vima365

Στο βιβλίο των Μαρξ και Έγκελς “Η Ελλάδα η Τουρκία και το Ανατολικό ζήτημα”. (Εκδόσεις Γνωση1985, Εισαγωγή μετάφραση, υπομνηματισμός Παναγιώτη Κονδύλη), στο κείμενο 118 με τίτλο «Η Εξωτερική πολιτική του Ρωσικού Τσαρισμού», παρουσιάζεται αυτή η πολιτική “διαβολικά” υποστηρικτική των επαναστατικών κινημάτων στην Ευρώπη αλλά και φιλελληνική με τα ακόλουθα λόγια.

Για να στηριχτεί η ελληνική εξέγερση έπρεπε να εμποδιστεί η ανάμειξη της Δύσης. Έπρεπε δηλαδή η Δύση να παραμένει απασχολημένη με τα εσωτερικά της προβλήματα. Για τον σκοπό αυτό είχε προσφέρει λαμπρή προεργασία ο κούφιος λόγος για την νομιμότητα. Οι νόμιμοι κύριου είχαν γίνει παντού μισητοί, πέρα για πέρα.

Οι προσπάθειες παλινόρθωσης της προ επαναστατικής κατάστασης αναστάτωσαν την αστική τάξη σε ολόκληρη την Δύση. Στην Γαλλία και στη Γερμανία η κατάσταση βρισκόταν σε αναβρασμό. Στην Ισπανία και στην Ιταλία ξέσπασαν ανοιχτές εξεγέρσεις. Η τσαρική διπλωματία είχε βαλμένο το χέρι της σε όλες αυτές τις συνομωσίες και εξεγέρσεις.

Όχι ότι τις έκαμε ή έστω τη συνέβαλε ουσιαστικά στη στιγμιαίες τους επιτυχίες τους, όμως με τους επίσημους εκπροσώπους της έκανε ότι μπορούσε για να σπείρει ταραχή στο εσωτερικό των νομίμων συμμάχων της. Όμως προστάτευε άμεσα τα επαναστατικά στοιχεία της Δύσης μόλις αυτά εμφανίζονταν με το προσωπείο του φιλελληνισμού. Και ποιοί άλλοι ήσαν οι φιλέλληνες που μάζευαν χρήματα και έστελναν ολόκληρα ένοπλα επικουρικά σώματα στην Ελλάδα αν όχι οι καρμπονάροι και άλλοι φιλελεύθεροι της Δύσης;

Καποδίστριας, Μαρξ και Καρμπονάροι

Όλα αυτά δεν εμπόδισαν τον πεφωτισμένο Τσάρο Αλέξανδρου να καλέσει τους νομίμους συναδέλφους του στα συνέδρια του Άαχεν, του Τροπάου του Λαϊμπαχ και της Βερώνας να πάρουν τα πιο ενεργά μέτρα εναντίον των εξεγερμένων υπηκόων τους και να στείλουν στα 1821 τους αυστριακούς στην Ιταλία και στα 1823 τους Γάλλους στην Ισπανία για να καταστείλουν την επανάσταση και ακόμα και να καταδικάσουν φαινομενικά την εξέγερση των Ελλήνων ενώ ταυτόχρονα την υποκινούσε ο ίδιος και έβαζε ανθρώπους του να ενημερώσει τους φιλέλληνες της δύσης ώστε να διπλασιάσουν τη δραστηριότητά τους… (σελ 474)».

Προφανώς δεν μπορούμε να προσπερνάμε η να αγνοούμε μια τέτοια τοποθέτηση, ούτε να αποδεχόμαστε “εντελώς άκριτα” ή “α λα-καρτ” την αξιοπιστία του Μαρξ.

Η σχέση του Καποδίστρια με την ηγεσία του Καρμποναρικού κινήματος, τον Ελβετό φίλο του και παιδαγωγό του Τσάρου Αλεξάνδρου, Frederic-Cesar de La Harpe, είναι επαρκώς τεκμηριωμένη (π.χ. Α. Γεωργαντά σε άρθρο της στο Βήμα (24/6/2007). Όπως και η επαναστατικής φύσης συνεργασία στην Γενεύη και το Παρίσι, του Καποδίστρια, με τον Ανδρέα Κάλβο καταδικασμένο για Καρμποναρική δράση στην Ιταλία.

