.Πόσες και πόσες φορές δεν γέλασα πικρά, κοιτώντας τον υπουργό των Τεμπών, μέσα στη βουλή.
Εκεί στα κυβερνητικά έδρανα, με το δάκτυλο του τεντωμένο, να απευθύνεται στους βουλευτές.
Και με θυμό να λέει, πως ντρέπεται για λογαριασμό τους, που του  αμφισβητούν την ασφάλεια των τραίνων.
Και λίγες μέρες μετά, την είδαμε την ασφάλεια.  Πόσο γελοίοι είναι οι άνθρωποι. Πόσες κλωτσιές θέλουν.
Όλοι τους.
Και αυτός περισσότερες, που δεν είχε την ευαισθησία, έστω για λίγο, να αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Ώστε να του αποδωθούν οι οποίες ευθύνες.
Γέλασα πίκρα με δαύτον ναι. Και γελάω κάθε που μου έρχεται στον νου, η παροιμία: «Το μήλο κάτω από την μηλιά»
Γιατί τέτοιες εικόνες έχει καταγεγραμμένες.
Τέτοια μαθήματα έχει πάρει από τον πατέρα του, τον Αχιλλέα.
Έναν άνθρωπο που δεν δούλεψε ποτέ στη ζωή του.
Που έφυγε νέος,  από την πρώτη Σερρών, για να είναι σε όλη την υπόλοιπη ζωή του, η σκιά του αδελφού του. Του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Εκεί στο στενό, η και στο πιο φαρδύ, περιβάλλον, μαζί όλους τους άλλους παρατρεχαμένους.
Σε ολη του τη ζωή, δεν υπηρξε τιποτα παραπανω, απο το: «Αδελφός του… πρωθυπουργού» Αραιά και που, ο πρώην πρωθυπουργός κι εθνάρχης μας, του εδινε κανένα υφυπουργείο.
Για να μην έχουν να λένε οι κακές γλώσσες, πως δεν κοιτούσε το αδέλφι. Αυτό λοιπόν τ’ αδέλφι, που ποτέ στη ζωή του δεν έκανε άλλη δουλειά από το να αποτελεί μέλος του αδελφικού περιβάλλοντος, απέκτησε μια πραγματικά αμύθητη περιουσία. Ασύλληπτα μεγάλη.
Περιουσία που και σε τρείς ζωές δεν δημιουργείται.
Πως;
Ο Θεος και η ψυχή του, γνωρίζουν το πως. Και μερικοί ακόμα. Παλάτια στην Πρώτη Σερρών.
Ακίνητα στην Θεσσαλονίκη, στις Σέρρες, στην Αθήνα κι αλλού.
Η μισή Φιλοθέη, όλος ο λόφος, δική του. Έφθασε να γίνει κι εφοπλιστής, με κείνα τα δελφίνια και την ναυτιλιακή εταιρεία «Σέρρες»…
Που νομίζω μετά την αγόρασε ο τότε χρυσοχόος Ηλιόπουλος.
Ο πατέρας του σημερινού μεγιστάνα Μάριου Ηλιόπουλου.
Εκτός αυτού όλου του τρανταχτού πλούτου, (που κανείς δεν ξέρει πως αποκτήθηκε) στην κυριαρχία του κυρ Αχιλλέα, βρέθηκε και όλος ο ιστορικός, αρχαιολογικός χώρος της Σαλαμίνας.
Από την πλευρά της συζύγου του, η «προίκα» αυτή.
Δηλαδή κάποιοι βρέθηκαν να χτίζουν περιουσία, πάνω στο αποτύπωμα, της κορυφαίας αυτής Ναυμαχίας της Σαλαμίνας.
Πάνω στα κόκκαλα των Σαλαμινομάχων.
Πάνω στα βυθισμένα σκαριά της Ναυμαχίας.
Τόση ευαισθησία από όλους.
Τόση εθνική συνείδηση, τόσο φιλότιμο.
Κι όλα αυτά τα χρόνια, το μισό και πλέον αιώνα, δεν βρέθηκε ένας πρωθυπουργός με… παντελόνια, να ασχοληθεί.
Δε βρέθηκε ένας πολιτισμένος και ιστορικά ενήμερος, υπουργός πολιτισμού, να βάλει τις φωνές.
Μα γαμώτο, δεν βρέθηκε ούτε ένας εισαγγελέας με ιστορική γνώση και σεβασμό, να πει: «Όπα ρε μάγκες…
Τι γίνεται εδώ;
Πάνω στη λεβεντιά των προγόνων μας, πάνω στον Άγιο αυτό χώρο, πάνω στο ιερό μνημείο των Σαλαμινομάχων,  στήσατε την κονόμα σας».
Κανείς δεν βρέθηκε να ανακόψει την φρενίτιδα.
Μα θα το πω.
Δεν βρέθηκε μήτε κι ο λαός αυτός, που με το φιλότιμό του, με την ευαισθησία του, θα πήγαινε στην βουλή και θα κατασκήνωνε απ έξω, μέχρι να του δωθεί με το έτσι θέλω, ο ιερός του τόπος.
Ο τόπος της ιστορίας του.
Ο τόπος αυτός που οι προπαππούδες του έχυσαν το αίμα τους, για τη λευτεριά του έθνους.
Κλείνοντας λοιπόν, θα το πω, πως όσο φταίει ο κυρ Αχιλλέας, ο κυρ Κώστας του Αχιλλέα κι ο κάθε κυρ τυχάρπαστος, ο καθένας που καταπατά ιστορικά μας μνημεία, άλλο τόσο φταίμε και μεις, που δεν αντιδρουμε.
Που αφήνουμε τον ωχαδελφισμό μας, να γίνεται συνήγορος τους. Και σκαλοπάτι ανόδου της κάθε παρανομίας τους.
Πρώτα η ματιά μας στον καθρέφτη λοιπόν. Και μετά η κάθε μας κρίση.

Πάνος Καλουδάς