vima365

Η Λιβύη, η Τουρκία, η Ελλάς – και το Κενό του Ελληνικού Πολιτεύματος! Από τον Χρήστο Κατσέα.

Η Λιβύη, η Τουρκία, η Ελλάς – και το Κενό του Ελληνικού Πολιτεύματος!

    Από τον Χρήστο Κατσέα.

Η Τουρκία. Πάντοτε μεθοδική – και πάντοτε αναιδής. Όπως ο τρόπος πού αναπνέει, διεκδικεί, υπολογίζει, συναλλάσσεται – και κυρίως: υποκρίνεται.

Μέσα σε δύο μόλις έτη, έχει κατορθώσει ό,τι δεν μπορέσαμε να κάμουμε εμείς σε μισό αιώνα «εθνικής στρατηγικής»: να προσκαλεί, κατ’ εξοχήν, τούς εχθρούς της στο ίδιο τραπέζι, επιζητώντας την ομοτονία.

Τον Σάλεχ! Τον Χαφτάρ! Και τους δύο —πού αλληλομισούνται— τους ανέβασε στην Άγκυρα με τιμές. Φιλάκια, καφέδες, σημαίες, αγκαλιές με τον Γκιουλέρ…

Και πού οδηγούν αυτές οι χειραψίες; Σε συνεννόηση· σε συνέργεια – όχι σε παραμύθια!

Κι εμείς; Σε ποιο φόντο κινούμεθα; Σε ποιο δρομολόγιο; Εμείς υπάρχομε απλώς ως ενστικτώδη αντίδραση —ως κατσαρίδα πού τρέχει όταν ανάψει φως.

Τρέχομε… αλλά με ποιο σχέδιο; Με ποιες βλέψεις;

Με ποια γνώση του πεδίου, όταν η μόνη μας στρατηγική είναι «να μην ενοχλήσουμε»;

Η Λιβύη, αποσυντεθειμένη, εμφύλιος πολλαπλώς, χαράσσει ζώνες· ορίζει οικόπεδα· προσφέρει αδειοδοτήσεις – κι όμως… παραδόξως, προκλητικώς σχεδόν, ακολουθεί τη μέση γραμμή της Ελλάδος, ως ο Μανιάτης την όρισε, μονομερώς και νομίμως.

Εδώ, πού έπρεπε να ορμήσουμε, σιωπούμε.

Δεν υπάρχει έστω μία σοβαρή επίσκεψις Έλληνος πολιτικού Εξωτερικών —με εικόνα υπουργού, ταυτοχρόνως σε Τρίπολη και Βεγγάζη—, όχι απλώς «για το πρωτόκολλο», αλλά για τη θεσμική μας υπόσταση εκεί.

Η Τουρκία τους θέλει και τους δύο – και τους δύο τους χειρίζεται.

Το Κάϊρο τους πλησιάζει όλους, ανάλογα με το προς πού φυσά ο γεωπολιτικός άνεμος.

Και η Αμερική; Σφίγγει τους δεσμούς με τον Χαφτάρ —ακόμη κι αν το πούρο του μυρίζει ρωσικό καπνό.

Κι εμείς, οι ανύπαρκτοι παρόντες – πού είμεθα;

Πού είν’ η διπλωματία μας; Πού η επικοινωνία με τη Βεγγάζη, η θεατή και ακουστή, πού να δηλούνται τα όρια του Ελληνικού έθνους πέραν της Τριπόλεως;

Η πρότασης είναι μία – και ενδεδειγμένη: Εάν πατήσει Ελληνικό πόδι στη Λιβύη, να πατήσει διπλό. Τρίπολη και Ανατολική Λιβύη.

Μαζί. Καθαρά. Όπως πράττουν οι σοβαροί. Μην έχουμε την ψευδαίσθηση ότι η σιωπή είναι
στρατηγική.

Είναι μόνον φόβος – και ανεπάρκεια. Και η γεωπολιτική ανεπάρκεια πληρώνεται πάντοτε με απώλεια – υλική, συμβολική, και τελικώς εθνική.

Εδώ, μας δίδεται πλήρες επιχείρημα:

Η Λιβύη —έστω η προσωρινή κυβέρνηση Ντμπέιμπα— έχει δημοσίως δεσμευθεί ότι δέχεται διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα για οριοθέτηση ΑΟΖ.

Κατέθεσε ήδη τη βούλησή της στον ΟΗΕ.

Και εμείς; Τι πράττομε;

Αφήνουμε την ιστορική στιγμή να παρέλθει – για να μην «προσβληθεί» ο Χαφτάρ;

Για να μην «ενοχληθεί» ο Σάλεχ;

Μα εκείνοι δεν σέβονται!

Ήδη συνομιλούν με την Τουρκία – την κατ’ εξοχήν αντίπαλόν μας.

Τι περιμένομε, λοιπόν;

Μην τους στενοχωρήσουμε εμείς;

Εάν δεν προχωρήσουν οι συνομιλίες, υπάρχει το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

Ήδη η Λιβύη έχει προσφύγει εκεί – διπλώς: μία φορά με τη Μάλτα, μία με την Τυνησία. Γιατί δεν το τολμούμε κ’ εμείς;

Γιατί δεν καλούμε τη Λιβύη να  πάμε μαζί; Μην φοβηθούμε την απόφαση – να την προκαλέσουμε!

Εάν μας δικαιώσει, θα έχουμε κερδίσει όχι μόνο τον χάρτη, αλλά έδαφος – πραγματικό,
διεθνώς θεμελιούμενο.

Και τέλος – το μεταναστευτικό!

Η πραγματική απειλή.

Τα «πλοία-φαντάσματα» δεν ξεκινούν απ’ την Τρίπολη –

ξεκινούν απ’ την Ανατολική Λιβύη.

Απ’ την περιοχή του Χαφτάρ! Με χαρτογραφημένα δρομολόγια θανάτου!

Εκεί, πού θα ’πρεπε να έχουμε διπλωματική υπέρ-παρουσία, δεν έχουμε ούτε στοιχειώδη παρουσία.

Χρῆστος Κατσέας ἐπὶ τοῦ «Vima365.gr»