Η «επανάσταση» όχι απλώς δεν κοστίζει, αλλά αποσπά και τον έπαινο………….
Του Μιχάλη Τσιντσίνη
Ο μπαμπάς ήταν εκεί. Ερχόταν το παιδί. Προσγειωνόταν από περιπέτεια δεινή. Είχαν κάνει ρεσάλτο στο ιστιοφόρο του, που έπλεε σε ταξίδι ανθρωπιστικό.
Είχαν δέσει τα χεράκια του παιδιού «με tie-wrap» και το είχαν κρατήσει εκεί, μέχρι να στείλει η πατρίδα αεροπλάνο.
Μέχρι όλα τα παιδιά να επαναπατρισθούν δημοσία δαπάνη.
Ο μπαμπάς βγήκε υπερήφανος το επόμενο πρωί στην τιβί. Ναι, είπε με καμάρι, ανάμεσα στους 27 συλληφθέντες ήταν και ο γιος μου.
Ναύαρχος εν αποστρατεία, ο μπαμπάς άφησε λίγο από το πατρικό πάθος να διαποτίσει τη γεωπολιτική σκέψη του: «Οι πρωτοβουλίες που πήρε το υπουργείο Εξωτερικών», είπε, «ήταν λίγο χλιαρές». «Το Ισραήλ θα έπρεπε να συμπεριφερθεί διαφορετικά στους Ελληνες, γιατί υπάρχει μια εξαιρετική στρατηγική σχέση».
Τι την έχουμε τη στρατηγική σχέση, αν είναι να συμπεριφέρονται στα παιδιά μας σαν να είναι ξένα;
Αν είναι να μην τα περιποιούνται, την ώρα που πλέουν προς τις ακτές τους με τις κάμερες ανοιχτές, για να αναπέμψουν σε όλο τον κόσμο stories επαναστατικής σκανταλιάς; «Γιε μου / είν’ οι άνθρωποι απάνθρωποι, καλέ μου / Οι αρχόντοι είν’ εμπόροι του πολέμου / και γελούν όταν το δάκρυ μας κυλά», που έλεγε σπαρακτικά και ο Σταμάτης Κόκοτας.
Η στιγμή θα μπορούσε να συνοψίζει ολόκληρη τη ψυχοπολιτική κουλτούρα της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας: Ο ναύαρχος Αποστολάκης κανακεύει δημοσίως τον ακτιβισμό του γιου.
Οπως ακριβώς γίνεται τα τελευταία πενήντα χρόνια: Οι πράξεις αμφισβήτησης επικροτούνται από εκείνους εναντίον των οποίων υποτίθεται ότι στρέφονται.
Η «επανάσταση» όχι απλώς δεν κοστίζει, αλλά αποσπά και τον έπαινο.
Είναι τζάμπα και χειροκροτούμενη.
Αυτή είναι η στρατηγική της ελληνικής οικογένειας: Αφήνει το παιδί λιγάκι να ανταρτέψει –να ξεδώσει– με την αποδοχή της και υπό την προστασία της. Κι έτσι το κρατάει για πάντα παιδί. Επιτρέποντάς του λίγη ελεγχόμενη ασωτία, αποτρέπει την οριστική του χειραφέτηση.
Οσο πιο μακρύς είναι ο λώρος, τόσο πιο δύσκολα κόβεται.
Το θέατρο ανέξοδης ανυπακοής –όπου η προηγούμενη γενιά χειροκροτεί τα μπαχαλάκια της επόμενης– μεταφέρεται και στη δημόσια ζωή.
Δεν αφορά μόνο την Αριστερά, που περιμένει με μια ανθοδέσμη τους επαναστάτες, καθώς επιστρέφουν μέσα στα φτερά της κρατικής θαλπωρής.
Αφορά και τα τέκνα εκείνα που ξιφουλκούν ρητορικά για την πατρίδα και τα απαραβίαστα σύνορά της, ενώ περιμένουν από την πελατειακώς δικτυωμένη οικογένεια να κανονίσει μετάθεση δίπλα στο σπίτι.
Υπάρχει πολιτική εκδήλωση αυτού του συστήματος διαιώνισης της ανηλικότητας; Αρκεί να θυμηθεί κανείς τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015.
Εκείνες ήταν τελικά πιο ενδιαφέρουσες από τις εκλογές του Ιανουαρίου της ίδιας χρονιάς.
Με την ενθουσιώδη στήριξη της κοινωνίας, το «παιδί» είχε πάρει το τιμόνι. Είχε υποσχεθεί ότι, με τη μετεφηβική του αφοβία και τη σβελτάδα του, θα έκοβε δρόμο.
Εν τέλει, αποδείχθηκε, ότι δεν ήξερε καν να οδηγεί. Ακολούθησε μια μπισμπίκειο πορεία, στουκάροντας παντού στη διαδρομή.
Αλλά, η κοινωνία τού έδωσε ξανά τα κλειδιά, μην τύχει και μείνει στο «παιδί» κανένα τραύμα, επειδή το πρώτο του οδηγικό τόλμημα είχε αποτύχει τόσο οικτρά – και δαπανηρά.
Οι συνέπειες αυτής της τυφλής επιείκειας φαίνονται τώρα που το «παιδί» δεν είναι πια παιδί. Ακόμη πιστεύει ότι δεν έκανε τίποτα λάθος. Ο κόσμος ήταν κακός και άδικος. Ο ίδιος δεν έφταιξε. Γι’ αυτό και αισθάνεται ότι μπορεί να διεκδικήσει πάλι το τιμόνι, χωρίς να έχει μάθει τίποτα. Χωρίς να έχει επωμιστεί το βάρος της ενηλικίωσης.
ΠΗΓΗ https://www.kathimerini.gr/
Το σχόλιο σας θα δημοσιευθεί αφου εγκριθεί πρώτα απο τον διαχειριστή για την αποφυγή υβριστικού η προσβλητικού περιεχομένου.
Greek
Arabic
Chinese (Simplified)
Dutch
English
French
German
Italian
Japanese
Portuguese
Russian
Spanish