vima365

Από τον Προυντόν στον Φραπέ: Η Παρωδία μιας Ιδέας …….. Από τον Χρήστο Κατσέα

Από τον Προυντόν στον Φραπέ: Η Παρωδία μιας Ιδέας
—Καίγοντας τη Λογική: Η Παρακμή του Αντιεξουσιαστικού Λόγου—

   Από τον Χρήστο Κατσέα

—«Η ιδέα γεννήθηκε ένα βράδυ στα Εξάρχεια!»

Το άκουσα και τούτο: «Η ιδέα γεννήθηκε ένα βράδυ στα Εξάρχεια!». Άκου εκεί – ιδέα! Σε ποιο κεφάλι αλήθεια; Στο

«ξυρισμένο»; Στο καμένο του ψευτοφοιτητή; Στο θολό του φραπέ-επαναστάτη, πού σπούδασε πέντε σελίδες Κροπότκιν από «Τουίτερ», και νομίζει πώς έλυσε το πολιτειακό πρόβλημα του ανθρώπου;

Εκεί γεννιούνται οι ιδέες; Μέσ’ στο σκοτάδι του ναρκωτικού, στην οχλοβοή του αντιεξουσιαστικού σουλατσαρίσματος, στα «αναψυκτικά της Δουρείας Ύλης»;

Στα μαγαζιά του δήθεν «χώρου», πού μοιράζουν μπροσούρες, μπλουζάκια και… πόζα;

Άντε και δέχθηκα πώς έπεσε ένας κεραυνός.

Και τι έκανε εκεί κάτω; Φώτισε κανένα πρόσωπο ανθρώπου;

Γέννησε έναν στοχασμό με νεύρο;

Ή άναψε ένα κάδο σκουπιδιών, για να βγάλει στόρι ο καταληψίας;

Οι νεαροί της ταμπέλας του «αναρχικού» δεν έχουν ιδέα τι θα πει Ιδέα.

Την αντιλαμβάνονται ως καπνό και πέτρα. Σαν αντανακλαστικό.

Δεν έχουν μνήμες από Επίκουρο, από Αναξαγόρα, από Διογένη.

Δεν τους μίλησε ποτέ ο λόγος ως αποδέσμευση.

Το μόνον πού τους συγκινεί είναι το σπρέι κ’ η μολότοφ – δηλαδή η «πανάρχαια φράση» του ανυπόμονου ανεγκέφαλου: «Να τα κάψουμ’ όλα!»

Εκεί έχει καταντήσει η αναρχία σε τούτον τον τόπο: μια παιδική υστερία, με αμφίεση «ιδεολογίας».

Μια πασαρέλα ασεβούς αμορφωσιάς, πού σπέρνει χάος με στόχο την προσοχή. Επειδή δεν μπορεί να προτείνει τίποτε.

Δεν μπορεί να διατυπώσει ένα επιχείρημα.

Δεν μπορεί καν να γράψει σωστά ένα άρθρο.

Τα Εξάρχεια —κάποτε πνευματικός πυρήνας, κέντρο ποιητών, φιλοσόφων, ζωγραφικής—, σήμερα, χασμουριούνται μέσα στο κενό, φορώντας τα μαύρα πουκάμισα του ιδεολογικού μηδενισμού.

Τι να τους κάνεις;

Όχι ότι δεν υπάρχουν αντιεξουσιαστές με βάθος – υπάρχουν, και σέβομαι βαθύτατα
όσους πορεύονται με συνείδηση, με στοχασμό, με πειθαρχία.

Αλλ’ αυτοί οι λίγοι, θάβονται κάτω από την ιδεολογική κραυγή του πλήθους, πού νομίζει
πώς φτιάχνει κόσμους επειδή έσπασε μια βιτρίνα.

Και τι ανατροπή είν’ αυτή πού δεχόμαστε σήμερα; Επανάσταση άνευ στοχασμού. Πόλεμος δίχως πολιτικό όραμα. Άρνηση δίχως θέση.

Καταστροφή για την καταστροφή. Και στο βάθος, ένας μικροαστισμός καμουφλαρισμένος: του «καλού παιδιού», πού δεν έγινε ηθοποιός, δεν μπήκε στη σχολή πού ε, και τώρα φωνάζει εν οργή μην τυχόν και τον αγνοήσουν.

Αναρχικός, δεν είναι όποιος μισεί έναν υπουργό.

Αναρχικός είναι όποιος μπορεί να ζήσει χωρίς αφέντη – κι αυτό περιλαμβάνει πρώτα απ’ όλα τον εαυτό του.

Και ποιος από σας τολμά να σταθεί μια ώρα μόνος, μες στον εαυτό του;

Ποιος από σας έγραψε ποτέ ένα μανιφέστο, με νουνέχεια, μέτρο, και φρόνημα;

Η ιδέα δεν γεννήθηκε σε κανένα βράδυ εξαρχειώτικο.

Πνίγηκε εκεί.

Πνίγηκε στη σαγιονάρα, στο βραχιολάκι, στο εγώ, στο φανφαρόνικο σύνθημα.

Και μαζί της, πνίγηκε κ’ η Ελπίδα να δούμε αυτούς τους τόπους ν’ ανασαίνουν από λόγο και πράξη.

για το vima365