vima365

Τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους : σύμφωνα με εκτιμήσεις, ο αριθμός των θυμάτων των κομμουνιστικών καθεστώτων κυμαίνεται μεταξύ 80 και 100 εκατομμυρίων θανάτων, μια εκτίμηση η οποία, αν και εξακολουθεί να προκαλεί συζητήσεις μεταξύ των ιστορικών, είναι αναμφισβήτητη. Οι μαζικές εκτελέσεις, οι πολιτικές εκκαθαρίσεις και οι λιμοί υπήρξαν, σε όλα τα γεωγραφικά πλάτη του παγκόσμιου κομμουνισμού, τα προτιμώμενα όπλα της εγκληματικής επιχείρησης καθεστώτων που επικαλούνται τον μαρξισμό-λενινισμό.

Από την ΕΣΣΔ μέχρι την Κίνα, από την Καμπότζη μέχρι την Κούβα, μεταξύ άλλων, από τις αδελφές χώρες της Σοβιετικής Ένωσης στην καρδιά της Κεντρικής Ευρώπης, μέχρι τις δικτατορίες στην Αφρική, όπως η Αιθιοπία, η οποία ακολούθησε το μονοπάτι της Μόσχας, οι πρωταγωνιστές του κομμουνισμού, εκτός από τα αποδεδειγμένα εγκλήματά τους, ίδρυσαν επίσης κράτη που απαγόρευαν κάθε δημοκρατική ζωή και αρνούνταν όλες τις ατομικές ελευθερίες. Η ιστορική πραγματικότητα δεν είναι αμφισβητήσιμη, παρόλο που γεωγραφικές και πολιτισμικές αποχρώσεις διαφοροποιούσαν τις πρακτικές άσκησης εξουσίας.

Ηταν η ίδια η άρνηση των πιο θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων που αποτέλεσε την κινητήρια δύναμη ενός συστήματος του οποίου η εσχατολογική αποστολή ήταν υποτίθεται να ενοποιήσει την ανθρωπότητα για την επίτευξη ενός απόλυτου αγαθού : ισότητα και ίση ευτυχία για όλους και φίμωση ή εκκαθάριση όσων δεν συμφωνούσαν και δεν συμμορφώνονταν με την ιδέα της ευτυχίας που η κεντρική διοίκηση καθόριζε και επέβαλε..

Παρά τον τρομακτικό αριθμό θυμάτων και την οικονομική και πολιτική καταστροφή που προκάλεσε, η κομμουνιστική πρόταση όχι μόνο παραμένει ακόμα ανεκτή στον δημόσιο λόγο αλλά θεωρείται και «δημοκρατική» παρά το αιματηρό παρελθόν και παρόν της. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα σε μία χώρα όπως η Γαλλία και προκύπτει το ερώτημα : ως πότε θα συνεχίζεται αυτή η ασυλία ;