vima365

.ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΜΕ ΤΟΝ ΤΕΡΗ – Απο τον Πανο Καλουδα

..ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΜΕ ΤΟΝ ΤΕΡΗ.

Απο τον Πανο Καλουδα

..Πως περνούνε Θεέ μου, οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια.. Λες και τα έκατσες σε έναν συρμό, και τα αμόλυσες πάνω στις ράγες, να τρέξουν στο άπειρο, με την ιλιγγιώδη τους ταχύτητα. Σε συρμό βέβαια κανονικού τραίνου.

Όχι σαν κι αυτού που ο Σερραίος Καραμανλής, με θυμό, εγγυώνταν στη βουλή, την απόλυτη ασφάλεια του. Ώσπου πήρε στον λαιμό του 57 ψυχούλες. Μια ζωή λοιπόν, με τον Τερη.

Σε παράλληλους δρόμους. Σε διαφορετικές μεν στράτες, μα με τα ίδια της καρδιάς μας τα σκιρτήματα.

Λέει το Facebook πως με τον Τέρη είμαστε φίλοι 6 χρόνια. Για να το λέει, έτσι θα είναι.

Φίλοι όμως, στη ζωή, αδέλφια, είμαστε πάνω από μισό αιώνα. Ήταν Φλεβάρης του 1973 όταν τον πρωτοσυνάντησα. Τότε, στα χρόνια εκείνα, πιτσιρικάς που ήμουν, Κυριακή πάρα Κυριακή, διοργάνωνα, κυρίως εδώ στη γειτονιά μου, στο Χαλάνδρι, στον Χολαργό, στα βόρεια προάστια, μουσικά πρωινά.

Ο Πασχάλης, η Λίστα Σακελλαρίου, ο Τζώνης Βαβούρας, η Μαριάντζελα, ο γνωστός κιθαρίστας, Δημήτρης Γρηγοριάδης, ο κολλητός μου από τότε φιλος, ο Γιωργος Παπαδάκης ο δημοσιογράφοςτου ΑΝΤ1, θυμούνται, γιατί είχαν έρθει.

Όπως κι οι αξέχαστοι Δάκης, Τολης Βοσκόπουλος, οι Αδελφοί Κατσάμπα, ο Ζαχαρίας Τσίχλας, ο Τώνης Βαβάτσικος που κι αυτοί με είχαν τιμήσει. Και οι ηθοποιοί Τάσος Γιαννόπουλος, Τάκης Μηλιάδης, Ζαννίνο, Άντριους, που μου έκαναν την τιμή να έρχονται ως παρουσιαστές..

Εκείνο το βράδυ λοιπόν, του Φλεβάρη, πήγα στην Πλάκα, στου «Μοστρού» να συναντησω τον Τέρη, να του προτείνω να έρθει την επόμενη Κυριακή. Αν θυμάμαι καλά, ναι εκεί ήταν, στου «Μοστρού».

Με ρώτησε με ύφος διερευνητικό: «-Και ποιός τις διοργανώνει αυτές τις συναυλίες;» Του απάντησα αμέσως. «-Εγώ κύριε Τέρη» Με κοίταξε έκπληκτος.

«-Εσύ;; Πως; Κι έρχεται κόσμος;

Η εμφανίζονται οι καλλιτέχνες σε άδεια καθίσματα;;; Πόσο χρονών είσαι αγόρι μου;» Του είπα…

Ήμουν τότε 17 χρονών. Και ήταν το πέμπτο κατά σειρά μουσικό πρωινό που ετοίμαζα. Με υπέρ επιτυχία, όλα τα προηγούμενα.

Έκατσε δύο λεπτά σιωπηλός. Και μετά σηκώθηκε. Με κοίταξε μέσα στα μάτια και μου είπε αποφασιστικά: «

– Αγόρι μου αυτό που μου λες είναι ρίσκο. Κι εγώ στην καριέρα μου, δεν ρισκάρω. Θέλω να πατάω γερά.

Η ηλικία σου και η ελάχιστη προφανώς εμπειρία σου, είναι αποτρεπτική για μένα. Λυπάμαι δεν μπορώ να έρθω.

Να βρεις άλλον συνάδελφο…» Δεν ήρθε ποτέ. Και για λίγο χαθήκαμε. Δύο χρόνια μετά, είχα μπει στο τότε ΕΙΡΤ, στη Διεύθυνση Ειδήσεων κι Ενημέρωσης.

Και παράλληλα συνεργαζόμουν με την εφημερίδα «Απογευματινή» και το περιοδικό «Φαντάζιο»… Του ζήτησα λοιπόν μια συνέντευξη.

Την οποία και ευχαρίστως μου έδωσε. Για καλή μου τύχη, ο τότε διευθυντής μας, ο αξέχαστος Μπακογιαννόπουλος, την δημοσίευσε σε μια πολύ καλή θέση, με καλή προβολή. Από τότε με τον Τέρη, δεν χωρίσαμε ποτέ.

Γίναμε δύο πολύ καλοί φίλοι.

Και παραπάνω από φίλοι, αφού τόσα και τόσα μου έχει, όλα αυτά τα χρόνια, εμπιστευτεί.

Γνώρισα την μητέρα του, τον αδελφό του, τον κύκλο του. Του έγραψα την βιογραφία του και καμιά εικοσαριά τραγούδια. Σε συνεργασία κυρίως με τον αξέχαστο συνθέτη, Κώστα Ξενάκη. Μα και με τον Θάνο τον Μπένο…

Φέτος λοιπόν, μπορεί στο Facebook να κλείνουμε 6 χρόνια φιλίας.

Στην πραγματικότητα όμως, είμαστε μαζί, φίλοι, αδέλφια, 50 ολόκληρα χρόνια. Μισό αιώνα…

Πόσο γρήγορα έτρεξαν τα χρόνια.

Με πόση κινηματογραφικη ταχύτητα έτρεξε η ζωή. Να είναι καλά εύχομαι ο αγαπημένος μου φίλος.

Να είναι γερός δυνατός, δημιουργικός, όπως ήταν πάντα