vima365

Συνέντευξη : Ο Γιάννης Παπαμιχαήλ προσκεκλημένος του Γεώργιου Πρατζίκου

Συνέντευξη : Ο Γιάννης Παπαμιχαήλ

    του Γεώργιου Πρατζίκου

Από μικρό παιδί τον γνωρίζω που πήγαινα στο βιβλιοπωλείο του και αγόραζα γραφική ύλη για το σχολείο μου, κάτι που τότε δεν φάνταζε τη μετέπειτα συνεργασία μας. Τα χρόνια πέρασαν και από το 2009 που και εγώ εδραιώθηκα ως ενήλικας στην περιοχή, συνεργαστήκαμε πολλές φορές σε εκθέσεις ζωγραφικής αφού είναι και ζωγράφος και σε παρουσίαση βιβλίου αφού είναι και συνγραφέας. Ο λόγος για τον αγαπημένο φίλο Γιάννη Παπαμιχαήλ

Αφορμή της συνέντευξης αυτής είναι το νέο του βιβλίο που βρίσκεται στη μεγάλη έκθεση στο Πεδίον του Άρεως.

 Γεώργιος Πρατζίκος   : Γιάννη ευχαριστώ που δέχτηκες να κάνουμε αυτή την πολύ

όμορφη συνέντευξη. Αρχίζοντας θα ήθελα να μας πεις λίγα λόγια για

το νέο σου βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα.

          Γιάννης Παπαμιχαήλ    : Έχω εκδώσει 9 μυθιστορήματα στα 27 χρόνια που λειτουργούσε το βιβλιοπωλείο, με έξοδα δικά μου φυσικά. Είχα τη δυνατότητα να το κάνω.

Τον καιρό της κρίσης έκλεισα την επιχείρηση και ασχολήθηκα κυρίως με τη συγγραφή και τη ζωγραφική, τοποθετώντας κάθε βιβλίο που ολοκλήρωνα στο ράφι της υπομονής. Μέχρι σήμερα έχουν ολοκληρωθεί 68 βιβλία και επιπλέον δύο που θα είναι έτοιμα το χειμώνα. Το μυθιστόρημα που εκδόθηκε το έχει αναλάβει ο εκδοτικός οίκος ΚΟΥΡΟΣ. Θαυμάσιοι άνθρωποι και συνεργάσιμοι.

Ο τίτλος του βιβλίου είναι: ΣΤΑΧΤΗ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ηθογραφικό κείμενο ο ήρωας του οποίου προσπαθεί να αποδώσει δικαιοσύνη κατά πώς την εννοεί, πέρα από την προκαθορισμένη και ετερόκλιτη αντίληψη του πλήθους. Το βιβλίο θα μπορούν να προμηθευτούν, όσοι φυσικά ενδιαφέρονται, στο περίπτερο των εκδόσεων στην έκθεση στο Πεδίο του Άρεως μέχρι την 21η Σεπτεμβρίου.

Στα ψαχνά θα διατίθεται από το βιβλιοπωλείο FOTOPRINT της Μαρίας Σαλή.

Ο ήρωας του βιβλίου θα έχει να πει περισσότερα ίσως από μένα στον αναγνώστη. 

Γεώργιος Πρατζίκος : στις 20 Αυγούστου συμμετείχες και συ στο φεστιβάλ ποίησης γυναικών Ελλάδα- Μεξικό στο μονοπάτι της Ηρώς με ένα σου μονόπρακτο κι ένα σου ποίημα.

Το μονόπρακτο ήταν ένας διάλογος μεταξύ Κρέοντα και Αντιγόνης. Ένας διάλογος ξεχωριστός όμως. Μίλησέ μας γι’ αυτό.

                Γιάννης Παπαμιχαήλ : Αιώνια σύμβολα και ορόσημα στην παγκόσμια ιστορία, προσανατολισμός στο χώρο και στο χρόνο. Κίνητρα που πρέπει να ορίζουν την πορεία και εξέλιξή μας. Αυτό το μικρό χωρικό είναι από την τραγωδία ΕΠΤΑ ΠΥΛΕΣ που έγραψα πριν δεκαπέντε χρόνια και αναφέρεται στη διαμάχη μεταξύ Ετεοκλή και Πολυνίκη για την εξουσία και το θρόνο της Θήβας και στα τραγικά αποτελέσματα αυτής της αδιαλλαξίας.

