vima365

Ο Κίκηρας σκοτώνοντας τον βοσκό ζήτησε με την απειλή όπλου χρήματα από τον καλόγερο.

Ο καλόγερος πέταξε το πορτοφόλι του στα πόδια του Κίκηρα και όταν ο τελευταίος έσκυψε να το πάρει, τον χτύπησε με τσεκούρι στο κεφάλι.

Αμέσως αφήνοντας τον Κίκηρα αναίσθητο πήγε και κατάγγειλε το γεγονός στην Αστυνομία του Τσάγιαζι.

Η Αστυνομία ενημέρωσε αμέσως, παρουσία του καλόγερου, την γερμανική παράκτια φρουρά. Κατευθύνθηκαν αμέσως στο μοναστήρι, αλλά ο Κίκηρας έλειπε.

Ακολουθώντας τα βήματά του από το αίμα και ρωτώντας τους γύρω κατοίκους, την επόμενη μέρα έφτασαν στο σπίτι ενός γιατρού όπου είχε καταφύγει ο Κίκηρας για βοήθεια.

Συλλαμβάνουν λοιπόν τον Κίκηρα και τον μεταφέρουν για ανακρίσεις στο Τσάγιαζι και από εκεί στις φυλακές της Θεσσαλονίκης του Γεντί-Κουλέ, όπου και πεθαίνει αργότερα.

Κατά την ανάκρισή του ομολόγησε ότι οι αντάρτες τον έβαλαν να ληστέψει το μοναστήρι για να εξασφαλίσουν τα προς το ζείν.

Κατ΄ άλλους στις αρχές Οκτωβρίου ο Δημήτριος Κίκηρας, κάτοικος των Κάτω Κερδυλίων, έλαβε από τους αντάρτες χρήματα και ένα ζώο προκειμένου να αγοράσει και να μεταφέρει σ’ αυτούς τρόφιμα.

Ο Κίκηρας όμως καταχράστηκε τα χρήματα και τότε ένας από τους αρχηγούς των ανταρτών, ο Μιχάλης Μπογατσόπουλος, τον απείλησε προκειμένου να τους δώσει τα τρόφιμα που έπρεπε να είχε αγοράσει ή να επιστρέψει τα χρήματα.

Για να βρει τα χρήματα ο Κίκηρας προσπάθησε να ληστέψει, στις 10 Οκτωβρίου 1941, τον καλόγερο Γρηγόριο Καρακαλινό, από το μοναστήρι του Αγίου Δημητρίου λίγο έξω από τα Άνω Κερδύλια αλλά τελικά σκότωσε το βοηθό του καλόγερου, τραυματίστηκε ο ίδιος και διέφυγε.

Την επομένη και αφού ο καλόγερος κατήγγειλε το γεγονός, ο Κίκηρας συνελήφθη στο σπίτι ενός γιατρού στην Ευκαρπία.

Κατά την ανάκριση έδωσε ονόματα των ανταρτών που καταγόταν από τα Άνω και Κάτω Κερδύλια καθώς και τα ονόματα όσων χωρικών τους τροφοδοτούσαν.

Όπως και να έχει όμως το ποτήρι ξεχείλισε για τους Γερμανούς όταν ο Γκένιος(Λασσάνης) μαζί με έναν χωριανό του και έναν ακόμη από τον Αχινό στήνουν ενέδρα και σκοτώνουν Γερμανό(γιατρό;).(Υπάρχει σχετική αναφορά στο Ευρετήριο Πολεμικών Γεγονότων του Ελληνικού Έθνους, έκδοση ΓΕΣ/ΔΙΣ, 1989…. «…σε αντίποινα για τον φόνο ενός Γερμανού στρατιώτη..».)(Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι μετά την επάνοδο του Γκένιου στην Ελλάδα επισκέφθηκε τα Άνω και Κάτω Κερδύλλια και αντίκρυσε με φρίκη τα αποτελέσματα των ενεργειών του. Γευμάτισε σε ταβέρνα της περιοχής και μετά από λίγες μέρες αυτοκτόνησε).

Οι καταθέσεις προφανώς υπήρξαν ενοχοποιητικές τόσο για τον γιατρό όσο και για τους κατοίκους των Άνω και Κάτω Κερδυλλίων, γιατί την ίδια ημέρα οι Γερμανοί πήγαν στα χωριά με εγκληματικές και καταστροφικές διαθέσεις.

Σε συγκεντρώσεις των Κερδυλιωτών ανακοινώθηκαν μέσω διερμηνέα, τελεσίδικες απειλές για κάψιμο των σπιτιών όσων θα λείπουν απ’ τα χωριά. Δεν αρκούνται όμως στις συλλήψεις, επιδίδονται σε μια εκδικητική πυρπόληση προμήνυμα του μετά πενθήμερο ολοκαυτώματος, των σπιτιών οικογενειών που κάποιο μέλος έλειπε στο βουνό.

Μετά τα τελευταία γεγονότα οι ανησυχίες των κατοίκων έγιναν έκδηλες.

