vima365

Η ΜΑΡΜΑΡΙΝΗ «ΧΙΩΤΙΣΣΑ» ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΚΡΟΠΟΛΕΩΣ (510 π.Χ.)

Η μικρή μαρμάρινη «Χιώτισσα» που κοσμεί το Μουσείο Ακροπόλεως με (αρ. ευρ. 675), διαθέτει την μεγαλοπρέπεια της Ύστερης Αρχαϊκής περιόδου του (510 π.Χ.).

Ένα πιστό αντίγραφό της την τιμά δεόντως στο Αρχαιολογικό Μουσείο της νήσου Χίου, με αποτυπωμένη την έξοχη πολυχρωμία της.

Η σχετική επιπεδικότητα της πίσω όψεως του αγάλματος, υποδηλώνει ότι υπήρξε στημένη στην Ακρόπολη μπροστά σε τοίχο ή κόγχη, και ονομάστηκε Χιώτισσα επειδή στο παρελθόν είχε συνδεθεί με κίονα που έφερε την υπογραφή καλλιτέχνη από την Χίο, πράγμα που αμφισβητείται στις μέρες μας.

Η κόρη είναι μικρότερη του φυσικού μεγέθους με ύψος (0,545 εκ.) χωρίς τα πόδια της που δεν σώζονται, ενώ το συνολικό μέγεθος του αγάλματος εικάζεται ότι θα ήταν περί τα (0,75 εκ.).

Παρουσιάζει μετωπικότητα με μιά ιδέα ανατομίας στο πίσω μέρος του Παριανού μαρμάρου. Φοράει κατάσαρκα έναν μακρύ Ιωνικό χιτώνα με μανίκια, σε γαλάζιο χρώμα στο πάνω μέρος του λεπτού υφάσματος και λευκό στο κάτω μέρος, που συγκρατείται με κόκκινη ζώνη.

Από πάνω φέρει κοντό ιμάτιο με πληθωρικές πτυχώσεις, που περνάει λοξά κάτω από την αριστερή μασχάλη, και στερεώνεται με κόκκινα κουμπιά στον δεξιό βραχίονα.

Το υφαντό είναι διακοσμημένο με περίτεχνα ζωγραφιστά μοτίβα, όπως ταινίες με ρόδακες, μαιάνδρους, και έλικες σε κόκκινο και γαλάζιο χρώμα, αλλοιωμένα από την οξείδωση του χρόνου.

Η Χιώτισσά μας θα κρατούσε καρπό η φρούτο με το δεξί της χέρι, την απαραίτητη προσφορά της στην θεά Αθηνά, και με το αριστερό θα ανέσυρε κομψά το ρούχο της στο πλάϊ για να διευκολύνει τον βηματισμό της.

Τα λυτά μακριά μαλλιά της πέφτουν στην πλάτη αρμονικά σε ενιαία μάζα, ενώ σχηματίζουν μπροστά τρείς επιτηδευμένες μακριές μπούκλες που άπλώνονται σε κάθε στήθος.

Τα ίχνη κόκκινης βαφής στην κεφαλή υποδηλώνουν ίσως το υπόστρωμα για την τελική καστανόξανθη απόχρωση, εκτός και εάν υπήρξε ….κοκκινομάλλα.

Η ζωγραφιστή σ τ ε φ ά ν η με τα γαλάζια και κόκκινα ανθέμια, τους λευκούς ανθούς (μπουμπούκια) και τους έλικες αποθέωνε το παρουσιαστικό της.

Οι δεκαεπτά (17) οπές στην κορυφή της στεφάνης χρησίμευαν για την στερέωση επιπρόσθετων μεταλλικών κοσμημάτων, και φυσικά του «μηνίσκου».

Στα αυτιά της φορούσε σκουλαρίκια με λευκές έλικες σε γαλάζιο φόντο, και στον λαιμό δύο περιδέραια, από τα οποία το κάτω ήταν ένθετο από επίχρυσο μέταλλο.

Το πρόσωπο, ο λαιμός και η επιδερμίδα στα γυμνά μέρη τονίζονταν με το αχνό ρόδινο χρώμα της νιότης, τα δε μεγάλα αμυγδαλωτά μάτια της είχαν καστανές ίριδες, με σκούρες βλεφαρίδες και φρύδια, και έφερε κόκκινο κραγιόν στα χείλη της.

Ένα χαρμόσυνο αρχαϊκό μειδίαμα άνθιζε στα σαρκώδη χείλη της, που εξέφραζε το «ανέμελο» της ζωής πριν ηχήσουν τα τύμπανα των Περσικών Πολέμων…

Τυχαίο δεν είναι που αντίγραφα της Χιώτισσας κοσμούν συχνά τα γραφεία των Ελλήνων εφοπλιστών, ιδίως εκείνων που έλκουν την καταγωγή τους από το νησί της Χίου!