vima365

Αλλάζει ο κόσμος; Εσύ αλλάζεις προς το καλύτερο; – Γραφει η Νάνσυ Φωτοπούλου

Αλλάζει ο κόσμος; Εσύ αλλάζεις προς το καλύτερο;

    Γραφει η Νάνσυ Φωτοπούλου

Όλοι μιλάμε για την ανάγκη αλλαγής στον κόσμο γύρω μας. Επικρίνουμε την
πολιτική, την κοινωνία, το σύστημα. Λίγοι, όμως, κοιτούν προς τα μέσα. «Όλοι
θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κανείς δεν θέλει να αλλάξει τον εαυτό του»,
έλεγε ο Τολστόι. Μια φράση που, όσο κοινότυπη κι αν μοιάζει, κουβαλά μια
αλήθεια επώδυνη – ότι η αληθινή αλλαγή ξεκινά πρώτα από μέσα μας.
Πόσοι από εμάς αναλαμβάνουν πραγματικά την ευθύνη αυτής της εσωτερικής
στροφής; Πόσοι είναι έτοιμοι να αφήσουν πίσω βολικές νοοτροπίες και να
πληρώσουν το τίμημα της προσωπικής εξέλιξης; Είναι πιο εύκολο να κατηγορούμε
το «σύστημα», τους «άλλους», τους «ισχυρούς», να ελπίζουμε πως κάτι εξωτερικό
θα διορθωθεί και μαζί του θα σωθούμε κι εμείς. Κι όμως, οι εξωτερικές
πραγματικότητες, τελικά, είναι αντανάκλαση του εσωτερικού μας κόσμου.
Η προσωπική αλλαγή δεν είναι πολυτέλεια. Είναι ανάγκη. Δεν είναι βουνό, αλλά
μονοπάτι. Δεν είναι πάντα εντυπωσιακή, αλλά βαθιά. Και κυρίως: δεν χρειάζεται να
είναι θεαματική – αρκεί να είναι αληθινή. Ένα μικρό βήμα, μια στροφή σκέψης, μια
αποδοχή συναισθήματος, μια πιο ώριμη αντίδραση… όλα αυτά είναι αλλαγές.
Αθόρυβες, αλλά μεταμορφωτικές.
Όμως, η αλλαγή έχει και το τίμημά της. Φέρνει αντιστάσεις, πόνους αποχωρισμού,
φόβο και αβεβαιότητα. Κάποιες σχέσεις θα κλονιστούν, κάποιες βεβαιότητες θα
χαθούν, κι ίσως να νιώσουμε πως μένουμε μόνοι. Όμως κάθε τι νέο γεννιέται αφού
πρώτα κάτι παλιό «πεθάνει». Είναι φυσικός νόμος της ψυχής: για να ανθίσει κάτι
καλύτερο, πρέπει πρώτα να ξεβολευτούμε.
Πολλοί φοβούνται αυτή την έξοδο από τη ζώνη άνεσής τους. Και προτιμούν να
μένουν σε γάμους χωρίς αγάπη, δουλειές χωρίς νόημα, φιλίες χωρίς σεβασμό.
Επιλέγουν το γνώριμο κακό, παρά την αβεβαιότητα του άγνωστου. Όμως στην
πραγματικότητα, πληρώνουν ακριβότερα τη στασιμότητα απ’ ό,τι την αλλαγή.
Αν δεν μάθουμε να διαχειριζόμαστε τον εαυτό μας, πώς θα περιμένουμε να
διαχειριστούμε μια κοινωνία; Αν πετάμε τα αποτσίγαρά μας κάτω και γκρινιάζουμε
για τις βρώμικες πλατείες και παραλίες, αν απαιτούμε από τη ζωή να μας
προσφέρει αλλά εμείς δεν της δίνουμε τίποτα, τότε η ευθύνη δεν είναι των
«άλλων». Είναι δική μας. Γιατί κάθε ατομική μας στάση χτίζει – ή γκρεμίζει – τη
συλλογική πραγματικότητα.
Η ευθυνοφοβία είναι ένα από τα μεγάλα εμπόδια της εποχής μας. Κρατά τον
άνθρωπο σε μια παιδική, ανώριμη θέση. Όμως η ωριμότητα δεν έχει να κάνει με
την ηλικία. Έχει να κάνει με τη διάθεση να κοιτάξεις κατάματα τον εαυτό σου, να
δεις πού σφάλεις, να το αποδεχτείς και να προσπαθήσεις ξανά. Να σταθείς όρθιος,
ακόμα κι αν λύγισες. Να πας λίγο πιο πέρα, ακόμα κι αν πονάς.
Δεν χρειάζεται επανάσταση με φωνές, δακρυγόνα και μολότοφ. Χρειάζεται
εσωτερική επανάσταση. Αναδόμηση σκέψης, ευθύνης, στάσης ζωής. Από τον πιο

μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο. Κάθε άνθρωπος είναι ένα κομμάτι του παζλ. Αν αλλάξει
το κάθε κομμάτι, αλλάζει και η συνολική εικόνα. Ίσως ακούγεται ουτοπικό, αλλά το
πιο αληθινό φως ξεκινά από μέσα. Και διαχέεται. Άρα ναι, μπορούμε να αλλάξουμε
τον κόσμο. Αλλά όχι χωρίς να αλλάξουμε πρώτα τον εαυτό μας. Και αυτή η αλλαγή,
όσο δύσκολη κι αν είναι, είναι το πιο γενναίο, το πιο όμορφο δώρο που μπορούμε
να κάνουμε – όχι μόνο σε εμάς, αλλά και στον κόσμο ολόκληρο. Τελικά, εσύ
αλλάζεις προς το καλύτερο…;

Νάνσυ Φωτοπούλου
Σύμβουλος & Συγγραφέας Προσωπικής Ανάπτυξης