vima365

Άρης Ασσαριωτάκης «ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ: ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ» – Συνέντευξη στην Λιλικα Αρνακη

«ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ: ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ»

    Προσκεκλημένος : Άρης Ασσαριωτάκης

     Συνέντευξη : Λιλικα Αρνακη

Στην τέχνη, όπως και στη ζωή, η ανάγκη για αλήθεια και ελευθερία συνυπάρχουν με την πρόκληση του κόσμου. Στις συνεντεύξεις του, ο Άρης Ασσαριωτάκης (Αριστοφάνης) δεν μοιράζεται απλώς το έργο του, αλλά μας προσφέρει μια σπάνια ματιά στον ίδιο τον πυρήνα της δημιουργικής του δύναμης. Στο πέρασμα της συζήτησης, ξεδιπλώνεται η φιλοσοφία του, γεμάτη ενδοσκόπηση, ριζοσπαστική σκέψη και μια ακατάβλητη επιθυμία για ανατροπή. Η τέχνη του είναι ταυτόχρονα οδοιπορικό και μανιφέστο, αναζητώντας την αλήθεια μέσα από την αντίσταση στον χρόνο και τις κοινωνικές αδικίες.

Ο Άρης, μέσα από τη γλυπτική του και τις απόψεις του, αναδεικνύει την τέχνη ως μια αέναη μάχη για την ελευθερία του ανθρώπου, ως μια διαρκή επιμονή να δημιουργεί εκεί που ο κόσμος παραμένει σιωπηλός. Αυτός ο διάλογος μεταξύ της προσωπικής δημιουργίας και του συλλογικού κόσμου φωτίζει την ουσία της τέχνης: να ανατρέπει, να εμπνέει και να αφήνει το αποτύπωμά της στην πορεία της ανθρωπότητας.

Με αυτές τις σκέψεις, καλούμαστε να ακούσουμε, να νιώσουμε και να αντιληφθούμε την τέχνη ως τον καθρέφτη των αγώνων μας και των ιδανικών μας.

Πως αποφασίσατε να γίνετε γλύπτης;

Το να αποφασίσει κάποιος να γίνει γλύπτης είναι συχνά αποτέλεσμα ενός συνδυασμού προσωπικών ενδιαφερόντων, βιωμάτων και δημιουργικής ανάγκης. Δεν υπάρχει μία μόνο πορεία ή λόγος, αλλά συνδυασμός όλων των παραπάνω.

Πολλοί γλύπτες αισθάνονται από νωρίς την ανάγκη να δουλεύουν με υλικά – πηλό, ξύλο, πέτρα, μέταλλο. Η απτική εμπειρία και η μετατροπή ενός άμορφου υλικού σε μορφή έχει ιδιαίτερη σημασία.

Η παρατήρηση του κόσμου σε βάθος, η ανάγκη να εκφράσω συναισθήματα ή ιδέες μέσα από όγκους και μορφές, με οδήγησαν στη γλυπτική αντί άλλων μορφών τέχνης. Επιπλέον, η γλυπτική έχει κάτι το διαχρονικό και σταθερό.

Δημιουργείς κάτι που «μένει» στον χώρο. Αυτή η ιδέα με γοήτευε από μικρή ηλικία.

Κεντρικός στόχος του καλλιτεχνικού σας έργου

Η έκφραση συναισθημάτων, επικοινωνία με το κοινό αλλά και η πρόκληση κανόνων, προκαταλήψεων και ξεπερασμένων στερεοτύπων, με ενδιέφεραν πάντα ζωηρά.

Η χώρα μας, η τόσο ευλογημένη, δεν είναι κοσμημένη σύμφωνα με τον πολιτισμό της.

Συμφωνώ με αυτή τη φράση που αποτυπώνει έναν πικρό στοχασμό πάνω στην απόσταση ανάμεσα στη βαριά πολιτιστική κληρονομιά μας και στο σύγχρονο τρόπο που αυτή βιώνεται, προστατεύεται ή αναδεικνύεται.

Υπάρχει μια αντίφαση: Μια χώρα με τεράστιο πολιτισμικό πλούτο, φιλοσοφία, αισθητική, δημοκρατική παράδοση, τέχνη και σκέψη… αλλά οι πόλεις της είναι άναρχα χτισμένες, η τέχνη δεν βρίσκεται παντού όπως θα της άρμοζε, η πολιτεία δεν επενδύει όσο θα έπρεπε στον πολιτισμό.