Για την διάσωση της Ελληνικής Επανάστασης

Οι ιστορικοί μας, στέκονται, αρκούνται, συνήθως στην αποκήρυξη του Υψηλάντη, που μάλιστα παρουσιάζεται αποκήρυξη του 21, αποκήρυξη που σε δεύτερη και τρίτη ανάγνωση δεν είναι καταδίκη, παραγνωρίζουν όμως βασικά στοιχεία της ρωσικής πολιτικής επί Καποδίστρια, και γεγονότα που συνθέτουν και συγκροτούν την, σε τελευταία ανάλυση, διάσωση της Ελληνικής επανάστασης και παράλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, όπως:

• Η μετά την κήρυξη της επανάστασης διατήρηση των σχέσεων Ρωσίας-Οθωμανικής αυτοκρατορίας σε κατάσταση μη ειρήνης, και επαπειλουμένου πολέμου με αποτέλεσμα.
• Την αναγκαστική διατήρηση στην Ρωσοτουρκική μεθόριο Οθωμανικών στρατευμάτων για αντιμετώπιση πιθανής Ρώσικης εισβολής, στρατευμάτων που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν στην αντιμετώπιση της Ελληνικής εξέγερσης. Αρκεί να επισημάνουμε ότι στην συγκεκριμένη ιστορική περίοδο η Ρωσία αποτελεί στρατιωτική υπερδύναμη, διαθέτει στράτευμα 800.000 ανδρών, δύναμη που υπερέβαινε το άθροισμα των δυνάμεων Βρετανίας, Αυστρίας, και Γαλλίας, ενώ η Οθωμανική Αυτοκρατορία διέθετε μόνον 180.000 άνδρες.
• Ιστορικοί όπως ο Βρετανός Douglas Dakin και ο επίσης Βρετανός Richard Clogg αποδέχονται παρουσιάζουν την άνω θέση.

Ιδιαίτερα καθοριστικής σημασίας για την διάσωση της Ελληνικής επανάστασης υπήρξε, το επίσης θαμμένο στην λήθη, “πολεμικό τελεσίγραφο Στρογγάνωφ” (6/18/Ιουλίου του 1821), που συνέταξε και απέστειλε στον Σουλτάνο, μέσω του Ρώσου πρέσβη στην Οθωμανική αυτοκρατορία Στρογγάνωφ, ο Καποδίστριας. Τελεσίγραφο που οδήγησε σε διακοπή των Ρωσο-οθωμανικών σχέσεων, με την αποχώρηση του Στρογγάνωφ από την Κωνσταντινούπολη.

Τελεσιγράφου που σφράγισε τις Ρωσοτουρκικές σχέσεις με πορεία και αποκορύφωμα τον Ρωσο-οθωμανικό πόλεμο του 1828- 1829. Πολέμου που κατέληξε στην ταπεινωτική για τους Οθωμανούς συνθήκη της Αδριανούπολης. Συνθήκη αναγνώρισης και της ανεξαρτησίας της Ελλάδος για την οπoία ο Ένγκελς θα επισημάνει, σε άρθρο στη New York Tribune,( 21 Aprilioy 1853): «… «ποιός έλυσε τελικά την έκβαση του αγώνα κατά την εξέγερση των Ελλήνων; Δεν ήταν ούτε η εξέγερση του Αλή Πασά ούτε η μάχη στο Ναβαρίνο ούτε ο γαλλικός στρατός στο Μοριά ούτε τα συνέδρια και τα πρωτόκολλα του Λονδίνου. Αλλά ήταν ο Ντιέμπιτς (Ρώσος Στρατηγός) που εισέβαλε μέσω των Βαλκανίων στην πεδιάδα του Έβρου».

Τελεσίγραφο Στρογγάνωφ

Το τελεσίγραφο Στρογγάνωφ ακολουθεί και ουσιαστικά αποδυναμώνει πλήρως αν δεν ακυρώνει την αποκήρυξη του Υψηλάντη τις 27 Μαρτίου (με το νέο ημερολόγιο) και την αποκήρυξη της Ελληνικής εξέγερσης από την σύνοδο της Ιερής Συμμαχίας στις 30 Απριλίου στο Λαίμπαχ…

Στην πολιτική τακτική που οδήγησε στην διακοπή των ρωσοτουρκικών σχέσεων συμπεριλαμβάνεται και η ρωσική απόρριψη του αιτήματος του Σουλτάνου για έκδοση του Μιχαήλ Σούτσου, ηγεμόνα στην Μολδαβίας το 1821, βασικού συνεργάτη αλλά και βασικού χρηματοδότη του Αλέξανδρου Υψηλάντη στην εξέγερση. Του ηγεμόνα που δέχτηκε μετά τιμών τον Υψηλάντη. Έκδοση που απαίτησε ο Σουλτάνος ως απόδειξη της μη συμμετοχής της Ρωσίας στην εξέγερση.

Ο Σούτσος είχε καταφύγει, με την οικογένεια του, στην Ρωσία όπου του χορηγήθηκε άσυλο. Ο Σούτσος υπήρξε γόνος μεγάλης Φαναριώτικης οικογένειας που είχε διατελέσει Μεγάλος Διερμηνέας της Πύλης, κατά συνέπεια ήταν θέμα κύρους για τον Σουλτάνο η έκδοση του και η τιμωρία του.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΚΛΑΒΟΥΝΟΣ

Για το vima365