Η πιο σκοτεινή δεκαετία στην ιστορία του τόπου μας …
Απο τον Στεφανο Ληναιο
«Η πιο σκοτεινή δεκαετία στην ιστορία του τόπου μας, ήταν το διάστημα 1940-1950. Από τον ενθουσιασμό στην απελπισία.
Πόλεμος, κατοχή, Αντίσταση, Απελευθέρωση, Συμφωνία της Βάρκιζας, λευκή τρομοκρατία, εμφύλιος.
Όσοι ζούμε και απομείναμε ΟΡΘΙΟΙ, ακόμη, θέλουμε να θυμίζουμε και να ξαναθυμίζουμε, στις γενιές που έρχονται, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, τον Σεπτέμβρη του 1944. Από την Ανάσα της Απελευθέρωσης στον Αναστεναγμό του Εμφύλιου… Ένα ακόμη πολυσήμαντο υλικό για να χτίσουν το μέλλον τους. Το ξαναδημοσιεύουμε χωρίς να προσθέσω ή να αφαιρέσω ούτε μια λέξη.. Αφιερωμένο στη μνήμη των φίλων μας που έδωσαν τη ζωή τους γράφοντας ο καθένας, τη δική του μικρή ιστορία.
Στις 4 Σεπτέμβρη του 1944 ξεκίνησε η αποχώρηση των ναζιστικών στρατευμάτων από τη μικρή μας πατρίδα, τη Μεσσήνη. Μια ημερομηνία που σημάδεψε για πάντα τη ζωή ολόκληρης της γενιάς της δεκαετίας1940-50.
Η πιο σκοτεινή δεκαετία στην ιστορία του τόπου μας.
Από τον ενθουσιασμό στην απελπισία. Πόλεμος, κατοχή, Αντίσταση, Απελευθέρωση, Συμφωνία της Βάρκιζας, λευκή τρομοκρατία, εμφύλιος. Πέρασαν 80 χρόνια και δεν σβήνει από τη μνήμη μας.
4 Σεπτέμβρη 1944,πρωί πρωί, όλοι κλεισμένοι στα σπίτια μας. Η Νομαρχιακή του ΕAM, μάς είχε ειδοποιήσει ότι φεύγουν οι Γερμανοί. Ακούγαμε τις μηχανές τους να οργώνουν τον δρόμο προς το ποτάμι μας, τον Πάμισο. Και ξαφνικά, μια τεράστια έκρηξη. Όλη η γέφυρα του ποταμιού μας γκρεμίστηκε συθέμελα. Βγήκαμε όλοι από τα σπίτια μας στη μεγάλη πλατεία. Να κλαίμε για τη γέφυρα και να χορεύουμε και να τραγουδάμε για τη λευτεριά μας.
Από δω και πέρα δεν μπορώ πια να ξεκαθαρίσω στο μυαλό μου τίποτε άλλο παρά τις πρώτες μέρες που ξεχυθήκαμε στους δρόμους, ουρλιάζοντας και τραγουδώντας σαν παλαβοί, ελεύθεροι και αισιόδοξοι, για μια ελεύθερη και καλύτερη πατρίδα.
Ήταν τόσο πολλές οι εικόνες και τα γεγονότα που ακολούθησαν που όσο κι αν προσπαθώ να βάλω μια τάξη στο μυαλό μου, δεν μπορώ. Ίσως γιατί τις πρώτες ευτυχισμένε μέρες τις διαδέχτηκαν οι επόμενοι μαύροι μήνες, του πρώτου μικρού εμφυλίου.
