ΓΡΑΦΕΙ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ_

Περπατάμε στο όμορφο ορεινό χωριό που ατενίζει τη λίμνη Κερκίνη, κάνουμε τις πιο νόστιμες γευστικές στάσεις και υποσχόμαστε να επιστρέψουμε σύντομα σε αυτήν την καταπράσινη ακριτική γωνιά της Ελλάδας.

Από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη με αεροπλάνο, αξιοποιώντας τις οικονομικές πτήσεις των αεροπορικών εταιρειών, και από εκεί περίπου μία ώρα και κάτι. Τόσο χρειάστηκε για να φτάσουμε στα Άνω Πορόια, το ξακουστό χωριό στις πλαγιές του όρους Μπέλες, μιαν ανάσα από τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Η ημέρα ήταν από εκείνες με την παρατεταμένη καλοκαιρία.

Η πανέμορφη λίμνη Κερκίνη μας έκλεινε πονηρά το μάτι, προσκαλώντας μας για βαρκάδες με τις παραδοσιακές πλάβες. Το ίδιο και το κοντινό δάσος, για βόλτες με άλογο και περιπάτους σε βατές, σηματοδοτημένες διαδρομές ανάμεσα σε πλατάνια και δρυς. Μας κράτησε, ωστόσο, κοντά του το ίδιο το χωριό, με την πλακοστρωμένη και καταπράσινη πλατεία, τα μακεδονίτικα αρχοντικά, τα νεοκλασικά του, αλλά και με έμφυτη ευγένεια των κατοίκων του.

Η ιστορία του χάνεται στο 18ο αιώνα, όταν Ηπειρώτες έμποροι και τεχνίτες εγκαθίστανται και δημιουργούν έναν οικισμό, εμπορικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής. Πάνω στο δρόμο που συνέδεε την Κωνσταντινούπολη με το Μοναστήρι και τη βαλκανική ενδοχώρα, τα Άνω Πορόια αναπτύσσονται, έχοντας πάντα το βλέμμα στραμμένο στην προκοπή και τα γράμματα. Με την απελευθέρωση των Σερρών, το 1912, και την οριστική χάραξη των συνόρων μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το χωριό βρίσκεται στις εσχατιές του ελληνικού χάρτη, χάνοντας εν μέρει το βηματισμό του. Καταφέρνει όμως να ανακάμψει, κυρίως κατά τις τελευταίες δεκαετίες καθώς μετατρέπεται σ’ ένα δυναμικά αναπτυσσόμενο τουριστικό προορισμό.

«Η κρίση έφτασε στα Πορόια φέρνοντας μαζί της δύο πράγματα: το ένα είναι η μείωση του αριθμού των τουριστών, το άλλο όμως είναι η ποιοτική άνοδος του τουριστικού ρεύματος», μας λέει ο Στέλιος, ιδιοκτήτης του «Βιγλάτορα», ενός από τους πρώτους ξενώνες που άνοιξαν στο χωριό. Πυρήνας του, ένα παλιό χάνι όπου στάθμευαν τα καραβάνια, δίπλα στην πλατεία. Σήμα κατατεθέν του ξενώνα, το πλούσιο πρωινό που ετοιμάζει η γυναίκα του Στέλιου, Φίλη, με χειροποίητες πίτες, μαρμελάδες από φρούτα του δάσους, ροφήματα με βότανα του Μπέλες, χωριάτικα αβγά και λικέρ από κράνα. Ζωγραφιστά κρεβάτια, υφαντά σκεπάσματα και η υπογραφή του ζευγαριού παντού στο χώρο.

Ένα ακόμα ζευγάρι του χωριού, ο Δημήτρης και η Ρούλα, πριν από 35 χρόνια πήραν το ρίσκο και δημιούργησαν ένα εκτροφείο πέστροφας και μια ξεχωριστή ταβέρνα μέσα σ’ ένα ονειρεμένο φαράγγι, κατάφυτο από αιωνόβια πλατάνια. Οι «Πέστροφες» βρίσκονται σήμερα στα χέρια της δεύτερης γενιάς. Απολαμβάνουμε το πιο αέρινο καπνιστό ψάρι που έχουμε δοκιμάσει, συνοδεία μυρωδάτης πατατοσαλάτας και ολοκληρώνουμε με βουτυράτο καζάν ντιπί.

Στη γειτονική Ροδόπολη, ανοίγουμε το κεφάλαιο «βουβάλι» στο ντιζαϊνάτο κρεοπωλείο-ντελικατέσεν «Το Χασαπάκι», ο ιδιοκτήτης του οποίου δουλεύει με πολύ μεράκι το βουβαλίσιο κρέας. Ας μην ξεχνάμε πως στις όχθες της Κερκίνης και του Στρυμόνα εκτρέφεται σήμερα, σε συνθήκες ελευθέρας βοσκής, ο μεγαλύτερος πληθυσμός βουβαλιών της χώρας. Επιλέγουμε λουκάνικα, σουτζουκάκια, καβουρμά και καπνιστό φιλέτο, όλα από βουβαλίσιο κρέας. Πίσω στα Άνω Πορόια και λίγο προτού πάρουμε το δρόμο της επιστροφής, προμηθευόμαστε γλυκό του κουταλιού ντοματάκι και σύκο από το ζαχαροπλαστείο του Αντώνη, στην πλατεία του χωριού, και αναζητούμε το μέλι της Βασιλείας και του Αποστόλη, δύο νέων παραγωγών που εκμεταλλεύονται την οργιαστική ανθοφορία της περιοχής και φτιάχνουν ένα φίνο ανθόμελο, χρυσαφένιο και μυρωδάτο.