vima365

Η Υποκρισία της Πολιτικής Ολιγαρχίας και οι Χρόνιες Παθογένειες Από τον Χρήστο Κατσέα.

Η Υποκρισία της Πολιτικής Ολιγαρχίας και οι Χρόνιες Παθογένειες

Από τον Χρήστο Κατσέα.

Η Τουρκία προχωρά σταθερά, συνεπής στο δικό της ιστορικό σχέδιο. Ένα σχέδιο κυνικό, ψυχρό, ξεκάθαρο.

Απ’ την Κύπρο ως τη Συρία κι από τη Λιβύη μέχρι τον Καύκασο, η Άγκυρα επιχειρεί ανερυθρίαστα να αλλάξει χάρτες.

Κι εμείς εδώ;

Τι ακριβώς κάνουμε;

Μισό αιώνα τώρα, σέρνουμε το «κουφάρι» μας από ψευδαίσθηση σε ψευδαίσθηση. «Διεθνές δίκαιο», «συμφωνίες», «συμμαχίες», και πίσω τους —ολόγυμνη η δειλία.

Μας λένε διαρκώς οι «ταγοί» της πολιτικής μας, μ’ εκείνο το κυνικό χαμόγελο του αδιόρθωτου ενόχου, πως χτίζουν δήθεν τη «φιλία των λαών».

Πως η Τουρκία —η Τουρκία!— θα γίνει αίφνης φίλη και σύμμαχος, αρκεί να υποχωρούμε λιγάκι ακόμη.

Κι άλλο λίγο.

Και πιο πέρα λίγο ακόμη.

Μας προτείνουν σαν λύση την ίδια την αρρώστια: την υποχώρηση.

Έτσι, με ατέρμονες διαβουλεύσεις, κουραστικές συζητήσεις και ατελείωτους συμβιβασμούς που στην πράξη βαφτίζουν την ήττα σε «διπλωματική επιτυχία».

Κι όποιος τολμήσει να αντιδράσει βαφτίζεται —τι γελοίο!— «πατριώτης της φακής», «ακραίος», «ψεκασμένος».

Το ’χει φαίνεται η μοίρα των Ελλήνων: όποιος αντιστέκεται στη βλακεία να περιλούζεται λάσπη απ’ όσους τη συντηρούν.

Η πολιτική «ελίτ» μας, μια ολιγαρχία καλοβολεμένων, μιλά για συμφωνίες που «δεσμεύουν».

Πότε δεσμεύτηκε η Τουρκία σε κάτι που να τήρησε; Το διεθνές δίκαιο, το επικαλούνται μόνον οι αδύναμοι.

Οι ισχυροί το γράφουν, το σβήνουν, το ξαναγράφουν, το καταπατούν, κι ύστερα γελούν ειρωνικά στα μούτρα των αφελών που το επικαλούνται.

Η εμπειρία με τη Συμφωνία των Πρεσπών —τι πικρή κωμωδία κι αυτή!— μας διδάσκει (αν διδασκόμαστε από τίποτε) ότι οι συμφωνίες, αν δεν έχεις τη δύναμη να τις επιβάλεις, καταντούν μονόδρομος ήττας.

Πενήντα χρόνια τώρα, πενήντα χαμένα χρόνια, οι πολιτικές ηγεσίες στην Ελλάδα, ανεξαρτήτως κόμματος ή ιδεολογίας, απέτυχαν παταγωδώς.

Η Ελλάδα, αντί να δυναμώσει, αδυνάτισε επικίνδυνα.

Μισό εκατομμύριο νέοι εγκατέλειψαν τον τόπο, σε μια ιδιότυπη εθνική αιμορραγία που οι υπεύθυνοι υποκρίνονται πως δεν τη βλέπουν.

Και τι προτείνουν ως λύση;

Την «εισαγωγή» πληθυσμών απ’ τα παράλια της Τουρκίας —αυτούς ακριβώς που επιλέγει και στέλνει εδώ η Άγκυρα, με σαφή στόχευση αποσταθεροποίησης.

Ας μη γελιόμαστε άλλο: η ελληνική άμυνα δεν είναι πια άμυνα, είναι υπόλειμμα άμυνας.

Οι Ένοπλες Δυνάμεις φθίνουν μέρα με τη μέρα, αξιωματικοί αποστρατεύονται πρόωρα, οι σχολές δεν έχουν πια τη λάμψη που είχαν.

Το Ναυτικό μας περιορίζεται σε λίγα σκαριά αμφιβόλου αξίας, και η Αεροπορία αργοσβήνει προς την αναποτελεσματικότητα.

Η γεωστρατηγική σημασία της χώρας συρρικνώνεται μπροστά στα μάτια μας, μα οι κυβερνήτες μας διαρκώς αυτοθαυμάζονται στις κάμερες.

Η πολιτική τάξη είναι ήδη μειοψηφία στην κοινωνία. Διαχειρίζονται μια εξουσία που δεν τους ανήκει, χρεώνοντας γενιές ολόκληρες Ελλήνων με δισεκατομμύρια ευρώ χρέους.

Κι όταν τολμήσει ο πολίτης να διαμαρτυρηθεί, πέφτει θύμα χλευασμού, περιφρόνησης, λοιδορίας.

Και οι πολίτες;

Εδώ είναι η μεγαλύτερη τραγωδία: οι πολίτες, ο ίδιος ο λαός, μοιάζει να συνήθισε.

Συνήθισε την αδικία, τη διαφθορά, τη διαπλοκή, τη χλεύη και τον εμπαιγμό.

Εξάντλησε κάθε αντίδραση και παρέδωσε τα όπλα της κριτικής. Μένει βουβός μπροστά στην παρακμή και την υποκρισία των πολιτικών που αυτός εκλέγει, παραδομένος στην απάθεια μιας ατέλειωτης, αυτοκαταστροφικής ανοχής.

Μέχρι πότε;

Πόσο ακόμη να κρατήσει αυτή η άρρωστη ανοχή;

Είναι καιρός να ομολογήσουμε τη σκληρή αλήθεια: ή η Ελλάδα θ’ αλλάξει εκ βάθρων, ή θα βυθιστεί ανεπιστρεπτί.

Ή θα ξυπνήσουμε ή θα εξαφανιστούμε —τόσο απλό, τόσο καθαρό.

Όσο κι αν μας πονάει να τ’ ακούμε, κανείς δεν θα μας σώσει από εμάς τους ίδιους.

Οι ψευδαισθήσεις τέλειωσαν προ πολλού —μένει τώρα να τελειώσουν και οι ψευδαισθητικοί που τις καλλιεργούν.

Αν δεν το κάνουμε εμείς, θα το κάνει για εμάς, αδίστακτη και αμείλικτη, η ίδια η Ιστορία.

Χρῆστος Κατσέας ἐπὶ τοῦ «Vima365.gr»