vima365

Ευρώπη ή Λόμπι: Η Μαφιοκρατία του Εκσυγχρονισμού Από τον Χρήστο Κατσέα

Ευρώπη ή Λόμπι: Η Μαφιοκρατία του Εκσυγχρονισμού

   Από τον Χρήστο Κατσέα

Ας τελειώνουμε! Κι όταν λέμε να τελειώνουμε, δεν εννοούμε με τη μίζερη
γκρίνια του μικροαστού που μονίμως παραπονιέται, αλλά με την υπεύθυνη
στάση εκείνου που καταλαβαίνει πως η Ιστορία, όταν φτάνει στη χρεωκοπία
της, δεν αντέχει πια να κοροϊδεύει ούτε τον εαυτό της.

Τέλος! Όχι μόνο η Ελλάδα. Όχι μόνο η λεγόμενη «Μεταπολίτευση». Όχι καν η
φενάκη του «εκσυγχρονισμού». Αλλ’ ολόκληρη η ανάπηρη ιδέα που
ονομάσαμε «Ευρώπη».

Γιατί, αν θέλουμε να μιλήσουμε για την Ευρώπη, ας ξεκαθαρίσουμε πρώτα
από ποιο σημείο την κοιτάζουμε: Απ’ τα γραφεία του Βερολίνου και τα λόμπι
των Βρυξελλών; Ή από τον βούρκο της καθημερινής ζωής —των πολιτών,
των επαρχιών, των συνταξιούχων, των ανέργων, των χωρικών που δεν
παράγουν πια σιτάρι, αλλ’ επιδοτήσεις κ’ εξευτελισμό;

Οι λαοί της Ευρώπης —όχι οι επαγγελματίες «φιλοευρωπαίοι»— πίστεψαν,
όταν έμπαιναν στην Ένωση, πως κάτι θα κερδίσουν. Πίστεψαν στην
«ολοκλήρωση» ως ελευθερία· στην κοινή πολιτική ως ειρήνη· στην
«αλληλεγγύη» ως προοπτική ανάπτυξης.

Και τι είδαν;
— Ένα τεχνομορφικό έκτρωμα, όπου η δημοκρατία εκφυλίστηκε σε
τεχνοκρατικό προτεκτοράτο·

— Ένα κηδειόχαρτο γεωπολιτικής σημασίας·

— Έναν γραφειοκρατικό «Μολόχ!» που χρηματοδοτεί τους φίλους του
καθεστώτος και τα μέσα εξαγοράς συνειδήσεων.

Η δημοκρατία, λένε; «Περιορίστηκε». Μα πώς να περιοριστεί κάτι που έχει
ήδη μετατραπεί σε κουφάρι; Αντί για ελεύθερους πολίτες, στρατιωτάκια με
συμβάσεις ορισμένου χρόνου· που ψηφίζουν «ευρωπαϊσμό» όπως ψηφίζουν
στα καλλιστεία —για την ομορφιά, όχι για την αρετή.

Η ασφάλεια; Ένα αίνιγμα για αφελείς. Η Ελλάδα, η Κύπρος, η Βουλγαρία, η
Ιταλία προστίθενται απλώς στο γεωπολιτικό μενού των μεγάλων: πότε ως
αναλώσιμες, πότε ως ενοχλητικές παρεμβολές. Στις ολομέλειες γελούν πίσω
απ’ την πλάτη μας —κι εμείς χειροκροτούμε, για να εγκρίνουν τα ψηφίσματά
μας.

Μα η μεγαλύτερη προδοσία —διπλή και διαχρονική— είναι η συγκάλυψη του
μαφιόζικου κράτους εντός των κρατών.

Ναι!

Με κοινοτικά κονδύλια, πλυντήρια μιζών, εικονικά προγράμματα και μηχανισμούς ελέγχου τοπικών ελίτ που χρηματίζονται μέσα απ’ τα περιφερειακά ΕΣΠΑ.

Τα χωριά που δεν έχουν νερό ούτε γιατρό θα κάνουν λίγη ακόμη υπομονή
—μέχρι να φτάσει ο επόμενος «επίτροπος».

Και τα βρυξελλιώτικα πλυντήρια σωπαίνουν. Γιατί ο Μητσοτάκης τους κάνει τη
δουλειά —όπως την έκανε ο Σημίτης με τους Ολυμπιακούς και τα ψεύδη της
Eurostat· όπως την έκανε ο Παπανδρέου με τον «Καλλικράτη» των
περιφερειακών φεουδαρχιών· όπως την κάνει και ο σημερινός Μητσοτάκης,
μετατρέποντας τον νεοέλληνα από πτωχευμένο σπουδαστή δημοκρατίας σε
περήφανο παπαγαλάκι εξαγορασμένων δελτίων. Και ο Τσίπρας; Ένα
μεταμοντέρνο ατύχημα —όσο κ’ η πτώση του Περισσού στον ανορθολογισμό.

Τι είναι, λοιπόν, ο Μητσοτάκης; Μια «μηχανή —άψυχη, αμοραλιστική,
καλογυαλισμένη εντύπως»—, που όταν πατά το κουμπί «είμαι άνθρωπος»,
δεν ανοίγει. Η μνήμη του server τον απορρίπτει. Γιατί, κύριοι, η τεχνητή
νοημοσύνη —όση κι αν έχει αναισθησία— διατηρεί ακόμη λειτουργία
διάκρισης. Ο Μητσοτάκης την έχει ξεπεράσει. Έγινε συνθετικό όργανο
εκμαυλισμού· διέφθειρε ό,τι απέμεινε ανέπαφο απ’ τον εκμαυλισμό των
προηγούμενων. Κι αυτό που απέμεινε —μη γελιόμαστε— δεν ήταν πολύ.

Κι όμως, υπάρχουν άνθρωποι που τους στηρίζουν. Αυτό είναι το τραγικό! Όχι
ότι μας καταστρέφουν· όχι ότι κλέβουν, ψεύδονται, προδίδουν· αλλ’ ότι εμείς
καταπίνουμε την προδοσία, όπως τα μοσχάρια τη σφαγή, και λέμε: «Ίσως να
υπάρχει και κάτι καλό».

Κ’ η Τουρκία; Θα τα πάρει όλα. Όχι με πόλεμο, αλλά με στρατηγική υπομονή
—σαν σκακιστής που απέναντί του έχει μεθυσμένο, που μισοβλέπει τη
σκακιέρα.

Ο Έλληνας σήμερα δεν θέλει να σώσει τη χώρα· θέλει να βλέπει τους άλλους
να σκοτώνονται —μπας και κληρονομήσει κανένα πτώμα. Ήθος συμφέροντος,
νοοτροπία υποδόριας αδράνειας, ηθική φυγομαχία.

Κι όμως —η λύση υπήρξε· ένας άνθρωπος με φρόνηση, με αρετή, με πειθαρχία·
με συνείδηση καθήκοντος, με μανία αλήθειας. Ένας Πολίτης —όχι οπαδός, όχι
πελάτης, όχι ζόμπι κομματικής καμπάνιας· ένας Πολίτης, με κεφαλαίο «Π».

Τέτοιον δεν έχουμε· και η Ελλάδα —κ’ η Ευρώπη— τετέλεσται!

Χρῆστος Κατσέας ἐπὶ τοῦ «Vima365.gr»