Οποιαδήποτε συσχέτιση με την τραγωδία του Σοφοκλή θα είναι καθαρή ανοησία. Εγώ αναφέρομαι στη σύναξη των σκιών που έρχονται από το παρελθόν και δίνουν μια παράσταση – αναπαράσταση στους χώρους που διαδραματίστηκαν τα γεγονότα.

Σε όλες τις τραγωδίες που έχω γράψει το ίδιο συμβαίνει. Παράσταση σκιών από την αρχαιότητα στο σήμερα.

Με την Ιωάννα Μαντζώρου συνταξιδέψαμε για λίγο στους χώρους που καθορίζουν τον πνευματικό και συναισθηματικό μας προσανατολισμό.

Τα ερείπια διδάσκουν ότι ο άνθρωπος διαθέτει ελευθερία βούλησης και όχι ελευθερία πράξης, μόνο δυνατότητα πράξης.

 Γεώργιος Πρατζίκος   : Η δεύτερη συμμετοχή σου ήταν ένα ποίημα για την Ηρώ που διάβασε η δημοτική σύμβουλος και φιλόλογος Ιωάννα Μαντζώρου που πραγματικά ήταν συγκλονιστικό και δάκρυσαν όσοι ήταν παρόντες.

Θέλεις να μοιραστείς εκείνες τις στιγμές μαζί μας.

                Γιάννης Παπαμιχαήλ   : Η Ιωάννα ως αφηγήτρια είναι υπέροχη, ξέρει τον τρόπο να φανερώνει τον κόσμο που κρύβει το αφήγημα. Ακούγοντάς τη κάποια φορτισμένη στιγμή συγκινήθηκα.

Τέτοιες στιγμές με αναγκάζουν να ταξιδεύω πίσω στο χρόνο, στη στιγμή που αποφάσισα να γίνω κάτι.

Με την Ηρώ ουδέποτε συναντήθηκα, δεν τη γνώρισα. Το ποίημα το έγραψα αφού έμαθα το τραγικό γεγονός.

Εκείνη την ιδιαίτερη βραδιά άκουγα την Ιωάννα να απαγγέλει και κοίταζα τους γονείς της Ηρώς.

Ήταν μια συναισθηματική δοκιμασία για μένα. Αυτό το ποίημα βρίσκεται στη συλλογή ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΣΚΙΑΣ ΜΟΥ.

Εκείνη τη βραδιά το ποίημα άρχισε να ταξιδεύει σε παράλληλους κόσμους αναζητώντας τον παραλήπτη του.

   Γεώργιος Πρατζίκος   : Ξέρω ότι για τη νέα χρονιά ετοιμάζεις κάτι πολύ διαφορετικό στο θεατράκι της Ηρώς που πραγματικά ανεβάζει τον πήχη στον πολιτισμό. Μπορείς να αποκαλύψεις τι είναι αυτό ή είναι πολύ νωρίς ακόμη;

                   Γιάννης Παπαμιχαήλ   : Αυτή η απόφαση είναι σαν τα έργα τέχνης, όταν ολοκληρώνονται πρέπει να δοθούν στην κοινή θέα. Θα είναι μια παράσταση βασισμένη σε ένα δικό μου βιβλίο που αναφέρεται στις εννέα μούσες, κόρες του Δία και της Μνημοσύνης. Θα προσπαθήσω να ανεβεί αυτή η παράσταση που θα είναι ένα ηχηρό στίγμα στα πολιτιστικά δρώμενα του δήμου. Το θέατρο της Ηρώς είναι ιδανικός χώρος για ένα τέτοιο θέμα.

Ο δήμος έχει υποχρέωση να έχει επαφή με τον κραδασμό της ιστορίας αποφεύγοντας τα αβασάνιστα συμπεράσματα και να ανοίξει τον πολυδιάστατο χάρτη μιας διαφορετικής αισθητικής πραγματικότητας.

 Γεώργιος Πρατζίκος   : Τα έργα που έχεις γράψει είναι 70. Ποια ξεχωρίζεις απ’ αυτά και γιατί;

            Γιάννης Παπαμιχαήλ   : Το πρώτο βιβλίο είναι η αφετηρία από την οποία ξεκινάει η διαδρομή της εξέλιξης, αυτό πιστεύω. Ο κάθε τίτλος είναι μια πληροφορία που σε βρίσκει κάποια στιγμή και μένει σαν ανικανοποίητος πόθος μέχρι να πάρει τη μορφή ενός πνευματικού καθοδηγητή.

