vima365

Τον Πόνο να τον Μετατρέπουμε σε Δύναμη – Να Βάζουμε Στοπ – Aπο την Λιλικα Αρνακη

Τον Πόνο να τον Μετατρέπουμε σε Δύναμη – Να Βάζουμε Στοπ

    Aπο την Λιλικα Αρνακη

Αλχημεία: Ο Πόνος δεν είναι Άλλοθι – Είναι Ευθύνη να Παλέψεις Μαζί του.

Ο πόνος. Δεν ζητά την άδεια να έρθει.

Δεν ρωτάει πότε χωρά. Δεν κάνει υποχωρήσεις.

Μπαίνει μέσα μας αθόρυβα ή με πάταγο, σαν κεραυνός ή σαν μια σταγόνα που διαβρώνει.

Πόνος για μια απώλεια, για μια αδικία, για ένα όνειρο που δεν άντεξε στο φως.

Είναι μια εμπειρία που μας κάνει ή να χαθούμε ή να μεταμορφωθούμε.

Όμως δεν αρκεί να πονάς. Η ζωή μάς θέλει αλχημιστές. Να μετατρέπουμε τη θλίψη σε γνώση, την οργή σε πράξη, το κλάμα σε φως. Ο πόνος δεν είναι προορισμός. Είναι σταθμός. Μπορεί να σε καθηλώσει, αλλά μπορεί και να σου μάθει να περπατάς αλλιώς.

Δεν έχουμε το άλλοθι του πόνου για να βουλιάξουμε. Δεν είναι ασυλία ούτε δικαιολογία. Δεν μας επιτρέπεται να πονάμε χωρίς να παλεύουμε.

Η ευθύνη απέναντι στη ζωή, απέναντι στον εαυτό μας και τους άλλους, είναι να σταθούμε όρθιοι.

Να σηκώσουμε τον πόνο και να του δώσουμε μορφή. Να τον κάνουμε τέχνη, λέξη, πράξη, αγκαλιά.

Η αληθινή δύναμη δεν είναι να μην πονάς. Είναι να μη σε νικάει ο πόνος. Είναι να τον κοιτάς στα μάτια και να του λες: «Μη νομίζεις πως θα με διαλύσεις. Μαζί θα δημιουργήσουμε κάτι νέο.

Κάτι αληθινό».

Να του βάζεις όριο. Να του βάζεις στοπ.

Όχι επειδή δεν πονάς πια, αλλά επειδή διάλεξες να συνεχίσεις παρ’ όλα αυτά.

Η ζωή δεν είναι μόνο η χαρά. Είναι και οι πληγές. Μα όταν μια πληγή κλείσει, γίνεται ουλή – και κάθε ουλή είναι απόδειξη πως έζησες, πως νίκησες, πως άντεξες.

Μη φοβάσαι να πονέσεις. Μη επιλέγεις να βουλιάξεις.

Ο πόνος υπάρχει για να μας ξυπνά, όχι για να μας καταστρέφει.

Τον πόνο να τον μετατρέπεις σε δύναμη. Γιατί εκεί που πόνεσες, μπορείς να ανθίσεις.

Και τότε, η ζωή –όλη η ζωή– παίρνει νόημα ξανά. Με πιο βαθιά ρίζα. Με πιο καθαρό βλέμμα. Με πιο γενναία καρδιά.