vima365

Οι μύθοι των Ναϊτών Ιπποτών έγιναν θρύλοι.. Απο τον Γρηγορη Τσουκαλα

Οι μύθοι των Ναϊτών Ιπποτών έγιναν θρύλοι..

Απο τον Γρηγορη Τσουκαλα

Με το πέρασμα των αιώνων, οι μύθοι των Ναϊτών Ιπποτών έγιναν θρύλοι, ωστόσο βαθιά κάτω από ένα κάστρο στην Κύπρο – το νησί που κάποτε ανήκε στην αδελφότητα των Σταυροφόρων – βρίσκεται μια ιστορική κληρονομιά που αντηχεί μέχρι σήμερα.

Ο Άγγλος βασιλιάς πούλησε την Κύπρο στους Ναΐτες Ιππότες. Προσέξτε, δεν υπήρξε κατάκτηση με όπλα, αλλά αγοραπωλησία.

Το θησαυροφυλάκιο του κάστρου πιθανολογείται ότι είναι ένα παρεκκλήσι των πρωταρχικών οχυρώσεων των Ναϊτών Ιπποτών.

Ο Κύπριος ιστορικός για τον μεσαίωνα, Νικόλαος Κουρέας, είπε ότι οι Σταυροφορίες ήταν ένα βασικό βήμα για τη διαμόρφωση του εθνικού χαρακτήρα του νησιού.

Παρόλο που η Κύπρος ανήκε στους Ναΐτες μόνο για οκτώ μήνες πριν την πουλήσουν στον Γάλλο Guy de Lusignan, το Τάγμα διατηρούσε κάστρα στο νησί. Και, αφού τελικά διώχθηκαν από τους Αγίους Τόπους, οι Ναΐτες έκαναν την Κύπρο έδρα τους το 1291, ενα μέρος της Ελλάδας δηλαδή, έγινε το αρχηγείο των διωγμένων Ναϊτών!

Το Τάγμα έστειλε τότε στην Κύπρο μικρή δύναμη ιπποτών του, υπό την αρχηγία του Αρνώ ντε Μπουχάρ. Υπολογίζεται ότι η μικρή αυτή στρατιωτική δύναμη του Τάγματος είχε εγκατασταθεί στην πρωτεύουσα Λευκωσία, χρησιμοποιώντας ως έδρα της το κάστρο των Βυζαντινών που όμως δεν γνωρίζουμε πού ακριβώς βρίσκεται.

Αναφέρονται οι ακόλουθοι αριθμοί των Ναϊτών: 14 αδελφοί, 29 ιππείς μισθοφόροι και 74 πεζοί μισθοφόροι, δηλαδή σύνολο 117 άνδρες.

Με την πτώση και της Πτολεμαΐδος στα χέρια των Μουσουλμάνων, το 1291, διαλύθηκε εντελώς το μεσαιωνικό χριστιανικό βασίλειο των Ιεροσολύμων, μελλοντικά δε οι βασιλιάδες της Κύπρου τυπικά μόνο έφεραν και τον τίτλο των βασιλιάδων των Ιεροσολύμων.

Στην Αμμόχωστο σώζεται σήμερα τμήμα του εκεί «οίκου» του Τάγματος, στα βορειοδυτικά του ανακτόρου. Δίπλα υπήρχε και ναός (που δεν σώζεται) στο όνομα του Αγίου Αντωνίου.

Για τον «οίκο» των Ναϊτών στην Πάφο, που αναφέρεται στις πηγές, δεν υπάρχουν συγκεκριμένες πληροφορίες και αυτό γιατί κάποια πράγματα τα γνώριζαν μόνο λίγοι  Ναΐτες!

Το Φρούριο Γαστριών βρισκόταν στην κορυφή παράκτιου λόφου και διέθετε δικό του προστατευόμενο λιμάνι, προφανώς το σημερινό Πογάζι.

Όμως, δεν θα περνούσαν πολλά χρόνια και το Τάγμα των Ναϊτών θα διαλυόταν και σχεδόν όλα του τα μέλη στην Ευρώπη αλλά και στην Κύπρο θα εκτελούνταν.

Η τεράστια περιουσία τους δόθηκε στο Τάγμα των Ιωαννιτών, που την προσέθεσε στη δική του μεγάλη περιουσία.

Οι Ναΐτες ήταν χριστιανοί που αποτελούσαν το πρώτο στρατιωτικό τάγμα στην ιστορία που ιδρύθηκε για να προστατεύσει τους χριστιανούς από μουσουλμάνους της περιοχής. Για να ξεφορτωθεί το πρόβλημα, το τότε σύστημα έφτιαξε ψεύτικα έγγραφα που κατηγορούσε τους Ιππότες για αίρεση, βλασφημία, φτύσιμο στο σταυρό, ειδωλολατρεια.

Σήμερα ο Πάπας, έχει παραδεχτεί επίσημα ότι οι κατηγορίες δεν ευσταθούσαν, όμως κάποιοι συνεχίζουν να τις διαδίδουν.

Ακόμη και το γεγονός ότι το οικόσημο τους παρουσιάζει δύο Ιππότες καβάλα στο άλογο, διαστρεβλώθηκε και χρησιμοποιήθηκε ως κατηγορία για ομοφυλοφιλία.

Την 9η Οκτωβρίου του 2007, το Βατικανό απελευθέρωσε όλα τα έγγραφα της δίκης των Ναϊτών, και παραδέχτηκε επίσημα ότι ήταν αθώοι.