Η πληροφορία συναντά την παντοδύναμη ανάγκη και αρχίζει η παρέλαση των εικόνων και των αναμνήσεων.

Το πρώτο βιβλίο είναι ο κανόνας και όλα τα υπόλοιπα είναι διασκευές του.

Γράφοντας την πρώτη σελίδα βιώνουμε την αρχή του ενστίκτου που καθρεφτίζει τον ορίζοντα της μοίρας μας.

Το βιβλίο που αναφέρεται στο τραγικό μέλημα της ζωής καταργεί την μαγική αοριστία πριν γίνει ανάπηρος θαυμασμός για μια λεηλατημένη αφιέρωση μέσα από καμώματα για λόγους πανηγυρικούς.

Δεν ανατρέπονται τα δεδομένα της επανάστασης απ’ αυτούς που αγνοούν τα συστατικά της.

Τα θρύμματα των εννοιών δεν προστατεύουν κάποιο απόλυτο ιδεώδες.

Στεκόμαστε μπροστά σε ένα γριφώδες πέρασμα από το φανταστικό στο πραγματικό κι εκεί πρέπει να γίνει η σωστή αιτιακή ερμηνεία του οδοιπορικού που οδηγεί στα απομονωμένα νοήματα που ερμηνεύουν την ύπαρξή μας. Ο ήλιος που ίσως κάποτε ανακαλύψουμε ήταν πάντα εκεί.

Γεώργιος Πρατζίκος  : Ξέρω ότι πέραν της συνγραφής ασχολείσαι και με τη ζωγραφική. Τι σε εκφράζει περισσότερο από τα δυο;

          Γιάννης Παπαμιχαήλ   : Η ύψιστη μορφή έκφρασης, πνευματική και αισθητική είναι η τέχνη. Του λόγου, των ήχων, των χρωμάτων. Σαν δυνατότητα ορθολογικού υπολογισμού που καταργεί τη χρεοκοπία της εσωτερικής λογικής.

Με την προϋπόθεση φυσικά ότι αναφέρεται στην ηθική που δεν είναι άλλο από την θετική και έμπρακτη κατάφαση της πνευματικής μας υπόστασης. Πέρα απ’ αυτό αλωνίζουν τα υστερικά συμπτώματα, απόρροια ενός αρνητικού εκμαγείου σαν τις συζητήσεις που ηχούν ουτοπικές.

Η αρχή είναι μέσα στον δημιουργό και όχι μέσα στο δημιουργούμενο και η αξία χρήσης γίνεται μορφή που σαν ουσιώδες μένει άθικτο.

Οι αόρατες εντολές έρχονται απροσκάλεστες και αποτυπώνονται στον καμβά και στο χαρτί. Από το βάθος του χρόνου μέσα στις μορφές σ’ αναζητώ γλυκιά ισορροπία αγαπημένη.

Γεώργιος Πρατζίκος  : Ποια είναι η άποψή σου για την τέχνη σήμερα στη χώρα που γεννήθηκε; Και ποιο πιστεύεις ότι είναι το μέλλον ειδικά με την εξέλιξη της τεχνητής νοημοσύνης;

                Γιάννης Παπαμιχαήλ    : Για τους χορταριασμένους δρόμους της ελευθερίας και για τα παρακμιακά αδιέξοδα φταίνε οι επιλογές μας, μόνο αυτές. Πάντα χτίζαμε το μέλλον μας πάνω σε πιθανότητες και πάντα η έλλειψη αντιστοιχίας ήταν εγγυητής συνοχής. Θρύμματα εννοιών συνθέτουν τη μυθολογία της προόδου. Τα ερείσματα του συμβιβασμού ένα μπαγιάτικο καλαμπούρι καθώς η μια εποχή σκεπάζει τα ίχνη της άλλης και μια πνευματική οκνηρία προσπαθεί να αποφύγει μια αόρατη υπάρχουσα πραγματικότητα.

Μια ετυμηγορία που αναφέρεται στον καθορισμό του όντος για να μένει άθικτο το ουσιώδες που παραπέμπει στη βαθιά θέαση του ανθρώπου.