Αν η Ελλάδα ζητούσε από’ τους καλύτερους του κάθε τομέα να κάνουν κάτι που θα φέρει μια μεγάλη αλλαγή, εσείς ως Γλύπτης τι θα κάνατε;

Θα δημιουργήσω σύγχρονα εμβληματικά έργα στο δημόσιο χώρο. Όχι αναπαραγωγές του παρελθόντος, αλλά νέα έργα που συνομιλούν με την ιστορία, τον τόπο, τον άνθρωπο του σήμερα. Γλυπτά που μιλούν για την κρίση, την ενότητα, την ελπίδα, την ταυτότητα, γλυπτά που να στέκονται ως σημεία αναφοράς για κοινότητες, γειτονιές, πόλεις, και γεννούν συλλογικό συναίσθημα και ενεργοποιούν τη φαντασία. Θα μπορούσα να ανοίξω εργαστήρια για νέους, να μεταδώσω το βίωμα της ύλης, της σμίλευσης, της δημιουργίας. Να στήσει ανοιχτά εργαστήρια γλυπτικής σε πλατείες, ώστε να συμμετέχουν όλοι, μικροί και μεγάλοι. Η τέχνη δεν αλλάζει μόνο την όψη, αλλά και τη συνείδηση.

 Υπάρχει σήμερα καλλιτεχνική πρωτοπορία;
  

Η έννοια της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας παραμένει επίκαιρη και εξελίσσεται με την πάροδο του χρόνου, αλλά σήμερα δεν φαίνεται να υπάρχει μια ενιαία «καλλιτεχνική πρωτοπορία» όπως υπήρχε σε παλαιότερες εποχές, π.χ., στο μοντερνισμό του 20ού αιώνα.

Ωστόσο, υπάρχουν ακόμα καλλιτέχνες και κινήματα που θεωρούνται πρωτοποριακά, καθώς συνεχίζουν να προκαλούν και να ανατρέπουν τις παραδοσιακές αντιλήψεις για την τέχνη.

Η σύγχρονη τέχνη είναι διάσπαρτη σε πολλές διαφορετικές κατευθύνσεις και τεχνοτροπίες, από τον ψηφιακό και τεχνολογικό τομέα, μέχρι τις κοινωνικές και πολιτικές παρεμβάσεις μέσω της τέχνης.

Πρωτοποριακοί καλλιτέχνες σήμερα συχνά χρησιμοποιούν νέες τεχνολογίες, όπως την τεχνητή νοημοσύνη, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ή ακόμη και τα βίντεο και την εγκατάσταση για να προκαλέσουν ερωτήματα γύρω από τη φύση της τέχνης, της κοινωνίας και του πολιτισμού.

Η έννοια της «πρωτοπορίας» έχει μεταμορφωθεί, απομακρυνόμενη από την ιδέα ενός μοναδικού καλλιτεχνικού κινήματος και προς μια πιο διάχυτη και προσωπική αναζήτηση και έκφραση. Παράλληλα, η καλλιτεχνική σκηνή παραμένει γεμάτη από καινοτόμους που αναρωτιούνται για την ταυτότητα, την τεχνολογία, τη φύση και την πολιτική μέσα από τη δημιουργία τους.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η καλλιτεχνική πρωτοπορία υπάρχει ακόμα, αλλά είναι πιο ποικιλόμορφη και κατακερματισμένη από ποτέ.

Τι έχουν να προσφέρουν οι τέχνες σε ένα κοινό που προσπαθεί απεγνωσμένα να κερδίσει το ψωμί του, την χαμένη αξιοπρέπειά του, την κουλτούρα, τον πολιτισμό του;

Οι τέχνες, ακόμα και σε καιρούς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, δεν είναι πολυτέλεια, είναι ανάγκη. Προσφέρουν πολλά σε ένα κοινό που παλεύει για την επιβίωσή του, γιατί ακριβώς μέσα από την τέχνη μπορεί να ξαναβρεί τον εαυτό του, να επανακτήσει την αξιοπρέπειά του και να διατηρήσει την κουλτούρα και τον πολιτισμό του.