Όμως ποτέ δεν θα ξεχάσω πόσα πράγματα έγιναν μέσα στους πρώτους δυο-τρεις μήνες, από τη μέρα που έφυγαν οι Γερμανοί. Τα, σχολεία ξανάνοιξαν, τα Λαϊκά Συμβούλια Αυτοδιοίκησης άρχισαν να λύνουν το ένα μετά το άλλο τα προβλήματα του κόσμου. Διευθετήθηκαν τα κοινοτικά νερά, οι βοσκές, άνοιξαν δρόμοι προς τα χτήματά τους και προς τα γειτονικάχωριά, έχτισαν τα γκρεμισμένα γεφύρια, καταπιάστηκαν να οικοδομήσουν τα καμένα από τους Γερμανούς και τους προδότες σπίτια, σχολεία, εκκλησίες.
Οι επιτροπές υγείας εξασφάλισαν γιατρούς, μοίρασαν τα λίγα φάρμακα που πήραν από τον Ερυθρό Σταυρό, φρόντισαν για την καθαριότητα των χωριών. Οι επιτροπές Λαϊκής ασφάλειας έβαλαν τάξη. Άρχισαν να γίνονται λαϊκά δικαστήρια, με καθηγητές και αγρότες στην έδρα.
Μέχρι και… Βουλή έφτιαξε ο γιατρός και μεγάλος αγωνιστής, ο μπάρμπα-Στάθηςο Καναβός. Μάζευε κάθε Κυριακή απόγευμα αντιπροσώπους από την επαρχία και όλοι μαζί, γύρω από το μεγάλο Ρολόι μας, συζητούσανε και αποφασίζανε για όλα τα προβλήματα.
Μέχρι που ήρθε η μαύρη «Συμφωνία της Βάρκιζας», τον Μάρτη του’45. Και όλα γύρισαν ανάποδα. Και κύλησε πια η ζωή μας, κλεισμένοι άλλοι μέσα στα σπίτια τους κι άλλοι κλεισμένοι στις φυλακές του Ζέρβα, στην Καλαμάτα. Ώσπου η κυβέρνηση Σοφούλη,με νόμο, έβγαλε έξω όλα τα παιδιά κάτω των 18 ετών. Αυτές οι λίγες μέρες που έμεινα εκεί, σημάδεψαν για πάντα τη ζωή μου.
«Μελέτησε το παρελθόν, αν θες να ορίσεις το μέλλον», λέει ένας σοφός. Προτείναμε πολλές φορές να γιορτάζεται κάθε χρόνο ο Σεπτέμβρης του 1944, ο μήνας της Απελευθέρωσης, τιμώντας και όλους τους νεκρούς μας. Όπως τα αναφέρει ο μπάρμπα-Στάθης ο Καναβός, στη συγκλονιστική αφήγησή του για τις μέρες του Σεπτέμβρη 1944. Αυτή όμως η πρόταση δεν πραγματοποιήθηκε ΠΟΤΕ.
Το πρότεινε ουσιαστικά και ο φίλος μας, συγγραφέας και αγωνιστής της γενιάς μας, ο Σωτήρης ο Πατατζής, με τον προφητικό του λόγο στο ιστορικό έργο του «Πένθιμο εμβατήριο». Ένα πικρό έπος της εμφύλιας, μεταπολεμικής εποχής, που όμως οι αμετανόητοι, «γνωστοί-άγνωστοι», το έθαψαν μαζί με τα άκλαυτα παιδιά του Εμφυλίου.
Και το αφιερώνει:« Σε όλους τους νεκρούς του πολέμου…, φίλους και εχθρούς». Τονίζοντας ότι οι περισσότεροι νεκροί, ήταν θύματα της απληστίας των εμπόρων του πολέμου.
Το αφιερώνουμε κι εμείς, σήμερα. Ελπίζοντας ότι αυτό ίσως σημάνει και το τέλος της χειρότερης, παγκόσμιας ασθένειας όλων των εποχών.
Της ολέθριας, εμφύλιας μνήμης».
Το σχόλιο σας θα δημοσιευθεί αφου εγκριθεί πρώτα απο τον διαχειριστή για την αποφυγή υβριστικού η προσβλητικού περιεχομένου.
Greek
Arabic
Chinese (Simplified)
Dutch
English
French
German
Italian
Japanese
Portuguese
Russian
Spanish