Οι αποφάσεις για το μέλλον μας παίρνονται πίσω από τον τοίχο που νομίζουμε πως είναι ο ορίζοντάς μας και παρηγοριόμαστε με μερικές προσποιήσεις σαν τους ατάλαντους ηθοποιούς.

Πέρα από τη χαοτική άβυσσο της αοριστίας υπάρχει το αρχετυπικό φέγγος και η οντολογική ολοκλήρωση. Στην οδό των ηττημένων φυτρώνει ο ανάπηρος θαυμασμός και οι οξειδωμένες λεηλατημένες αφιερώσεις στις παγωμένες υποσχέσεις ενώ παράλληλα μια υβριδική ελπίδα παραδίδεται στην άψυχη καταστολή για να ακολουθήσει η θρησκευτική υποταγή στην τεχνολογία που μετράει πεθαμένα αισθήματα.

Δεμένοι στο άρμα της παραφροσύνης ερχόμαστε γύρω από τα τείχη που δεν μας προστατεύουν πιά.

Οι ρομαντικές αυταπάτες πεθαίνουν όταν ξεπερνιούνται από τη ζωή και άθελά μας βρισκόμαστε στην έξοδο των φαντασμάτων.

Κάποια ελπίδα που γλύτωσε από τον κατατρεγμό μας θυμίζει ότι η θεολογική αναζήτηση ερμηνεύει τον κόσμο αλλά η επαλήθευσή της στηρίζεται στο μεγαλείο της καρδιάς μας.

Γεώργιος Πρατζίκος  : Διαβάζουν σήμερα οι νέοι βιβλία; Τι πιστεύεις και πως νομίζεις ότι μπορεί να αλλάξει;

            Γιάννης Παπαμιχαήλ  : Ελεγχόμενες συνειδήσεις, υποχείρια και εργαλεία ενός συστήματος που ευτελίζει τις αξίες, κυρίως τις ηθικές. Ζούμε σε μια σφαίρα ασυνάρτητων αντικατοπτρισμών που σταδιακά γίνεται κατεστημένη νομιμότητα.

Τα χαρακτηριστικά αυτής της περιόδου που ζούμε είναι η σύγχυση και η λήθη και το τραγικό είναι πως προσπαθούμε να είμαστε δεμένοι μ’ αυτή την πραγματικότητα με έναν άρρηκτο δεσμό και σ’ αυτό βοηθούν τα μέσα μαζικής χειραγώγησης.

Μια ψυχαναλυτική προβληματική μας σπρώχνει στην πηγή της σύγχυσης και μέσα σε έναν ανάπηρο ιδιόκοσμο κάνουμε συγκρίσεις και αξιολογήσεις, δευτερεύοντες ηθοποιοί σε μια γελοία παράσταση, ακολουθώντας μια προσαρμοστική στρατηγική.

Περνώντας δίπλα από τη μεγάλη και επικίνδυνη απάτη που λέγεται ισότητα προσπαθούμε να αγνοούμε ότι αυτό δεν είναι μια απλή παιδική αρρώστια αλλά μια τραγική υποθήκη για την οριστική μας πνευματική κατάρρευση.

Τον όρο βιβλίο τον θέσπισε ο Πλάτων ως βίος όλβιος, και εννοεί ότι η ταυτότητά μας ταξιδεύει στον ορίζοντα της φιλοσοφίας και είναι ανάγκη η μεταστροφή σ’ αυτή την έννοια όχι του βλέμματος μα του είναι.

Και φυσικά αυτό δεν ερμηνεύεται με γενικούς όρους. Στον άπειρο κόσμο λειτουργούν αμέτρητες φιλοσοφίες, η πιο επιβλητική είναι αυτή του κακού, λέτε αυτό να φταίει για τη συσκότιση της συνείδησης και πάντα βρισκόμαστε μια ανάσα πριν την πτώση;

Πέρα όμως από το πνευματικά παρακμιακό χρηματιστήριο ένα βιβλίο θα μας περιμένει πάντα στην άκρη της αβύσσου.

Γεώργιος Πρατζίκος :   Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου που μοιράστηκες μαζί μας. Εύχομαι καλοτάξιδο το νέο σου βιβλίο και να στεφθεί με κάθε επιτυχία ό,τι κάνεις στο μέλλον.

Για το VIMA365