Πώς πρέπει να αντιμετωπίζει την καταπίεση, την περιθωριοποίηση και τη βία ένας που θέλει να παρουσιάζεται με την ταυτότητα του εικαστικού;

Ένας εικαστικός που αντιμετωπίζει καταπίεση, περιθωριοποίηση και βία μπορεί να αντιδράσει μέσα από την τέχνη του, μετατρέποντας την εμπειρία του σε ένα ισχυρό μήνυμα έκφρασης και αντίστασης.

Εάν η τέχνη είναι μνημείο; τότε μιλάμε για αθανασία.

Πολύ ωραία σκέψη! Η τέχνη, όταν λειτουργεί ως μνημείο, γίνεται ένας τρόπος να ξεπεράσουμε τη φθαρτότητα του χρόνου.

Είναι σαν μια γέφυρα που ενώνει το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον, δίνοντας αθανασία σε ιδέες, πρόσωπα και συναισθήματα.

Μιλάμε, λοιπόν, για μια αθανασία όχι σωματική, αλλά πνευματική – μια αθανασία μέσα από τη μνήμη, την αναγνώριση και τη διάκριση της τέχνης στις ζωές των ανθρώπων.

Για εσένα, ποιο είναι ένα έργο τέχνης που θεωρείς πραγματικά αθάνατο;

Η τέχνη που προσφέρει αθανασία είναι εκείνη που μιλάει στην καρδιά και στη συνείδηση των ανθρώπων. Όλα τα μεγάλα έργα τέχνης, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, είναι αθάνατα, επειδή παραμένουν επίκαιρα και συνεχίζουν να εμπνέουν.

Ο καλλιτέχνης εκφράζει πάντα τον εαυτό του στο έργο του, αυτό που νιώθει και αντιλαμβάνεται καθώς και μια έκφραση της συλλογικής ψυχής, ένα κομμάτι της ανθρωπότητας με τους καημούς, τους πόνους, το μεγαλείο και τους εξευτελισμούς;

Ναι, ο καλλιτέχνης εκφράζει πάντα τον εαυτό του στο έργο του, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα. Η τέχνη είναι μια μορφή επικοινωνίας, ένας καθρέφτης των συναισθημάτων, των σκέψεων και της κοσμοθεωρίας του δημιουργού.

Ωστόσο, πέρα από την προσωπική του εμπειρία, ο καλλιτέχνης αντλεί έμπνευση από το συλλογικό βίωμα, την κοινωνία και την εποχή του.

Η τέχνη λειτουργεί συχνά ως έκφραση της συλλογικής ψυχής, ενσωματώνοντας τις χαρές, τις λύπες, τα πάθη και τα δράματα της ανθρωπότητας.

Οι καημοί, οι πόνοι, το μεγαλείο αλλά και οι εξευτελισμοί του ανθρώπου αποτυπώνονται στα έργα τέχνης, καθιστώντας τα διαχρονικά και οικουμενικά.

Ένα μεγάλο έργο τέχνης δεν είναι απλώς μια ατομική εξομολόγηση, αλλά μια γέφυρα ανάμεσα στο προσωπικό και το πανανθρώπινο, ανάμεσα στο ατομικό συναίσθημα και τη συλλογική μνήμη.

Τέμπη – Ένα συγκλονιστικό γλυπτό με υψηλούς κι επίκαιρους συμβολισμούς: «Η Μαρία των Ελλήνων ενώνει τον κόσμο και μας δείχνει το δρόμο»

Ο γλύπτης και πρόεδρος του Συλλόγου Καλλιτεχνών Ν. Ροδόπης «Αθηνίων», Άρης Ασσαριωτάκης, φιλοτέχνησε ένα συγκλονιστικό γλυπτό με υψηλούς και επίκαιρους συμβολισμούς, αφιερωμένο στη Μαρία Καρυστιανού.

Η Μαρία, μητέρα ενός από τα 57 θύματα της τραγωδίας στην Τέμπη, έχει αναδειχθεί σε σύμβολο του αγώνα για δικαίωση, πρωτοστατώντας ως πρόεδρος του Συλλόγου Πληγέντων Σιδηροδρομικής Τραγωδίας Τεμπών.