Λίγο αργά 700 χρόνια μετά. Οι Ναΐτες, φορολόγησαν δυσβάστακτα τους κατοίκους της Κύπρου και προκάλεσαν το 1192 μ.Χ. εξέγερση Κυπρίων εναντίον τους, η οποία καταπνίγηκε.

Οι Ναΐτες αποχώρησαν το 1192 από το νησί και ο Ριχάρδος το παραχώρησε στον Γκυ των Λουζινιάν. Φυσικά, η κατάσταση χειροτέρεψε.

Οι Λουζινιανοί, αρχικά ακολούθησαν μετριοπαθή πολιτική και ενδυνάμωσαν την εξουσία τους χρησιμοποιώντας λατινογενείς εποίκους, κοινώς πήγαν να αλλαξουν τον ελληνογενή πληθυσμό, και εγκαθίδρυσαν Λατινική Εκκλησία, κατι που δεν είχε γίνει επί της κυριαρχίας των Ναϊτών, στην οποία παραχωρήθηκε η εκκλησιαστική περιουσία του νησιού.

Με την αποχώρηση των Ναϊτών δηλαδή, χαθηκε και η εκκλησιαστική περιουσία!

Η ενέργεια αυτή, προκάλεσε ανταρσία υπό τον Κύπριο Κανάκη (ανταρσία Κανάκη) με τις σχέσεις Ορθοδόξων και Καθολικών να επιδεινώνονται συνεχώς.

Το 1231, δεκατρείς μοναχοί της μονής Καντάρας, που αρνήθηκαν να ασπαστούν τα δόγματα του Καθολικισμού, κάηκαν ζωντανοί.

Το 1260 με τη Bulla Cypria του Πάπα, η Ορθόδοξη Εκκλησία ουσιαστικά υποδουλώνεται στην Καθολική.

Η Φραγκοκρατία στην Κύπρο συνδέθηκε με την επιβολή της λατινικής ιεραρχίας, κάτι που ερχόταν ως αντάλλαγμα στην επιδίωξη, εκ μέρους του λατινικού βασιλείου της Κύπρου, της παπικής αναγνώρισης.

Τα μέτρα που ελήφθησαν ήταν παραχωρήσεις εκτάσεων και επιβολή.

Αυτο που βλέπουμε είναι ότι, με την αποχωρηση των Ναϊτών, η Κύπρος αρχισε να χανει κομμάτι – κομμάτι τις εναπομείνασες ελευθερίες της και να επικρατεί το ξένο στοιχείο. Έχει γραφτεί ότι, οι Ναΐτες ήταν αφοσιωμένοι στη Μαρία Μαγδαληνή. Ωστόσο, ξεχωριστή αφοσίωση έδειχναν μόνο στη Θεοτόκο.

Αναφορικά με τη δράση τους στη Ρόδο, έχουμε καταγραφές για τα παρακάτω: Αυτά τα 200 και πλέον χρόνια που παρέμειναν οι Ιππότες στη Ρόδο, το νησί είχε ευημερήσει. Από το 1319 ως το 1461, κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης των Μεγάλων Μαγίστρων Βιλαρέ, Πιέρ ντε Κορνεϊγιάν, Ροζέ ντε Πεν, Ραϊμόν Μπερενγκέρ, Αντόνιο Φλουβιάν ντε Ριβιέρ, Ζαν ντε Λαστίκ και Ζακ ντε Μιγί, κόβονταν νομίσματα στο νομισματοκοπείο της Ρόδου από χρυσό και ασήμι, δηλαδή απέδωσαν στο νησί ρόλο κεντρικού νομισματοκοπείου.

Η κίνηση στο λιμάνι πολλαπλασιάστηκε και το νησί έζησε περίοδο οικονομικής άνθησης και ευημερίας.

Έγινε διεθνές κέντρο εμπορίας όπως ήταν η Βενετία. Στην πόλη της Ρόδου χτίστηκαν παλάτια των Ιπποτών και μέγαρα των πλούσιων εμπόρων, ενώ η οχύρωση της ενισχυόταν όλο και περισσότερο, για την αντιμετώπιση της ολοένα εντεινόμενης τουρκικής απειλής και αυτό διότι οι Ναΐτες ηταν το μόνο ταγμα εναντίων των μουσουλμάνων εκείνη την εποχή, άρα και κατά των Τούρκων.

Μάλιστα, οι μεγάλοι Μάγιστροι έφεραν στη Ρόδο τους καλύτερους τεχνικούς της εποχής για να βελτιώσουν τα οχυρωματικά έργα. Στις συνόδους της Φεράρα και της Φλωρεντίας (1438-39), παραβρέθηκε και υπέγραψε τα πρακτικά τους, ο μητροπολίτης του νησιού Ναθαναήλ, σύμφωνα με τα οποία, οι Έλληνες είχαν το δικαίωμα να ακολουθούν τις δικές τους θρησκευτικές παραδόσεις και να εκλέγουν τον θρησκευτικό τους ηγέτη, ο οποίος όμως ορκιζόταν πίστη στον Πάπα και στον μέγα Μάγιστρο του ιπποτικού τάγματος.

Όπως είδαμε παραπάνω, αυτό στην περίπτωση της Κύπρου άλλαξε με την αποχώρηση του Τάγματος από τη νησί, και με την επιβολή της Λατινικής Εκκλησίας.