vima365

Οι Ορθόδοξοι Πολεμιστές Μοναχοί του Κάστρου των Στροφάδων , το τελευταίο Βυζαντινό προπύργιο

Του Γεώργιου Ε. Γεωργά, προπονητή ξιφασκίας, εκπαιδευτή ένοπλου παμμάχου και ιστορικής σπαθασκίας

Ιόνιο πέλαγος τέλη του 15ου αιώνα. Το τελευταίο προπύργιο των Βυζαντινών είχε απλωθεί από τους Οθωμανούς.

Η Πελοπόννησος εκτός από μερικές περιοχές που ανήκαν στην Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας ήταν όλη Οθωμανική.

Η σημαία του Βυζαντίου δεν κυμάτιζε πουθενά.

Ή μήπως όχι;

Στο μοναστήρι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος που βρίσκονταν χτισμένο πάνω σε ένα νησί του Ιονίου πελάγους η σημαία της Αυτοκρατορίας κυμάτιζε ακόμα.

Σε αυτό το μοναστήρι που το είχε κτίσει ο Αυτοκράτορας Θεόδωρος Α’ Λάσκαρης της Αυτοκρατορίας της Νίκαιας, δεν είχε καταφύγει κανένας πρίγκιπας ή στρατηγός , σε αυτό το μέρος υπεράσπιζαν την πίστη τους και την ελευθερία τους μια χούφτα Έλληνες μοναχοί και μερικοί Έλληνες στρατιώτες.

Η ιστορία τους είναι καταγεγραμμένη από τρεις εκκλησιαστικούς χρονικογραφους του 15ου αιώνα.

» Είναι πολλοί οι Γραικοί μοναχοί που τους λένε καλόγερους, έχουν μια μυστηριώδη εκκλησία που μοιάζει σαν φρούριο, επειδή τους κάνουν επίθεση συχνά οι Τούρκοι και οι Σαρακηνοί που ήρθαν από την Μπαρμπαριά. «

Louis de Rochechouart , Επίσκοπος του Saintes

O Louis de Rochechouart ήταν Γάλλος επίσκοπος ο οποίος τον Ιούνιο του 1461μΧ περνούσε έξω από τις Στροφάδες και έγραψε στο ημερολόγιο του το απόσπασμα αυτό . Πιο συγκεκριμένα ο Επίσκοπος με την συνοδεία πέρασε από το νησί λίγες μέρες πριν την εκκένωση του Κάστρου της Οριας από τον Κωνσταντίνο Γραιτζα Παλαιολόγο (δες το προηγούμενο άρθρο για το κάστρο της Ωριάς)

«Στις 14 του μήνα πήραμε τον δρόμο μας και είδαμε τα βουνά της Αχαΐας εκεί κοντά που βρίσκεται η πόλη της Πάτρας, στην οποία σταυρώθηκε ο Άγιος Ανδρέας και εκεί τα ξημερώματα μείναμε ακίνητοι γιατί δεν φύσαγε. Μετά το γεύμα ήρθε ένα αδύναμο αεράκι που έστειλε την γαλεα έρποντας στην Μεθώνη την οποία πόλη την λένε Modon, όπου θέλαμε να πάμε.

Προς το βράδυ ένας δυνατός ευνοϊκός άνεμος μας πήγε εκεί που δεν βλέπαμε τα νησιά της Αγίας Μαύρας ( στο πρωτότυπο: Samafra ), και προς τα βουνά του Μοριά στην περιοχή της Γλαρεντζας ( στο πρωτότυπο: Carenza ) , μετά την οποία φτάσαμε στο Ποντικοκαστρο ( στο πρωτότυπο: Belventor).

Αργά το βράδυ είδαμε στα αριστερά την εύφορη περιοχή της Κυπαρισσίας ( στο πρωτότυπο: Archadia ) που είναι Τουρκική. Και στα δεξιά είδαμε ένα νησί χωρίς βουνά που το λένε Στροφαδια ( στο πρωτότυπο: Strivale ).

Σε αυτό το νησί μένουν Γραικοί μοναχοί που ακολουθούν τον κανόνα του Αγίου Βασιλείου, τους οποίους οι Τούρκοι δεν έχουν καταφέρει να τους διώξουν από εκεί παρόλο που έχουν προσπαθήσει και έχουν δώσει πολλές μάχες μαζί τους.

Μόλις οι Τούρκοι ξεκινούν να κάνουν απόβαση , οι μοναχοί βγαίνουν από το μοναστήρι με τα όπλα τους και τις πανοπλίες τους ,τους ορμάνε και τρέπουν πάντα σε φυγή τους Τούρκους. Το έχουν κάνει πολλές φορές όμως πάντα οι Τούρκοι τρέπονται σε φυγή με πόλους νεκρούς. Έτσι δεν τολμάνε να τους επιτεθούν ξανά.

Πήγαμε προς το νησί των μοναχών , το περάσαμε και το αφήσαμε αριστερά μας. «

Felix Faber ο μοναχός

Ο Felix Faber ήταν ένας μοναχός που γεννήθηκε στην Ζυρίχη και ζούσε στην Αγία Γερμανική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Το παραπάνω κείμενο το έγραψε το 1483μΧ ενώ ταξίδευε για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους μαζί με Γερμανούς ευγενείς και ιππότες.