Κάτι για τα χωριά δεν πήγαινε καλά, κάτι φοβερό πλησίαζε και για τα Κερδύλλια. Παρόλα αυτά, κανένας κάτοικος των δύο χωριών δεν κατέδωσε οτιδήποτε για τους συχωριανούς τους που ήταν στο βουνό.

Η μόνιμη δικαιολογία ήταν πως όσοι λείπουν από τα χωριά βρίσκονται στο βουνό και καίνε καυσόξυλα για την παραγωγή κάρβουνου.

Ακολούθησαν συσκέψεις μεταξύ των κατοίκων των δύο χωριών για να βρεθεί κάποια λύση για τον επικείμενο κίνδυνο.

Αποφασίστηκε να συσταθεί επιτροπή για να σταλεί στη Γερμανική διοίκηση Θεσσαλονίκης με παρακλήσεις προς τους κατακτητές για την διαφύλαξη της ακεραιότητας των δύο χωριών.

Έτσι και έγινε, η επιτροπή συστάθηκε και πήγε στην Θεσσαλονίκη χωρίς όμως να καταφέρει κάτι παρόλη την προσπάθειά της. Το βράδυ της ίδιας ημέρας επιστρέφουν στο Σταυρό όπου διανυκτερεύουν και μαθαίνουν τα γεγονότα της σφαγής.

Την επόμενη κατευθύνθηκαν στα χωριά τους, όπου όμως δεν υπάρχουν παρά μόνο πτώματα και ίχνη ερειπίων.

«…την Παρασκευή το πρωί, 17 Οκτωβρίου1941, πριν καν ξημερώσει, μέσα στη σιγοψιχάλα και την Φθινοπωρινή ομίχλη, δύο λόχοι Γερμανών, μαζί με τους κρατούμενους Κερδυλιώτες στο Σταυρό, με πλήρη οπλισμό ανεβαίνουν από τη θέση Στόβολο και Λειβάδια και περικυκλώνουν τα Άνω και Κάτω Κερδύλλια. Η ώρα του μαρτυρίου, η ώρα των ερειπίων και της γενοκτονίας πλησιάζει. Γύρω στις 08.30 το πρωί οι Γερμανοί με βίαιες ενέργειες συγκεντρώνουν όλους τους κατοίκους, γυναίκες και άνδρες στο σημείο Αλώνια και Κούτρες.

Οι συγκεντρώσεις αυτές δεν είναι σαν τις προηγούμενες.

Κάθε κίνηση των Γερμανών μαρτυρά δίψα για έγκλημα. Βρισιές, κλωτσιές, σπρωξίματα, ακόμη και σε αρρώστους και σε ανήμπορους γέρους, είναι τα μοναδικά σήματα συνεννόησης.

Οι συγκεντρωμένοι βουβοί, κουμπωμένοι περιμένουν.

Τι άραγε;

Τι να περιμένουν μετά το βίαιο ξεσπίτωμα ακόμα και των αρρώστων και των γέρων;

Τι να περιμένουν, όταν ένοπλοι στρατιώτες είναι παραταγμένοι μπροστά τους και τα πολυβόλα στημένα σε τέσσερις μεριές;

Να έμειναν όρθιοι, στητοί, αντιμέτωποι με τα πολυβόλα για να προφυλάξουν τα γυναικόπαιδα;

Τι άραγε μπορεί να σκέφτεται ο άνθρωπος εκείνες τις στιγμές;

Μια κόκκινη φωτοβολίδα σχίζει τον βουρκωμένο ουρανό και αρχίζει η αρχή του τέλους.

Τα πολυβόλα θερίζουν ασταμάτητα τους συγκεντρωμένους κατοίκους.

Η φύση ταράζεται.

Τα πουλιά, τα ζώα σκορπίζουν τρομαγμένα.

Παιδιά μέχρι 15 χρονών, γυναίκες και ανήμποροι προσπαθούν για τον τελευταίο ασπασμό.

Το αίμα, το χώμα και τα πρόσωπα έγιναν ένα. Δύσκολη η αναγνώριση.

Ο καθένας ψάχνει για τους δικούς του.

Τα μοιρολόγια από τα γυναικόπαιδα σπάζουν την θανατική σιωπή. Και δίπλα στη σύγχυση, η συνειδητή φροντίδα, η κηδεία των σκοτωμένων….».

Για ευθύνες δεν μιλάει κανείς. Τα φόρτωσαν όλα στον Κίκηρα. Έτσι είναι άραγε;;

Ο δρόμος της προσφυγιάς για τις ορφανεμένες οικογένειες είναι πλέον ανοιχτός. Σκορπίζουν στα γύρω χωριά και καθημερινά ανηφορίζουν τον Γολγοθά του μαρτυρίου για την ύστατη «κηδεία» των δικών τους.

Σήμερα στα τότε χωριά Άνω και Κάτω Κερδύλια δεν υπάρχουν σπίτια μα ούτε και χαλάσματα παρά μόνο σημεία ερειπίων.

Κάθε χρόνο, στις 17 Οκτωβρίου, τελείται μνημόσυνο στους τόπους εκτέλεσης, πράξη μνήμης κόντρα στα λήθη του χρόνου.