Το γλυπτό απεικονίζει τη Μαρία με 57 πεταλούδες στα χέρια, συμβολίζοντας τα θύματα της τραγωδίας, ενώ το στόμα της…

Σε μία κοινωνία που δοκιμάζεται ποιος θεωρείτε ότι πρέπει να είναι ο ρόλος των πνευματικών ανθρώπων σήμερα; Πολλοί θεωρούν ότι οι πνευματικοί άνθρωποι έχουν σωπάσει τα τελευταία χρόνια. Συμφωνείτε;

Ο ρόλος των πνευματικών ανθρώπων σε μια κοινωνία που δοκιμάζεται είναι πιο κρίσιμος από ποτέ.

Πρέπει να λειτουργούν ως ηθικοί καθοδηγητές, να προωθούν την ελεύθερη σκέψη και να εμπνέουν με τον λόγο και το έργο τους.

Η κοινωνία έχει ανάγκη από ανθρώπους που μπορούν να ερμηνεύσουν την πραγματικότητα, να προτείνουν λύσεις και να υπερασπιστούν αξιώσεις όπως η δικαιοσύνη, η ελευθερία και η αλληλεγγύη.

Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν ακόμα φωνές που προσπαθούν να ακούγονται, αν και συχνά περιθωριοποιούνται ή δεν βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στο δημόσιο διάλογο.

ΑΡΗΣ (ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ) ΑΣΣΑΡΙΩΤΑΚΗΣ (σύντομο βιογραφικό)

Γεννήθηκε στο Χάρακα Μεσσαράς Ηρακλείου Κρήτης το 1960.Ακαδημαϊκές σπουδές στην Ηλεκτρονική Φυσική και τις Τηλεπικοινωνίες. Δίδαξε σε ιδιωτικά εκπαιδευτήρια και στον Ελληνικό Στρατό την επιστήμη των Τηλεπικοινωνιών.

Έχει παρακολουθήσει μαθήματα ελεύθερου σχεδίου, καθώς και Αγιογραφίας στη ΧΕΝ Αθήνας από το 1986 έως 1989.

Είναι αυτοδίδακτος ερασιτέχνης γλύπτης μετάλλου έως και 2012 όπου ολοκλήρωσε τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες και επαγγελματικά από 2012 έως και σήμερα.

Έχει λάβει μέρος σε 60 ομαδικές εκθέσεις σε Αθήνα,Κομοτηνή, Αλεξανδρούπολη ,Ξάνθη, Καβάλα, Κέρκυρα, Θεσσαλονίκη. Ζει και εργάζεται στη Κομοτηνή ως γλύπτης ,είναι πρόεδρος του Συλλόγου Καλλιτεχνών Ν Ροδόπης «ΑΘΗΝΙΩΝ» και δάσκαλος Μεταλλο Γλυπτικής στον ίδιο Σύλλογο. Μέλος του Εικαστικού Επιμελητηρίου
Ελλάδος(ΕΕΤΕ).

Λιλικα Αρνακη :    Ευχαριστώ θερμά τον Άρη Ασσαριωτάκη για την τιμή να μοιραστεί τις σκέψεις του, για την αφοσίωση και την ειλικρίνεια με την οποία εκφράζει το έργο του, την τέχνη του και τη φιλοσοφία του για τη ζωή. Με το έργο του, ο Άρης υπερβαίνει τα όρια της προσωπικής δημιουργίας και τοποθετεί την τέχνη του ως σημείο αναφοράς για τον κοινό αγώνα της ανθρωπότητας απέναντι στους περιορισμούς του κόσμου και των εποχών. Μέσα από τις αφηγήσεις του, μας προσκαλεί να σκεφτούμε, να αμφισβητήσουμε, να αντλήσουμε από την τέχνη εκείνη την αλήθεια που ξεπερνά τον χρόνο, την κοινωνία και την προσωπικότητα. Μας υπενθυμίζει ότι η τέχνη, πέρα από μια ατομική έκφραση, είναι το σύνολο των αγώνων, των αντιφάσεων και των αναζητήσεων της συλλογικής ανθρώπινης ύπαρξης. Η δύναμη του λόγου και της δημιουργίας του, αναδεικνύει μια φιλοσοφική διάσταση που είναι τόσο επίκαιρη όσο και διαχρονική. Ευχαριστώ, λοιπόν, όχι μόνο για τις απαντήσεις του, αλλά και για την ίδια την ύπαρξή του ως καλλιτέχνη που συνεχώς προκαλεί, εμπνέει και μας οδηγεί προς την αλήθεια που αναζητούμε με αγωνία.

Με εκτίμηση
Λιλίκα Άρνακη
Vima365.gr