Ο Felix έγραφε κάθε μέρα το ημερολόγιο του με κάθε λεπτομέρεια γιατί στο πρώτο του ταξίδι που είχε κάνει στους Αγίους Τόπους τα είχε ξεχάσει όλα. Οι άνω πληροφορίες για τους μοναχούς των Στροφάδων πρέπει να τις πήρε πιθανών από κάποιο Βενετό αξιωματικό του πλοίου που τον μετέφερε γιατί ήξερε Λατινικά και Γερμανικά.

Ειναι λίγο απίθανο να πήρε τις πληροφορίες από κάποιον κωπηλάτη ή ναύτη του πλοίου που ήταν συνήθως Έλληνες, Αλβανοί ή Δαλματοι οι οποίοι αυτοί ήταν δύσκολο να ξέρουν Γερμανικά ή Λατινικά.

«…και πήραμε τέτοια πορεία που την έκτη μέρα της εβδομάδας (28 Ιουνίου ) είχαμε τρια νησιά αριστερά μας και είναι όλα Τούρκικα. Το πρώτο λέγετε Λευκάδα ( πρωτότυπο: Maffra ) , το δεύτερο Κεφαλονιά ( πρωτότυπο : Tessalonia ) ,το τρίτο Ζαντε και έχουν πράγματα όπως πόλεις, κάστρα, και χωριά και ιδιαίτερα το πρώτο η Λευκάδα ανάμεσα στα βουνά είναι δύο ισχυρότατα κάστρα και τα είχε στην κατοχή του ο Λεονάρδος Τόκο ( πρωτότυπο: Leonhardus ) αλλά στα προηγούμενα έξη χρόνια τα κυρίευσαν οι Τούρκοι και τον έδιωξαν τελείως από την γη του.

Και πίσω από αυτά τα κάστρα υπάρχει μια πόλη που λέγεται Πάτρα στην οποία απεβίωσε και σταυρώθηκε ο Άγιος Ανδρέας ο Απόστολος.

Από αυτή την περιοχή ξεκινά ο Μοριάς που δεν είναι νησί αλλά είναι κανονική ξηρά και τον κατέχουν και αυτόν Τούρκοι.

Εκεί στα δεξιά υπάρχει ένα νησί , το ονομάζουν Στριβαλι ή Στροφάδες.

Σε αυτό υπάρχει ένα μοναστήρι που το ονομάζουν Καλορεα ( πρωτότυπο: Kalorea ) στο οποίο υπάρχουν διαρκώς διακόσιοι Γραικοί πρεσβύτεροι και τριακόσιοι Γραικοί λαϊκοί αδελφοί, όλοι των κοινοβιακων κανόνων του Αγίου Βασιλείου και λέγονται καλόγεροι ( πρωτότυπο : Kalorier ) της Στριβαλι.

Όλοι τους έχουν πολεμικά όπλα και πανοπλιες τόσο οι ιερομόναχοι όσο και οι λαϊκοί αδελφοί, εξασκούνται στις πολεμικές τέχνες και έχουν και άλλα πράγματα που χρειάζονται και απαιτούνται στον πόλεμο.

Μέχρι σήμερα υπερασπίζονται τους εαυτούς τους από τους Τούρκους , αλλά είναι όλοι αιρετικοί όπως όλοι οι Γραικοί κάτι που θα πρέπει να μιλήσουμε εκεί που πρέπει.

Σε αυτό το νησί καλλιεργούν διάφορα φρούτα, δημητριακά, έχουν κρασί και λάδι σε μεγάλες ποσότητες και έχουν αρκετό κρέας και πόσιμο νερό σε αφθονία.

Τελικά το ταξίδι μας φέρνει στους πρόποδες των βουνών στα αριστερά, στην ακτή μιας πόλης που λέγεται Lepantes και είναι Βενετική.»

Paulus Walther Γερμανός μοναχός

Ο Paulus Walther ήταν και αυτός στην ίδια ομάδα προσκυνητών με τον μοναχό Felix ο οποίος ίσος φουσκώνει τα νούμερα αφού δεν μπορεί να πιστέψει ότι μια χούφτα Γραικοί μοναχοί και λίγοι στρατιώτες, όλοι τους ανώνυμοι ( όχι με τίτλους ευγενείας) , χωρίς καμία βοήθεια από την Δύση, εκτός από την πίστη τους ,κατάφεραν εδώ και δεκαετίες να σταματήσουν τον πιο ισχυρό στρατό του ύστερου μεσαίωνα, τους Οθωμανούς Τούρκους.

Η αντίσταση των μοναχών και των στρατιωτών εναντίον των Οθωμανών κράτησε έως τα μέσα του 16ου μΧ αιώνα. Τότε Σαρακηνοί πειρατές έκαναν επιδρομή και έσφαξαν όλους τους μοναχούς. Όμως λίγα χρόνια μετά το 1568 μΧ ο Ζακυνθινός κοντες Δραγανιγος Σιγούρος ( ο μετέπειτα Άγιος Διονύσιος ) έφτασε στο νησί και η μόνη ξαναζωντάνεψε κάτω από την επίβλεψη του.

ΠΗΓΗ https://byzantineoplomachia.wordpress.com/