φαλήρου (Λατ. Phalerae) ήταν ο τοπικός ήρωας Φάλαρος ή Φάληρος (δωρικός τύπος) , γυιός του Άλκωνα και εγγονός του βασιλιά της Αθήνας Ερεχθέα.

Υπήρξε μυθικός αναβάτης (jockey) αλόγων με τα διακριτικά του «φάλαρα», τα κοσμήματα του χαλιναριού, των ηνίων, του μετώπου, τις στομίδες για προστασία της γλώσσας, τους κρίκους στα πλάγια που δένονταν οι δερμάτινοι ιμάντες καθώς περνούσαν κάτω από την σιαγόνα του ζώου, τα σκεπάσματα (καπιστράνες) ματιών, τους ασπιδίσκους, και άλλα στολίδια, τα λεγόμενα από τον Σοφοκλή «αμπυκτήρια φάλαρα πώλων».

Το ιππικό του, οι στάβλοι, και οι εγκαταστάσεις για την εκτροφή, αναπαραγωγή, και βελτίωση της ράτσας των λαμπερών «λευκών» ίππων του (όρη χιόνεσσι φάληρα) με διασταυρώσεις στο Φάληρο και η επιμειξία με τα Πηνειώτικα της Θεσσαλίας, όπως επίσης και η πειθαρχία των μυκηναϊκών στρατοπέδων, τον οδήγησαν παρέα με τον συγχρονό του Θησέα στην Θεσσαλία, όπου βοήθησε τους Λαπίθες στην νίκη πολεμώντας με τους Κενταύρους (Κενταυρομαχία).

Ακολούθως συμμετείχε στην Αργοναυτική Εκστρατεία με αρχηγό τον Ιάσονα γύρω στο (1226-1225 π.Χ.), και στην επιστροφή θεμελίωσε στην Νότια Ιταλία μία αποικία που την ονόμασε αρχικά Φάληρον (Παυσανία Αττικά Α,Ι,4) , (Στράβων V,246), και Στέφανος Βυζάντιος (656, svp)., την Παρθενόπη ή Νεάπολη. Αργότερα εγκαταστάθηκαν εκεί και άλλοι Έλληνες απ την Κύμη, την Χαλκίδα, τις Πιθηκούσες, την Αθήνα, και ονόμασαν την πόλη Παρθενόπη, τιμώντας έτσι μία από τις Σειρήνες.

Τελικά απογοητευμένη απ τον Οδυσσέα που δεν ανταποκρίθηκε στον έρωτά της, ρίχτηκε στην θάλασσα που ξέβρασε το σώμα της στην ακρογιαλιά, όπου και ο τάφος της.

Η πιό εντυπωσιακή αποικία που ίδρυσε , ήταν εκείνη τη Θεσσαλίας με τ όνομα Φάληρος ή Φάληρον (Στέφανος Βυζάντιος «Εθνικά, σελ.293») «Εστι και Θετταλίας άλλη προς τη Οίτη, ην Ριανός Φάληρον….»

Άλλοι δικοί του τράβηξαν για την Κύπρο όπου ίδρυσαν την αποικία των Σόλων , και φυσικά το Φάληρο της Αττικής (Φιλόχωρος «Ατθίς») που κατέστη η ενδέκατη πόλη της ενδεκαπολης του Κεκροπα , κάπου (9) χλμ. νοτίως της Ακροπόλεως Αθηνών.

Το Φάληρο κατέστη το αρχαιότερο επίνειο της αρχαίας Αθήνας, δήμος της Αιαντίδος φυλής κατά τους ιστορικούς χρόνους, χωρίς ιδιαίτερη οχύρωση, καθώς προστατευόταν από το ιππικό της.

Πλούτισε με το εμπόριο, και ιδίως την αλεία των ψαριών της παπαλίνας (επιστημονική ονομασία Sprattus sprattus).

Φάληρο, φάλαρα, κλπ, κάτι μου σφυρίζει στα αυτιά το μυστικό για τα σπουδαία ιπποφορβεία και ιπποτροφεία της αρχαιότητας στο Δέλτα του Φαλήρου, όπου φαντάζομαι να είχε την ευκαιρία να μελετήσει εκ του σύνεγγυς τον καλπασμό τους ο Φειδίας με τους μαθητές του, για να αποδώσει τόσο πειστικά και εξιδανικευμένα τους ιππείς του στην ζωφόρο του Παρθενώνα!

ΠΗΓΗ: palaiofaliro.gr